Het mannetje met de hamer

Ik ga weer een beetje tijd van jullie in beslag nemen!

De vorige keer was ik geëindigd met onze heerlijke dagen aan het strand. Op donderdagmorgen moesten we onze backpack weer inpakken. We hadden een tour geboekt van Padang naar Bukittingi, waarbij we onderweg op verschillende plekken zouden stoppen. Omdat we een privé chauffeur hadden konden we het ook aangegeven als we ergens wilden stoppen. Onze eerste stop was in Padang zelf. Er staan nog veel huizen die door Nederlanders zijn gebouwd. De meeste huizen daarvan zijn niet goed onderhouden en erg vervallen, heel jammer dus. Verder hebben we we lekker rond kunnen kijken en verschillende vruchten geproefd onderweg die we nog niet kenden. De volgende stop was bij een grote vlakte met alleen rijstvelden en daarachter een hele brede strook met heel veel palmbomen. Het moest schitterend zijn, nou wij hadden wel mooiere rijstvelden gezien! Snel weer de auto in en op weg naar een waterval. We hadden ons al helemaal verheugd op een frisse duik bij de waterval, helaas viel dit een beetje in het water. De waterval lag direct naast een doorgaande weg en er waren veel Indonesische toeristen. We hadden 2 problemen, ten eerste mochten we alleen zwemmen met kleren aan en ten tweede maakt iedereen al de hele tijd ongewild foto's van ons laat staan als wij dan ook de enige zijn die daar gaan zwemmen. Dit hebben we dus maar niet gedaan. Dan maar weer de auto in. Dit keer stopten we in het plaatsje Silinduang Bulan. Hier staat het Rumah Gadang Pagaruyung ofwel King's Palace. Ik zal eerst even een korte uitleg geven zodat jullie het wat beter snappen. Heel lang geleden arriveerden de Minangkabau in West Sumatra. Ze hadden een grote liefde voor Buffalo gevechten. Ze hadden veel succes met deze gevechten waaraan het volk waarschijnlijk zijn naam dankt en de hoorns van de Buffalo worden veel gebruikt in hun architectuur en traditionele kostuums. Er bestaat een legende dat een Javanese koning de Minangkabau wilde aanvallen en dat de Minangkabau voorstelden om 2 buffalo's te laten vechten in plaats van het leger. De Minangkabau kozen een jong zwak en hongerig kalf om tegen de grote Javanese stier te vechten, waarbij het kalf scherpe speren op zijn hoorns had. Doordat het kalf de stier als moeder zag en wilde drinken werd de buik van de stier opengereten door de speren en stierf. De mensen riepen 'minangkabau', wat 'de Buffalo wint' betekent. De huizen van de Minangkabau hebben een bepaald soort punten op hun dak wat symbool staat voor de Buffalo die toen in die tijd won. Dan ga ik nu weer verder met King's Palace. Dit is een replica van het huis van de leiders van het rijk van de Minangkabau, wat is gereconstrueerd na een verwoestende brand. De hele buitenkant en een groot deel van de binnenkant is allemaal houtsnijwerk. Echt geweldig mooi. Ze hadden ook een ruimte ingericht zoals het wordt aangekleed bij een traditionele bruiloft. Dit bestond vooral uit heel veel kleurtjes, frutsels, glinsterende dingen en nog veel meer verschrikkelijke versieringen. In deze regio van Sumatra hebben ze ook traditioneel eten. Je krijgt dan heel veel bordjes met verschillende gerechten op tafel en dan kun je zelf kiezen wat je wilt eten. Je betaalt alleen wat je ook echt gegeten hebt. Het bestaat vooral uit veel verschillende soorten vis, maar ook kip, rund en groenten. Verder zijn de gerechten in verschillende maten van pittigheid, van pittig tot niet meer eetbaar! Ondanks onze mondjes die behoorlijk in brand stonden hebben we genoten van het eten. In Pandai Sikat zijn we nog gestopt om de enorm mooie houtsnijwerken te bewonderen. Alles wordt nog met de hand uitgesneden en vervolgens geverfd. Dat zou ik ook wel willen hebben als ik ooit mijn eigen huisje heb! Nog een tussenstop in Koto Gadang. Hier vind je veel oude Nederlandse huisjes en diverse zilversmeden. We hebben een kijkje in de winkel van een zilversmid genomen, maar helaas was de kwaliteit niet zo goed als gehoopt, dus voor een leuk sieraad moeten we nog even verder zoeken. We zijn nog op een uitkijkpunt gestopt waarbij we aan de overkant op de berg Bukittingi konden zien met daartussen een diepe vallei, waarna we door de vallei verder zijn gereden.
Rond 15:00u zij we, nadat we een hotel hadden gevonden, in Bukittingi af gezet. Even snel onze spullen gedumpt en daarna zijn we richting het centrum gelopen. In het midden van het centrum staat een kloktoren (Jam Gadang) met daar omheen een soort pleintje met wat groen en een grote markt. Het zag er allemaal erg gezellig uit en we hadden verse maïskolven gekocht, dus we dachten lekker op een bankje neerploffen en smikkelen. Zoals we inmiddels wel gewend zijn dat we alle aandacht krijgen en dat iedereen 'miss', 'mister', 'where do you come from', 'I love you', en nog veel meer andere dingen roept spandde Bukittingi toch echt met de troon het meest vervelend te zijn. De mensen waren erg opdringerig en wisten niet van ophouden. Er liepen veel kinderen rond in van die grote pakken met onder andere Mickey mouse, knabbel en babbel, SpongeBob, die je kwamen lastig vallen met alleen maar de woorden: "money, money"! Ehh nee dat denk ik toch echt niet! Doordat we ons kapot ergerden en ons humeur niet de beste kant op ging, zijn we het winkelcentrum maar gaan bekijken. Hier vonden we een mini cinema! Ze hadden allerlei korte films zonder gesproken tekst van een kwartiertje met daarna nog korte andere filmpjes (knabbel en babbel in het Duits!), in totaal een half uurtje. De film 'Dracula' klonk ons goed in de oren. Met onze 3D-bril op, zittend op een chille bank kon de film beginnen! Ons humeur klaarde zeker op en daarna hebben we weer traditioneel Padang gegeten.

Na een heerlijke nacht op een lekker stevig matras geslapen te hebben werden we op vrijdagmorgen al vroeg gewekt door de Moskee.... Dat is soms toch wel jammer om 4:30u in de ochtend. We hebben heerlijk ontbeten met een soort rijstebrij met kip en nootjes (ayam budur). Om 9:00u stond er netjes een scooter voor ons klaar en was de gids ook gearriveerd. Ik had geluk, Sieg durfde het aan om bij mij achterop te klimmen! Het was best even gek op de weg, links rijden dan gebruik je ineens je andere spiegel en moet je goed opletten dat je de bocht en niet te vergeten de rotonde op de goede manier pakt! De route die we reden was erg mooi. We zijn eerst in een dorpje in de buurt gestopt waar een traditioneel Minangkabau huis werd gebouwd. Met jaloerse blikken hebben we het huis bekeken en bedachten we dat we misschien wel een miniatuurhuisje in Nederland in de achtertuin kunnen bouwen. Ze verbouwen hier ook veel Chili pepers, dus die hebben we genoeg gezien. Over smalle wegen met mooi uitzicht gingen we verder op pad. We stopten bij een gezin die een soort ronde kroepoek maken van cassave. Met in de achtertuin een enorme cassave plantage maakten ze van de wortel van de cassaveplant en een soort lente-ui met wat andere ingrediënten een deeg. Dit werd uitgerold met een ronde vorm uitgestoken. Vervolgens werd het op grote bladen gelegd die buiten in de zon moeten drogen. Als ze gedroogd zijn worden ze gefrituurd. We mochten zelfs even proeven. Daarna zijn we verder gereden naar een ijzersmid. Het was een klein familiebedrijfje die alles nog met de hand maakten en zelfs het vuurtje met de hand nog aanwakkerden. Erg bijzonder dat ze nog steeds op primitieve wijze hun gereedschap maakten. Onderweg zijn we ook gestopt in een dorpje waar allerlei families in hun achtertuin in een schuur zelf 'zoutjes' maken van vooral cassave en gewoon bloem met olie. In deze streek vond je de verschillende lekkernijen overal langs de weg en op markten terug. Onze gids had ons van te voren lekker gemaakt met het feit dat ze ook krakelingen verkochten, maar de krakelingen daar zijn toch wel heel anders dan in Nederland. Ze waren wel lekker hoor! De laatste stop was de Harau Valley, het hoogtepunt van de trip volgens iedereen. We hadden dus ook wel wat verwachtingen. Bij aankomst bleek het wel iets anders te zijn dan we ons voor hadden gesteld. Het was best mistig waardoor we niet zo ver konden kijken. De Valley bestond vooral uit steile rotswanden met wat begroeiing. Na de lunch gingen we nog een jungletochtje maken. Nou het was met recht jungle! Ons een weg banend (er was niets wat leek op een pad) door de struiken, planten en tussen de bomen door hebben we veel makaken en een paar siamang gezien. Het stikte overal van de brutale makaken. Nog een klein stukje klauteren aan de boomwortels en toen verloor ik prompt mijn zonnebril in het water beneden de boomwortels. We hadden een hele lieve gids die gelijk zijn schoenen uit deed en het water trotseerde om mijn zonnebril te redden (ik zei nog dat het echt niet hoefde). Onderweg kwamen we nog een familie tegen die kaneel aan het drogen was, het is eigenlijk gewoon de bast van een boom wat ze laten drogen. Het rook heerlijk! Uiteindelijk was de Harau Valley wel de moeite waard hoor! Op de terugweg hebben we nog een lekker ijsje gegeten en rond 17:30u kwamen we weer veilig aan bij het hotel. We wilden bij een restaurant eten wat de gids ons had aanbevolen, maar deze konden we niet vinden. Op naar een ander restaurant. We konden eigenlijk geen leuk restaurant vinden en toen we er een hadden gevonden was ons fruitsapje zo smerig dat we zonder hem op te drinken snel weg zijn gegaan. Dan maar in het winkelcentrum eten, waar we om 20:00u (we hadden net ons eten) vriendelijk werden verzocht de rekening te betalen omdat ze dicht gingen.... Dat kon er ook nog wel bij. Op het plein werden we weg gepest door vervelende vieze oude mannetjes, maar gelukkig was daar onze reddende engel, een restaurant met heerlijke ijskoffie! Dat maakte onze mislukte avond wel weer een beetje goed.

Zaterdag moesten we onze backpacks weer inpakken. We zijn eerst nog even het centrum in geweest en hebben verschillende markten bekeken. We wilden de kloktoren (Jam Gadang) in het centrum beklimmen (het is in 1920 gebouwd, een gift van de toenmalige Nederlandse koningin), maar hier hadden we permissie voor nodig heel apart. We hebben de toren dus niet beklommen. Omdat we nog veel tijd hadden voordat de bus vertrok en er eigenlijk niks meer te doen was, hebben we lekker van een ijskoffie genoten. We wilden eigenlijk naar een internetcafé om tickets te boeken van Sumatra naar Singapore of Jakarta, maar de stroom was uitgevallen dus de computers deden het niet. We hebben bog even in het hotel gezeten en vertrokken om 16:10u richting de bus. Het opstappunt was 2 kilometer verderop dus lekker dichtbij. Omdat de taxi buitensporig duur was besloten we met public transport (een piepklein busje wat echt vol wordt gedrukt) te gaan. We hadden eigenlijk wel haast want onze bus zou om 17:00u vertrekken. Natuurlijk zat het verkeer tegen. We kwamen in een file terecht en waren opgelucht toen we daaruit kwamen. We waren op de goede weg, ach dan kan er niks meer fout gaan toch? Het ging goed totdat we opeens van de route afweken de kleine straatjes in. Dat was niet de bedoeling! We werden in een drukke straat eruit gegooid met de woorden in deze straat is het opstappunt van jullie bus. We liepen flink door, maar zagen de opstapplaats toch echt niet. Na meerdere malen de weg te vragen liepen we steeds verder een andere kant op. Wat bleek, de chauffeur had ons zomaar ergens gedropt, absoluut niet bij de bus in de buurt. Inmiddels hadden we de hoop al opgegeven om de bus te halen. We moesten nog een andere bus pakken die ons wel bij de goede halte bracht. Geen bus meer te zien! Hė bah, nou moeten we nog een nacht in dit saaie dorp blijven. Een man vroeg naar onze tickets, de bus was nog helemaal niet geweest! Geluk! We hadden het zo warm van het haasten dat we een lekker ijsje kochten. Achteraf gezien hadden we helemaal niet hoeven haasten, want de bus vertrok pas 2,15 uur later dan gepland. Helaas was de bus dit keer geen pretje. Ze hadden meer zitplaatsen verkocht dan er waren, dus in het gangpad zaten verschillende mensen op krukjes. Verder vonden ze het normaal om midden in de nacht de muziek keihard aan te zetten, de buschauffeur reed zo hard dat hij steeds flink moest remmen voor de eindeloos vele bochten met als gevolg dat je steeds naar voren schoof in je stoel en je dus ongeveer genoodzaakt was je met je voeten op de grond tegen te houden. Mijn stoelleuning ging steeds vanzelf weer naar boven. We zaten tussen hoestende en rochelende mensen die het normaal vinden om het vervolgens op de grond uit te spugen. Er had ergens iets op de grond gelekt waardoor mijn tas zeiknat was en als klapper op de vuurpijl waren we kots misselijk door de vele bochten, het remmen en het steeds weer hard optrekken. De busrit kon dus niet snel genoeg voorbij gaan. Na een stop van een uur om 00:00u ben ik gelukkig lekker in slaap gevallen. Sinds mijn aankomst in Indonesië heb ik eigenlijk nog niet 1 nacht heel erg goed geslapen dus waarschijnlijk was ik zo moe dat alle vervelende dingen in de bus even aan me voorbij gingen toen ik in slaap viel. Ik heb geslapen totdat we om 9:00u aankwamen in het stadje Parapat. Vanaf hier moesten we een klein stukje met een busje naar de ferry. We waren aangekomen bij het tobameer. Het tobameer is een enorme vulkanische krater en het grootste meer van Zuidoost-Azië. Het is 1707 vierkante meter groot met in het midden een eiland (eigenlijk een soort schiereiland) genaamd Pulau Samosir, wat is ontstaan na een enorme vulkaanuitbarsting lang geleden. De ferry bracht ons van Parapat naar het toeristische dorpje Tuk Tuk op het eiland. We hadden onze bagage bij een hotel achter gelaten en gingen eerst op zoek naar een leuk restaurant om te ontbijten. We hebben een heerlijke passievruchten shake gedronken en gado-gado gegeten. Daarna zijn we op zoek gegaan naar een hotel voor de komende 2 nachten. Al snel hadden we een mooie kamer aan het meer gescoord met een klein balkonnetje en prachtig uitzicht. We hebben lekker op een bedje langs het meer gelegen en een boekje gelezen, een chill dagje. Tijdens onze zoektocht hadden we een restaurant gezien waar ze pisang goreng hadden (dit kunnen we niet meer weerstaan ;)), dus daar hebben we ons voorgerecht gehad en daarna hebben we gezellig bij een ander restaurantje ons hoofdgerecht gegeten. Vroeg naar bed, want we hadden een lange dag achter de rug.

De wekker ging vroeg, want op maandag hadden we een scootertocht op het eiland in de planning staan. Na genoten te hebben van een heerlijk ontbijt, echte bananen porridge (na 2 eerdere pogingen porridge te bestellen als ontbijt wat niet te eten was, de derde keer is scheepsrecht) en een verrassende mixed fruit juice, stapten we op de scooter. Ik mocht onze fancy scooter besturen met Sieg achterop. Het was heerlijk weer en we hebben genoten van het mooie uitzicht en de mooie bomen met oranje bloemetjes onderweg. Het is een christelijk eiland (weer eens wat anders dan een moskee in iedere straat) waar de 'Batak' leven. Ze leven in hele leuke huizen op palen met aan beide kanten van het huis een dak wat in een punt omhoog loopt. Verder hebben veel huizen in de tuin een soort familiegraf, niet in maar boven de grond in een soort toren, de een nog mooier dan de andere. Onderweg zijn we in een dorpje gestopt om de traditionele Batak dansen bij te wonen. De dansers hadden traditionele kleding aan en dansten op muziek van vooral trommels en een fluit. In het midden stonden een offerpaal en een Buffalo (die normaal gesproken wordt geslacht). Wij moesten ook nog even met onze voetjes van de vloer, dansend als een soort pinguïns moesten we in de dans de ene helft van de groep begroeten met het woord 'horas'. Dit woord vind je overal op het eiland terug. Verder was het niet zo bijzonder en hadden we eigenlijk veel te veel betaald om dit bij te wonen. We hebben nog even in een klein museum met gebruiksvoorwerpen van de Batak gekeken en daarna zijn we weer op onze scooter 'skippy' gestapt richting de warmwater bronnen. We dachten dat we bij een mooie natuurbron geurend naar rotte eieren (de zwaveldamp) terecht zouden komen, maar we werden flink voor de gek gehouden. We konden in een zwembad zwemmen met water uit de bron, wat door middel van een pijpenstelsel daar terecht kwam. Laat dan maar zitten dachten we! Met gevaar voor eigen leven ben ik daarna bij Sieg achterop skippy gestapt. We zijn naar een meertje op het eiland gereden waar we wilden zwemmen, wat bleek we konden zwemmen tussen de vele buffalo's daar ;). Toch maar niet dus. De terugweg hebben we weer heerlijk langs het water gereden en we zijn onderweg nog even gestopt om onze billen de gelegenheid te geven bij te komen van de lange rit. Aan het einde van de middag hadden we ongeveer 110 kilometer gereden. Nog even genieten van de laatste zonnestralen bij ons hotel en daarna uitgehongerd op zoek naar een lekker hoofdgerecht. We wilden eigenlijk nog naar het internetcafe om allerlei dingen te regelen, maar we waren zo moe dat we besloten om nog een dagje langer in Tuk Tuk te blijven zodat we lekker vroeg naar bed konden.

Op dinsdagochtend moesten we toch echt vliegtickets regelen om weer van Sumatra af te kunnen komen als we volgende week richting de Filipijnen gaan. Op naar het internetcafe! Na een uur zoeken zonder heel veel resultaat waren we het erover eens dat we misschien toch beter naar een klein reisbureau konden gaan om een vlucht te boeken. Ik moest ook hard op zoek naar iets wat ik kan gaan doen in de 2 weken dat Sigrid haar project gaat doen. In die 2 weken zou Erwin eigenlijk langs komen, maar helaas blijkt dat dit niet mogelijk is in verband met verschillende toetsen. Na nog een anderhalf uur op internet gezocht te hebben naar een leuk project, gingen we een beetje gefrustreerd lunchen. Alles wat ik kon vinden was erg duur of om andere redenen niet mogelijk. Na de lunch heb ik nog even gezocht, zonder resultaat. Ondertussen was Sigrid op zoek gegaan naar informatie voor onze vliegtickets en de bus om vanaf het Tobameer naar het national park Gunung Leuser (met de orang oetan) te komen. We kwamen erachter dat we moesten pinnen, wat niet mogelijk was in Tuk Tuk. Onze dag kon niet veel slechter worden dus opnieuw een scooter gehuurd om naar een ander dorp te rijden waar we wel konden pinnen. Daarna hebben we al onze tickets geregeld en konden we eindelijk genieten (inmiddels was het al 16:00u). Het enige gelukje was dat het niet zo mooi weer was, dus dat hadden we in ieder geval niet gemist door onze bezigheden. 'S avonds hebben we een gebakken vis uit het meer gegeten (mijn eerste echte vis die ik in mijn leven heb gegeten), weer iets nieuws geprobeerd! Lekker op tijd naar bed, want morgenochtend staat het ontbijt (als het goed is) om 6:30u voor ons klaar bij een restaurantje in de straat, waarna we om 7:30u de ferry naar het vaste land moeten pakken, dus we moeten vroeg opstaan.

De woensdag was alles behalve prettig. Ik had die nacht niet zo lekker geslapen, omdat ik last van m'n maag/darmen had. Na het ontbijt wat keurig voor ons klaar stond, stonden we al zwaaiend naar de ferry voor ons hotel (je kunt gewoon random ergens zwaaien en dan stopt de ferry voor je neus). Onderweg hebben we nog verschillende mensen opgepikt en na ongeveer een uur kwamen we weer op het vaste land aan in Parapat. Vanuit hier vertrokken we een uur later in mini busjes (7 passagiers) richting het Gunung Leuser national park. Ik kreeg steeds meer last van m'n buik en werd erg misselijk. Helaas hadden mijn verwoede pogingen gewoon rustig te blijven in de hoop dat ik me beter zou voelen niet het gewenste resultaat en moesten we stoppen omdat ik moest overgeven. Ik voelde me beroerd, schaamde me rot en keek vooral erg op tegen de lange reis die we nog voor de boeg hadden. We moesten nog 2 keer stoppen en toen was ik echt helemaal leeg. Ik durfde niks meer te drinken of te eten tot we in Bukit Lawang (het dorp bij het national park) aankwamen. Het was inmiddels alweer 17:00u. We hadden snel een kamer gevonden en trokken gelijk onze bikini's aan om even af te koelen in de rivier, dat deed een hoop goed na de lange warme rit die we hadden gehad. Door Bukit Lawang stroomt een brede rivier waar het aan het einde van de middag een drukte van jewelste is als iedereen gaat zwemmen, de was komt doen, de afwas, of gewoon om te douchen. We hebben heerlijk in de rivier gelegen en zijn daarna in een leuk houten restaurant op palen gaan eten met uitzicht op de rivier. Omdat ik absoluut geen trek had maar wel iets binnen moest krijgen bestelde ik een soepje. Met veel moeite heb ik een beetje groente eruit gegeten en wat bouillon, waarna ik om 20:00u lekker m'n bedje in ben gekropen.

Donderdagochtend besloten we rond te gaan kijken wat we allemaal konden gaan doen. We huurden van die grote donuts gevuld met lucht om lekker stroomafwaarts op de rivier te dobberen. In dit deel van Sumatra was het droge seizoen inmiddels al begonnen dus het water in de rivier stond niet zo hoog, nou dat hebben we geweten! Iedere keer weer uit de band klimmen als je weer ergens op een rots blijft hangen of als het simpelweg te ondiep is. Ze hadden ons verteld dat het 8 kilometer was en dat we dan de bus terug konden nemen. De 8 kilometer hebben we niet vol gehouden. We waren er zo klaar mee dat we ergens onderweg de rivier uit zijn gegaan met de zware grote band op onze schouders op zoek naar de weg richting het dorp. We liepen in de middle of knowhere en gingen alleen af op het geluid van de motoren in de verte. Het was warm en het duurde maar en duurde maar. Eindelijk in een dorpje aangekomen bleek het nog 2 kilometer lopen naar Bukit Lawang. Nog even doorbijten! Als lunch een beetje komkommersalade gegeten omdat ik ook al niet zo best had ontbeten, maar het viel nog steeds niet zo lekker op m'n maag. Na 2 happen zo vol zitten alsof je een complete maaltijd naar binnen hebt gewerkt. Ik had niet eens zin in een vers vruchtensapje! 'S middags hebben we lekker rustig aan gedaan, een boekje gelezen en in de rivier gechilled. 'S avonds hebben we nog wat gedronken op het terras bij ons hotel en waren we getuigen van een enorm zielig kat-muis schouwspel. De oh zo schattige langharige raskat had een muis gevonden en kon het niet weerstaan er heerlijk mee te gaan spelen. Dat kleine zielige muisje lekker opjagen tot hij zo gedesoriënteerd was dat hij overal tegenaan liep en uiteindelijk bijna niks meer kon. Om hem vervolgens heerlijk naast onze tafel op te peuzelen waarbij hij de kop van de muis netjes achter liet op de grond. We lagen weer op tijd in bed om ons mentaal voor te bereiden op de jungletrek van de volgende dag.

Op vrijdag ging de wekker om 7:30u. Tijd om onze backpack weer in te pakken en om uit te checken bij het hotel. Een heel licht ontbijt met toast en honing (voor wat energie) waarna we om 9:00u door onze gids werden opgehaald. Het eerste stuk de jungle in was een soort trap, afgewerkt met wat bamboe, de berg op. Omdat het droge seizoen was begonnen, was de grond droog en hadden we dit keer gelukkig geen last van vervelende bloedzuigers. Bovenaan de trap stapten we over op een pad de jungle in. M'n maag stond nog steeds een beetje op zijn kop dus we hebben rustig aan gedaan. We hadden een privé gids, dat kwam wel goed uit, ik kon het aangeven als ik wilde rusten zo vaak ik wilde. Al snel hadden we onze eerste wilde orang oetan in het vizier. Het was een groot mannetje die lekker in de boom rond zat te kijken. Langzaam kwamen we dichterbij om hem wat beter te kunnen bekijken. Erg bijzonder om zo een groot beest in de natuur te zien en van zo dichtbij! We vervolgden onze weg de jungle in en moesten flink steile stukken klimmen. Inmiddels had Sieg onze tweede orang oetan hoog in de boom gespot! Dit keer was het een vrouwtje met een kleintje die lekker aan het bungelen was aan het been van de moeder. Tussen de middag zijn we bij een riviertje gaan lunchen om vervolgens nog een flinke laatste klim te maken. Ineens zaten een paar bomen verderop een moeder met een kleintje in de boom. Kort daarna kwam er nog een vrouwtje met baby aan. Wauw, we stonden oog in oog met 4 orang oetan! Een van de vrouwtjes presteert het nog wel eens om een enkel of pols van een toerist te pakken en deze na een uur pas weer los te laten (gewoon omdat ze je graag aan wil raken en ze zo sterk zijn dat je moet wachten tot ze zelf weer los laten), waardoor onze gids genoodzaakt was om een wortel te geven zodat ze weer de boom in zou gaan. We stonden maar op ongeveer 3 meter afstand. Onderweg hadden we ook nog een neushoornvogel gezien en verschillende siamang gehoord. Het laatste stuk van onze wandeltocht ging steil naar beneden richting de rivier. Daar werden 3 donuts aan elkaar gebonden, voorin zat onze gids, in de middelste wij met z'n tweeën en in de achterste nog een andere man. Heerlijk de rivier op, van het weer genieten en niks hoeven doen! Als we vast kwamen te zitten zorgden de mannen ervoor dat we weer verder konden. Wat stroomversnellingen en flinke klappen van rotsen op onze billen (als we de rots te laat aan zagen komen en niet op tijd iets omhoog gingen uit het gat) en we hebben ook nog even lekker gezwommen. We zagen heel erg veel apen langs de rivier, een hele groep makaken en nog wat Thomas leaf monkeys met een enorm schattige kuifjes. Mijn camera zat veilig opgeborgen in plastic tassen, dus foto's kon ik jammer genoeg niet maken. We werden netjes voor ons hotel afgezet en konden snel omkleden om ons vervolgens naar de bus te haasten. Omdat we op 18 maart vanaf Banda Aceh (de noordelijkste punt van Sumatra) naar Jakarta vliegen om vervolgens richting de Filipijnen door te gaan moesten we echt weer de bus in richting het noorden. Zoals altijd vertrokken we te laat, dit keer gelukkig maar een half uurtje en we hadden een mini busje voor ons alleen! Een van de eerste chauffeurs waarbij we ons op ons gemak voelden met zijn rijstijl, dikke prima dus. Na anderhalf uur werden we in Binjai afgezet, waar we bijna 2 uur op de bus naar Banda Aceh moesten wachten. We hadden een luxe bus waarbij zelfs de voetensteun omhoog kon, het enige vervelende was dat we helemaal achterin zaten precies voor het rokershol. De mensen roken hier behoorlijk veel en ongeveer allemaal (een pakje sigaretten is omgerekend maar 1 euro) dus het had een flinke doorloop. De airco stond goed aan dus een dikke trui en een dekentje erover en proberen wat te slapen. De rit ging snel, voornamelijk omdat de buschauffeur een snelheidsduivel was, maar ook omdat we eindelijk een route hadden met niet zoveel bochten en bergen. Om 6:30u kwamen we aan in Banda Aceh. Wat een opluchting de komende dagen even geen vervelende busreizen meer! Een taxi bracht ons naar de haven van waaruit we om 9:30u de boot naar Het eiland Pulau Weh konden pakken, wat bekend staat om de vele mooie duik en snorkelplekken. We kwamen aan in Sabang en gingen van daaruit in een soort zijspan naast een schakelbrommer naar het dorpje Iboih. In mijn reisgids vonden we een bungalow op het strand wat helemaal naar onze wens was, daar willen we overnachten! Het was warm, dus eigenlijk wilden we onze tassen zo snel mogelijk kwijt. Op een bordje vonden we dat het 500 meter lopen was naar onze droombungalow, dat is nog wel te doen. Al snel moesten we een stuk omloog lopen, dat viel al vies tegen en moesten we via een soort trap langs het rotsachtige strand verder, nog vervelender... Achja je moet er wat voor over hebben. Eindelijk kwamen de bungalows in zicht en al snel was ons enthousiasme verdwenen. Het zag er verlaten en rommelig uit en de bungalows waren niet eens op het strand zelf, maar een eind verderop. Wat ook niet mee hielp was dat er niemand aanwezig was die ons kon helpen. Nu moesten we dat rotstuk weer helemaal terug lopen in de warmte! Nog even bikkelen en dan kunnen we lekker douchen en zwemmen hielden we ons maar voor. We vonden een kamer met balkon aan zee, waar we ook wel tevreden mee zijn. Vandaag had ik voor het eerst weer zin in eten, dus op naar ons ontbijt-lunch om 14:00u. Tijdens de lunch vertelde een meneer ons dat we ook goed konden snorkelen op het strand direct voor onze kamer. 'S middags hebben we snorkels en flippers gehuurd en zijn we samen op snorkeltocht geweest. We hebben veel verschillende vissen gezien. Van vele gekleurde vissen, tot kogelvissen, tot langwerpige vissen met een hele grappige snuit en niet te vergeten veel zee-egels. Het koraal was niet zo mooi als in Egypte, maar de vissen maakten dat al lang weer goed. Ik sprak ook af om op zondag een introductieduik te gaan doen bij een klein eilandje tegenover ons strand. Daar moet het allemaal nog veel mooier zijn. De beste duik en snorkelplekken kunnen we helaas niet heen, omdat het daar veel te diep is en je eerst een duikbrevet moet halen. 'S avonds kamen we een jongen tegen die ons vertelde dat een strand verderop meer toeristen waren en dat het misschien leuk was om daar te gaan eten. We zijn met hem mee gelopen en kwamen in een leuk restaurant terecht waar we heerlijk hebben gegeten. We waren erg moe dus gingen niet zo laat weer terug. Omdat we dit keer de luxe hebben met WiFi op onze kamer heb ik even lekker geskyped met het thuisfront en kreeg ik de leuke mededeling dat Erwin toch naar Indonesië komt! Weer iets om naar uit te kijken.

Vandaag is het zondag en staat mijn eerste duikavontuur van deze reis op de planning. Bij het wakker worden werden we verrast met een behoorlijke regenbui en onweer. Dat was niet de bedoeling! Het tweede vervelende moment kwam toen Sieg zei dat ik haar waarschijnlijk heb aangestoken. Ze ligt lekker op bed in de hoop dat het snel beter gaat. Mijn duik heb ik uitgesteld naar een moment van de dag dat het weer beter wordt en hopelijk de zon nog even gaat schijnen.

Ik hoorde dat jullie in Nederland ook geluk hebben met het mooie weer! Heerlijk zeg. Inmiddels ben ik alweer 8 weken weg, de tijd vliegt voorbij. Ik heb het heel erg naar m'n zin en heimwee heb ik gelukkig nog geen last van gehad, of nou ja een beetje heimwee naar een lekker Hollands ontbijt met vers gebakken bruine broodjes! Ik hoop dat het met jullie allemaal ook goed gaat! Super bedankt voor de vele lieve en leuke reacties op mijn blog en via Facebook, dat doet me echt goed. Als je een keer zin hebt mag je altijd een leuke mail sturen met eventueel leuke en gekke foto's, leuk om even door te lezen!

Liefs en een hele dikke knuffel!

Ps: ik mis jullie wel een beetje hoor!