Nî hâo!

Hoi allemaal!

Weer even een berichtje, of nouja een flink bericht denk ik wel. De afgelopen 2 weken hebben we een heleboel gedaan en inmiddels kan ik weer een land op mijn lijstje erbij schrijven en wel Taiwan. Mijn vorige blog eindigde op het mooie eiland Coron op de Filipijnen. De directe dagen daarna is er een hoop gebeurd, maar wees niet bang alles gaat nog steeds goed! 13 weken weg alweer, de tijd vliegt voorbij nog maar 7 te gaan...

Volgens mij was ik gebleven bij mijn laatste duikavontuur en begin ik nu met een duikloze dag ;).

De zaterdag zijn we heerlijk rustig gestart. Lekker uitslapen en genoten op een terras aan zee van french toast met kaneel en maple sirup. Beter kan niet toch? We wilden vandaag informatie over de vertrektijden van de boot naar Manila opzoeken en kijken of we misschien een scooter konden huren om het eiland te verkennen. Eigenlijk zaten we nog wel heel lekker op het terras, een ijskoffie en een boekje en later zien we wel wat we gaan doen. In de buurt was een grote markt waar we even overheen zijn gelopen, nee niet het deel met de hompen vlees en verse vis waar je echt kapot gaat van de lucht. We hielden het veilig bij het deel met groente, fruit en kleding enz. We dachten als we nou een lekker broodje en wat andere dingen bij de bakker halen, kunnen we daarna de tickets voor de boot regelen en lekker gaan picknicken. Het eerste deel ging prima, maar bij het tweede deel stuitten we helaas op wat problemen. Voor de boottickets moesten we eerst weer richting de haven. Daar vonden we verschillende boten die richting Manila gaan, maar ze varen helaas niet iedere dag. Op zondag stond de ferry 2Go op de planning dus op naar de balie om een ticket te scoren. Het rare was dat de balie gesloten was (om 13:00u), maar er was wel iemand binnen. De deur was open, toch even vragen of we geholpen kunnen worden. Nou hier komt het antwoord, helaas is de ferry (er gaat maar 1 ferry per week de andere zijn vrachtschepen die ook een aantal passagiers mee kunnen nemen) gecanceled voor morgen. Huh, gecanceled???? Hoe kan dat nou weer, er is maar 1 ferry! Ze hadden 1 dag van te voren besloten dat de ferry deze week een andere bestemming zou krijgen dus iedereen op Coron had dikke vette pech. Nou fijn is dat. Op naar het andere loket van het vrachtschip dan maar. Er bleek die avond om 18:00u nog een boot te gaan, maar die was al helemaal vol geboekt met de mensen die eigenlijk met de ferry zouden gaan. De eerst volgende boot zou op dinsdagavond of woensdagochtend pas gaan, en dan komen we in de knoop met onze plannen om nog naar Taiwan te gaan... We keken de vrouw bij het loket met onze liefste glimlachjes aan of we echt niet mee konden, nee helaas. Tja wat moeten we dan doen. De enige optie is om met onze tassen terug te komen vlak voordat de boot vertrekt en hopen dat er mensen zijn die toch niet op komen dagen. Terug naar het hotel dan maar en onze spullen onverwacht weer inpakken. Bah dat hebben wij weer, de dag begon zo lekker onbezorgd en chill. We hadden geluk dat de vrouw in het hotel zo aardig was om niet een nacht extra te rekenen, omdat we te laat uit checkten. Omdat we alle bagage nu mee hadden, konden we niet echt meer wat doen. Voor de zekerheid wat boodschappen doen voor als we toch mee mogen op de boot en verder zijn we weer op het terras neergeploft, wachtend tot we weer richting de haven konden. Opnieuw de tricycle in, dit keer wel een beetje met een onderbuikgevoel. We spraken af dat we desnoods in huilen zouden uitbarsten als we echt niet mee mochten. Hmm ik hoop dat dat lukt ;). Bij het loket op de haven legden we ons verhaal uit en moesten we in de wachtruimte plaats nemen. Sieg moest bij de kustwacht langs om alles uit te leggen en natuurlijk met de meest zielige blik de grote mannen overtuigen dat we echt mee moesten op de boot. Met een kleine smoes dat we ons vliegtuig op dinsdagochtend naar Taiwan niet konden missen, hoopten we dat we dan nog iets overtuigender over zouden komen... De jonge mannen van de kustwacht waren inmiddels wel overtuigd, maar de grote baas nog niet helemaal. We moesten wachten tot iedereen op de boot was en dan zouden ze verder kijken. Inmiddels was de mevrouw van het loket die we 's middags hadden gesproken gearriveerd om alle passagiers op de lijst te controleren. Als er mensen niet waren mochten wij in die plekjes mee. Op hoop van zegen liepen we met onze pruillipjes richting de boot. De vrouw van het loket was wel echt een schat, ze deed zo haar best om te kijken of we mee konden. Na een hoop babbels hier en daar kwam onze engel met het verlossende woord, ze had een plekje kunnen regelen! We moesten alleen wel helemaal onder in de boot, zonder airco en een stapelbed zonder matras en alleen een plank, maar we hadden een plekje! We konden haar wel zoenen!! Nu zat het eiland verkennen met de scooter er niet meer in, maar we nog wel uitzicht op een reisje naar Taiwan. Backpack op de plank gegooid en zo gepositioneerd dat het door kon voor een dik en groot kussen, handdoekje op de plank, toch iets zachter dan het hout en met m'n hoofd precies tussen de kleine raampjes die open konden voor wat frisse lucht. Noodles met crackers als avondeten en daarna wat gekletst met een jongen van de boot (hij vond ons toch wel heel bijzonder want we waren al boven de 20 en hadden nog geen kinderen!!). Nu kwam het leukste deel, in slaap proberen te vallen op een plank... Gelukkig was ik zo moe, dat het niet een groot probleem was. Wel vaak omdraaien, omdat je er heel stijf van wordt, maar we waren tenslotte onderweg dat was het belangrijkste.

Dit keer werden we op de boot niet gewekt door vervelende hanen of andere dieren, het was het zonnetje die opkwam en precies in mijn gezicht scheen. Dat is pas lekker wakker worden! Omdat we op een vrachtschip zaten konden we niet lekker op het dek zitten. We hadden ook de pech dat we helemaal voor op de boot sliepen, met alleen een muur tussen het laadruim en onze slaapruimte, waardoor er soms best een fijne vislucht langs kwam. Achja je went er vanzelf aan! We konden niet zoveel doen, behalve op bed blijven zitten, nog een keer omdraaien dus en hopen dat je nog even in slaap valt. We kregen zelfs een ontbijtje op de boot, rijst met worstjes en bananenketchup. Gelukkig hadden we zelf ook inkopen gedaan, waar we toch iets meer van hebben genoten. De boottocht ging erg snel voorbij en na 17 uur stonden we weer op het vaste land in de haven van Manila. We moesten onze vliegtickets naar Taiwan nog regelen, doel 1 van vandaag. Even rondvragen of iemand weet waar we die kunnen boeken. De 'Mall of Asia', daar zouden we tickets moeten kunnen boeken. Het lag wel wat buiten het centrum, waardoor we een taxi moesten nemen, maar we hadden een goed vooruitzicht. We keken onze ogen uit toen we daar uit de taxi stapten. Ik weet niet of jullie Centro in Oberhausen kennen, nou deze shopping mall was zeker 3 tot 4 keer zo groot! Het waren 3 grote gebouwen naast elkaar met daartussen straatjes met vooral veel restaurantjes. We vroegen waar we vliegtickets konden kopen en werden de mall ingestuurd. Bij de ingang werden we echter meteen weer weg gestuurd door de security (die staan werkelijk bij iedere ingang om je tas te controleren en of je niks in je broekzak meeneemt). Met onze backpacks mochten we niet naar binnen, die konden we ergens bij een loket achter laten. Op zoek naar dat loket dan maar. We hadden hem al snel gevonden en mochten aansluiten in de rij. Best grappig, je kon in de winkels vragen of ze je inkopen naar het loket brachten en dan kun je aan het einde van de dag alles tegelijk ophalen. Het tassen inleveren duurde iets langer dan verwacht, maar nu konden we toch echt op zoek naar tickets. We hadden geen idee waar we moesten zijn, opnieuw even vragen. Uiteindelijk hadden we alle gebouwen van binnen en van buiten gezien, doordat iedereen ons een andere kant op stuurde, met als resultaat geen idee waar we heen moeten. We hadden nog geen winkel gezien die er op kon lijken! Flink gefrustreerd gingen we eerst maar lunchen. Op de boot hadden we ook al niet zoveel gegeten. Omdat er vooral veel fastfood restaurants zijn kozen we voor een restaurant genaamd 'Old spaghetti house'. Voor het eerst weer eens pasta eten, dat had ik ook wel gemist. Een lekker stukje lasagne met een bottomless ice tea (voor je glas leeg is wordt hij alweer bijgevuld). Na de lunch gingen we vol goede moed opnieuw op zoek naar een winkel voor vliegtickets, ditmaal met een positief resultaat! We gingen bij verschillende vliegmaatschappijen langs en kwamen erachter dat de tickets toch wat duurder waren dan gehoopt. We lieten ons niet kennen en gingen op zoek naar een internetcafe (natuurlijk helemaal aan de andere kant van de mall ;)), om op internet te kijken naar goedkopere tickets. Het was zeker niet voor niks want inderdaad we vonden vliegtickets heen bij de ene maatschappij en terug bij een andere en goedkoper dan we tot dan toe hadden gevonden. Yes nu zag het er toch wat rooskleuriger uit dan verwacht! Terug naar de balie om tickets te boeken. Bij de eerste maatschappij ging het echter al mis... De vlucht die wij hadden gevonden konden zij niet meer boeken. Op naar de volgende, misschien lukt het daar. We splitsen op, zodat we minder tijd kwijt waren met informatie opvragen. Inmiddels hadden we een ticket heen gevonden, maar het ticket terug moesten we via internet boeken. Het was niet de ideale optie, maar het was tenminste iets. We gingen terug naar de balie waar we die tickets konden boeken en werden opnieuw teleurgesteld. Ze konden alleen een reservering doen en dan zou ze de volgende morgen laten weten of het was gelukt. Grrrrrr, waarom zit het altijd tegen? We waren er zo klaar mee, dat we eerst iets lekker kochten om even bij te komen. Daarna toch weer naar het internetcafe om dan maar alle tickets via internet te boeken. Uiteindelijk waren ze wel duurder dan we vooraf hadden gehoopt, maar we hebben tickets en kunnen nu uitkijken naar een nieuw avontuur in Taiwan. We vliegen op 11 april heen en komen op 22 april weer terug. Sieg heeft kennissen die in Taiwan wonen, dus die hebben we gelijk gemaild, misschien hebben ze wel tips van dingen die we daar zeker moeten doen. Gelijk een hotel zoeken voor vanavond zodat we ons daar niet meer druk over hoefden te maken, het was ook al 20:30u. We wisten dat er in de mall ook een bioscoop was en wilden de dag met iets leuks afsluiten, snel kijken welke films er draaien. Het waren er niet zo heel veel en eigenlijk vooral actiefilms, maar het kon ons niks schelen we moesten en zouden naar de film gaan! We kozen voor de film 'Curse of the shadow'. We hadden nog heel even de tijd om wat te eten en haastten ons daarna richting de bioscoop. Wauw, wat een slechte film was dat! Eigenlijk moesten we er wel heel hard om lachen, de slechte film paste wel bij onze bijzonder vervelende dag. We keken op de klok en kwamen erachter dat het al 23:30u was, haasten naar het loket voor onze backpacks! Zo dom als we waren hadden we alleen het adres van het hotel, maar de naam wisten we niet. Ach de taxichauffeur zal het vast wel weten toch? Mooi niet dus... Op zoek naar WiFi om de naam van het hotel op te zoeken. Gelukkig ging het daarna allemaal heel snel, konden we een taxi vinden die de weg wist en waren we binnen de kortste keren op plaats van bestemming. Het was een wat duurder hotel dan normaal, maar we vonden dat we dat wel hadden verdiend. Een mooie kamer, met eigen badkamer en zelfs airco en een televisie, wat een luxe zeg! Compleet afgemat van de boottocht en het slapen op de plank met vervolgens de vervelend lange dag in de mall (nee we hebben niet eens gewoon lekker geshopt ofzo) vielen we op het heerlijke bed in een diepe slaap.

Gelukkig had ik de wekker voor maandagmorgen gezet, zodat we het ontbijt niet konden missen. De kamer was zo lekker donker, dat we ons anders hadden verslapen. Met onze ogen nog een beetje op half zeven gingen we enthousiast naar beneden richting het ontbijt. Hahaha het zal ook eens niet, geen lekker ontbijtbuffet met fruit enz, nee we konden kiezen uit 4 gerechtjes met een beetje vlees/vis, rijst en koffie of thee. De lounge was ook niet zo sfeervol om te ontbijten, dus we lieten ons ontbijt maar naar de kamer brengen. We lieten onze dag er niet door verpesten hoor! Lekker rustig aan doen, douchen, schone kleren aan en flink gebruik maken van hun WiFi. We checkten precies op tijd uit (11:45u) en gingen weer richting de 'Mall of Asia' om bustickets naar Donsol te zoeken. Volgens de mensen van het hotel moesten we die daar wel kunnen vinden. Weer onze backpacks inleveren en ditmaal op zoek naar bustickets. Jullie voelen hem vast al aankomen ;). Ja inderdaad na lang zoeken kwamen we erachter dat we daar GEEN bustickets konden kopen. Tijdens de lunch moed verzamelen om weer bepakt en bezakt op weg te gaan richting een busterminal. De taxi vonden we te duur, dus we besloten met het openbaar vervoer te gaan. Het eerste stuk gingen we met een overvolle jeepney en vervolgens moesten we overstappen op de trein (in Nederland zou het een metro zijn). Na ellendig veel trappen op en af te hebben gelopen vonden we een balie waar we tickets voor de trein konden kopen. Lekker goedkoop, wel prima dachten we. Ook de stations worden hier bewoond door de security die in je tas wil kijken, ja zelfs in je backpack... Hup backpack open maken die natuurlijk heerlijk vol zit en een rij mensen achter je die graag op willen schieten. Beetje vervelend. We waren nu wel op de goede weg en het goede perron, toch iets positiefs. Het was lekker proppen in de trein en ook heerlijk warm, wat jammer dat we er wel een tijdje in moesten zitten. Eindelijk waren we op het goede station beland en konden we het laatste stukje naar de busterminal lopen. Het zal vast wel niet zo ver zijn. Ehh toch wel iets verder dan verwacht in de brandende zon, dat kon er ook nog wel bij. Helemaal doorweekt en moe van al het gesleep vonden we gelukkig de goede busterminal. We vroegen bij welk nummer we moesten zijn en hoopten dat we vandaag nog mee konden. De bus die al klaar stond was helaas al vol, maar er waren nog 4 zitplaatsen in de volgende bus. Oef gelukkig waren we er niet voor niks gekomen. We kochten gelijk tickets en hadden nog ongeveer 2,5 uur de tijd voor de bus om 20:00u zou vertrekken. We vonden een Starbucks waar het heerlijk koel was en hebben daar lekker gezeten tot we weer naar de bus konden. Voor de zekerheid had ik nog even mijn trui in de rugzak gestopt, aangezien het soms wel eens koud is in de bus en om 20:00u vertrokken we richting het zuidwesten van het eiland. Bussen zijn we inmiddels wel gewend en we kunnen inmiddels overal wel slapen. In deze bus werd het ons wel heel moeilijk gemaakt. De airco stond werkelijk op de vriesstand, waar zelfs eens trui niet tegenop kon en blote benen helpen daar natuurlijk ook niet erg aan mee. Verder kon de stoel niet achterover en had de buschauffeur weer eens haast. Het eerste stukje weg ging nog wel, maar het tweede deel was een stuk minder begaanbaar met een heleboel hobbels en bochten. Als ijsblokjes stapten we onderweg uit om even op te warmen met een beker warme tjak (het moest chocolademelk voorstellen). En daarna konden we weer fijn afkoelen tijdens het volgende deel van de rit. Proberen je ogen dicht te doen was het enige wat we konden, hopelijk zijn we morgen niet te moe om iets te doen. We hadden namelijk een snorkeltocht in Donsol met de grootste vissen die leven, de walvishaaien, op het programma staan!

Onze bus zou tot het dorp Legazpi rijden en van daaruit moesten we verder met een mini busje naar Donsol. We konden bij Legazpi nog even genieten van het uitzicht op de meest perfecte vulkaan, de 'Mayon volcano', met een hoogte van 2462 meter boven zeeniveau en met een constante pluim van rook uit het topje van de vulkaan. Om 8:00u kwamen we aan in Legazpi en al snel zaten we in een propvol minibusje naar Donsol. Het was weer een fijn ritje met weinig ruimte, veel bochten en veel optrekken en afremmen. In Donsol pakten we een tricycle naar het bezoekerscentrum, waar we gelijk werden geholpen. Van februari tot mei is het hoogseizoen voor het spotten van de walvishaaien, geluk voor ons dus! We moesten even geduld hebben tot er nog 4 andere mensen waren om de kosten voor de boot mee te delen en toen konden we met onze snorkels en flippers richting het bootje. Een groep voor ons had geen walvishaai gezien, hopelijk geldt dat niet voor ons. We zaten op de boot met een stel uit Denemarken (vooral stille saaie mensen) en een koppel waarvan de man uit Australië kwam en de vrouw uit Canada (zij waren vooral erg aanwezig en heel irritant). Al snel moesten we ons klaarmaken om het water in te kunnen, ze hadden een walvishaai gespot! Samen met een gids gingen we het koude water te lijf en moesten we al zwemmend vechten om een glimp van de walvishaai op te vangen. We waren niet de enige groep en er waren veel incapabele mensen die het presteerden hun flippers in je gezicht te planten... Het eerste moment dat ik de walvishaai zag was toch wel het meest bijzonder. Het zicht in het water was niet zo heel erg goed waardoor ik niet in de gaten had dat we al dichtbij waren, totdat ik ineens 3 meter voor me de haai op me af zag komen zwemmen. Oeps, hij is toch best wel groot! Deze walvishaai was ongeveer 6 meter lang (ze kunnen nog een stuk groter worden) en had een groepje kleine vissen die mee zwommen en zelfs een zuigvis op z'n buik (dat is heel makkelijk meeliften). De walvishaaien zien er geweldig mooi uit met een heleboel witte stipjes en een enorme bek. Heel indrukwekkend. Ik besloot om de groep voorbij te zwemmen, zodat ik nog een glimp op kon vangen. Dat was de goede keus, want toen kon ik een heel stuk naast de haai zwemmen. Ik was eigenlijk helemaal niet zo bang, ook al was hij zo groot. Daarna gingen we de boot weer op en konden we een stukje verderop het water weer in. Samen met Sieg heb ik een heel stuk met de haai mee gezwommen en daarna hadden we het wel gezien. Van te voren hadden we ons een iets andere voorstelling gemaakt, waarbij je in kleine groepjes zou gaan snorkelen en dat je op zoek zou gaan naar verschillende haaien. Niks daarvan was helaas waar. We moesten met verschillende groepen tegelijk snorkelen en we bleven maar achter dezelfde haai aanvaren (en dan zeggen ze nee hoor we jagen ze echt niet op!). We stopten nog een paar keer, maar wij bleven achter op de boot. Kunnen we alweer terug? Het tochtje duurde ongeveer 3 uur, we hadden het ons wel wat anders voorgesteld, maar hoe vet is het dat je met een walvishaai hebt gezwommen! Inmiddels was het al 14:00u en hadden we nog niet ontbeten en geluncht. Uitgehongerd bezochten we het dichtstbijzijnde restaurant waar we genoten van een heerlijke lunch met inktvisringen en een kan pinacolada. In Donsol was er niet zoveel te doen, dus we pakten de jeepney terug naar Legazpi. Het was best een ritje, maar de jeepney was een stuk leuker dan de mini bus op de heenweg. We moesten in een ander dorpje overstappen en vervolgens nog een keer om weer bij de busterminal te komen. We hadden geluk, er waren nog nachtbussen richting Manila. We konden kiezen weer een brakke nacht in de bus of hier overnachten en overdag de bus pakken. Dat laatste zou ons zoveel tijd kosten dat we toch voor de eerste optie kozen. Er was een grote supermarkt op het busstation waar we een lekkere fruitsalade als avondeten kochten en een lekker pak digestive koekjes met chocolade! Dat komt vast goed van pas in de bus. We waren zo slim geweest om van te voren alvast een lange broek aan te trekken, een trui in de tas te stoppen, sokken en een handdoek. Dat moest wel genoeg zijn om de kou in de bus te trotseren. Onze voorzorgsmaatregelen kwamen zeer goed van pas, want inderdaad we zaten weer in een vrieskist. As usual reed de chauffeur weer flink door en werden we goed door elkaar geshaket met alle hobbels en bochten. 'S nachts hadden we geluk, aan de andere kant van het gangpad waren 2 stoelen naast elkaar vrij gekomen. Nu hadden we allebei 2 stoelen en konden we tenminste nog een klein beetje slaap inhalen.

Op woensdag kwamen we om 8:00u weer aan in Manila. We hadden nog geen idee waar we een hotel gingen zoeken, dus we besloten eerst bij de Starbucks langs te gaan voor een lekkere koffie. We kenden de weg inmiddels, een stukje lopen en dan konden we in de lekkere stoelen neerploffen. Hè bah, de Starbucks ging pas om 9:00u open... We wilden toch echt een lekkere warme white mocha late om op te warmen, even geduld hebben dan maar. Een lekkere warme kop koffie kan na die 2 lange dagen een heleboel goed maken! We hebben heerlijk gezeten, een boekje gelezen en naar goedkope hotels gezocht. We wisten inmiddels naar welk stadsdeel we moesten voor een hotel en gingen op zoek naar een taxi. De taxichauffeurs in Manila moet je net geluk mee hebben. De ene wil je keihard een oor aannaaien door te zeggen dat hij niet op de meter rijdt, waardoor je vaak het dubbele moet betalen, terwijl een ander daar helemaal niet moeilijk over doet. Gelukkig hebben we er een beetje ervaring mee, dus we weten precies wat wel of niet kan. Toch wel handig om te weten! We vonden de taxi wel een beetje duur, maar zagen ook op tegen de trein in die hitte, hmm..... Eerst lunchen?? Dat klinkt prima, wel jammer dat ze ongeveer alleen fastfoodrestaurants hebben, waardoor we weer bij het pasta restaurant belandden ;). Tijdens de lunch hebben we flink veel moed moeten verzamelen om vervolgens toch richting de trein te gaan. Het was bloedheet en we moesten ook nog overstappen, dus 2 keer onze backpacks helemaal open maken, maar we belandden op het goede station! Uiteraard hingen ze er met de benen uit in de trein en was het passen en meten met al onze bagage. Een hele lieve mevrouw in de metro had een waaier en voorzag ons zo nu en dan van een beetje frisse lucht (volgens mij had ze echt medelijden met ons). Vanaf het station moesten we nog een stuk lopen naar het hostel. Badend in het zweet en met voeten, benen en een rug die niet verder meer konden lopen bereikten we ons doel. Eindelijk we zijn er! Ze lieten ons de kamer zien, nouja het was meer een hok waar alleen een bed in paste, die veel te duur was met een gedeelde badkamer. We lieten onze rugzakken even staan en gingen in de straat op zoek naar een andere kamer. Jeetje wat zijn kamers hier duur zeg, je betaalt meer dan in Jakarta bijvoorbeeld en dan heb je niet eens een eigen badkamer. Er was geen betere optie dan ons hok, dus daar moesten we ons maar bij neerleggen. Een lekkere douche maakte de situatie alweer een stuk beter. In de bioscoop in de mall of asia hadden we de vorige keer gezien dat Rio 2 op 9 april uit zou komen en jawel vandaag was het 9 april. Na de douche pakten we de jeepney naar de mall en daar kochten we kaartjes voor Rio 2 in 3D. We hadden nog genoeg tijd over en gingen op zoek naar leuke ansichtkaarten. Het is zo jammer dat ze hier nergens leuke ansichtkaarten verkopen. Vanavond gingen we lekker Mexicaans eten en daarna en heerlijk ijsje met de smaak double Dutch, wel toepasselijk toch?. In het middelste gebouw hebben ze een schaatsbaan waar toevallig die avond een ijshockeywedstrijd was waar we zijn blijven kijken. We wilden nog niet gaan shoppen, want dat staat op de planning voor als we terug komen in Manila. Om 21:30u mochten we eindelijk naar de bioscoop! Daar zaten we dan met onze fancy brillen als zenuwachtige kinderen te wachten tot de film begon. Heel bizar trouwens, er kwamen zelfs ouders naar de film met kinderen van 4 jaar ofzo om die tijd! De film was even ouderwets genieten en nergens aan hoeven denken. Ze nemen de hamburgers hier by the way gewoon mee naar de film om hem dan vervolgens koud op te eten.. Na de film moesten we op zoek naar een taxi terug naar ons holletje. Ehm welke straat zaten we ook alweer en hoe heet het hostel, geen idee. Na heel diep nadenken konden we ons het station nog wel herinneren gelukkig en met wat hulp van de aardige taxichauffeur konden we in de goede straat uitstappen. Bij het betreden van ons hol kwam er een heerlijke lucht van kattenpis onze neus binnen vliegen. Ook dat nog.. Nee die lucht was echt niet normaal en intens smerig, gelijk naar iemand achter de balie en we kregen een andere kamer. Deze kamer was wat groter dan de andere maar we waren wel compleet afgezonderd van de buitenwereld als in we hadden geen raam. Het scheelde dat we zo op waren dat niks onze nachtrust nog kon verstoren.

We waren afgesloten van de buitenwereld, wat betekende dat het heerlijk donker bleef op onze kamer en dat we geen lawaai van buiten hadden. Daar knap je echt even van op. Helaas hadden we wel de wekker gezet, omdat we vandaag nog wat wilden gaan doen. De wekker toch nog maar een uurtje later gezet, omdat we ons bed nog niet konden verlaten. Ons ontbijt bestond vandaag uit french toast met blueberry jam, het was een behoorlijke kluif om het naar binnen te krijgen. We wilden naar de Taal vulkaan in Tagaytay ongeveer 50 kilometer ten zuiden van Manila. We wisten vanaf welk station er bussen zouden vertrekken, opnieuw pakten we de warme trein. Zonder backpack is dat een stuk comfortabeler! We kwamen terecht bij een groot terrein helemaal volgestampt met bussen en jeepneys met op de achtergrond een enorme sloppenwijk. We hadden geluk dat we niet lang hoefden te wachten, we vonden snel de goede bus en nadat we waren ingestapt vertrokken we gelijk. Het was behoorlijk druk op de weg, waardoor het kleine stukje 2,5 uur in beslag nam. In het centrum van Tagaytay gooiden ze ons uit de bus en werden we bestormd door een horde tricycle bestuurders en mannen die ons boottochtjes naar de vulkaan wilden aansmeren. Volgens mij is de Taal vulkaan gelegen in een kratermeer van een andere vulkaan, waardoor je er met de boot naartoe kan. We waren al die aandacht en de opdringerige manier van aanspreken helemaal niet meer gewend! Goh dat hadden we totaal niet gemist de afgelopen weken. Uit principe wilden we al niet eens meer met een tricycle, omdat ze ons maar bleven achtervolgen en lastig vallen. Ik ben er wel achter gekomen dat ze je met rust laten als je gewoon je vingers in je oren stopt! In de verte zagen we het meer, maar zo koppig als we waren konden we daar niet naartoe lopen. We vroegen een agent of we er ook met een jeepney konden komen en ja dat kon wel. Dan moesten we terug naar het centrum lopen en daar de jeepney naar Talisay pakken. Onderweg moesten we nog een paar tricycle chauffeurs van ons af slaan en doken we de 7 Eleven (kleine supermarkt voor de niet kenners :p) in om even van iedereen te ontsnappen en een ijsje te eten. We hadden er al helemaal geen zin meer in. Het bleek dat we toch niet met de jeepney konden, geen andere keus dan een tricycle nemen... Dat hebben we toch maar gedaan, het was een mooi ritje over een bergweg naar beneden naar het meer. Onze chauffeur was een dotje, wat het al een stuk minder erg maakte, hij begon tenminste niet naar ons te roepen enz. We werden in Talisay afgezet en gingen op zoek naar een restaurantje aan het water om te gaan lunchen. Een leuk houten hutje aan het water, waar we enorm schrokken van de prijzen voor het eten. De meest simpele maaltijd kostte gewoon €7,25 terwijl dat zelfs in Manila maar de helft zou zijn. Hier gaan we dus niet lunchen. In de hitte gingen we op zoek naar een ander restaurant aan het water. Een opluchting hier waren de prijzen wat minder schrikbarend hoog. Het was te warm om iets te doen, een boekje lezen en vooral eindelijk weer eens mijn blog schrijven. Het blijft wel een hele opgave hoor, steeds weer tijd nemen om te schrijven. Een koel biertje erbij en uitzicht op het eilandje met de vulkaan. Je kon dus ook met de boot naar het eiland en de vulkaan beklimmen (hij was maar 600 meter hoog), maar zo bijzonder zag het er niet uit. Een beetje chillen totdat het wat minder warm werd en toen hebben we de tricycle weer terug naar Tagaytay gepakt. Onze chauffeur van de heenweg was nog in de buurt, nu hoefden we geen andere chauffeur te zoeken. De weg terug was een stuk frisser, had ik toch maar iets met mouwen in m'n tas gestopt. Hij zette ons netjes bij de bushalte af en al snel vonden we een bus terug naar Manila. We hadden het al koud (in Manila hadden we daar totaal geen last van en er daarom ook niet aan gedacht iets warms mee te nemen) en in de bus terug vroren we helemaal kapot. Opnieuw een vrieskist, ditmaal zonder trui, sokken, lange broek enz. Hoe moe je ook bent, met die kou kun je echt niet even indutten. Onderweg verbaasden we ons dat we überhaupt nog leven. Al die wilde busritten en nog steeds geen ongeluk of iets dergelijks gehad. Hopen dat het deze keer ook goed gaat. De rit kon ons niet snel genoeg voorbij zijn. We werden ergens random langs de weg in Manila gedropt, geen flauw idee waar we waren. Heel ver weg van ons hotel waren we niet, dus we besloten maar met de taxi terug te gaan. Ondertussen was het al 20:00u en moesten we nog eten. Een gezellig restaurantje in de straat konden we niet vinden en uiteindelijk kwamen we in een Perzisch restaurant in een mall om de hoek terecht. Er stonden heerlijke gerechten op de kaart en lamskebab had ik wel zin in. Ja, natuurlijk lams kebab hadden ze niet, en alle andere soorten kebab ook niet. Het is niet de eerste keer dat we andere dingen moeten bestellen, omdat ze de helft van de kaart niet kunnen serveren. Het is meer gewoonte dan uitzondering, de volgende keer maak ik wel een top 3 zodat ik niet nog een keer de kaart hoef te bekijken. Uiteindelijk kozen we voor de falafel in een pitabroodje met salade en frietjes, dat hadden ze in ieder geval wel. De heerlijke verse ananasshake maakte een heleboel goed, totdat onze gerechten werden geserveerd. Samengevat kregen we een bordje met wat falafel balletjes en een ringetje tomaat eronder. Niet geheel wat we ons hadden voorgesteld. Eerst hadden ze al niks en nu krijgen we iets voorgeschoteld wat we niet hebben besteld! De ober verontschuldigde zich met de smoes dat ze geen frietjes hadden. Dat hadden ze van te voren wel even mogen zeggen dan.. Het pitabroodje wat erbij zou moeten zitten en de salade dat wist hij ook niet precies. Na een klein woordje met de grote baas kregen we uiteindelijk ons broodje en de salade erbij, en legden we ons er maar bij neer. We hadden trek en het was al laat. De falafel was wel lekker hoor! We waren vlak bij ons hostel en keken uit naar ons lekkere bedje. Even snel douchen, de tas weer inpakken en we mochten eindelijk slapen!!

Deze nacht was helaas het tegenovergestelde van de vorige nacht. Ik schrok iedere keer wakker met het gevoel dat ik niet wist waar ik was. Soms met het idee alsof er iemand in de kamer was. Zelfs een keer dacht ik dat al onze tassen verdwenen waren. Het gekke was dat Sigrid precies hetzelfde had. Hadden ze misschien iets in ons eten gestopt, omdat we zeurden?? Het resultaat, een bijzonder onrustige nacht waardoor we uit keken naar het moment dat de wekker ging en we op mochten staan. Vandaag gaan we eindelijk naar een ander eiland, Taiwan! We hebben er enorm veel zin in en dachten dat we beter op het vliegveld konden ontbijten zodat we niet hoeven te haasten. Met 20 minuten stonden we bepakt en bezakt op straat op zoek naar een taxi. De eerste taxichauffeur was een lul en vroeg veel te veel geld, maar de tweede poging was een heel stuk beter. We werden bij de goede terminal af gezet en betaalden 100 pesos minder dan de eerste taxichauffeur ons wilde laten betalen. Onze dag kon niet meer stuk! Het duurde even voor we onze bagage hadden af gegeven en we de terminal fee hadden betaald. We hadden tijd genoeg dus dat mocht de pret niet bederven. We konden uitkijken naar een lekker ontbijt. Dat uitzicht werd ons al snel ontnomen toen we door de immigratiedienst waren, nergens restaurantjes te zien. Nee dat kan toch niet, we zijn op het vliegveld van Manila, daar hebben ze toch wel wat winkeltjes en restaurantjes enz? Helaas voor ons, geen lekker ontbijtje vandaag. Omdat we toch moesten ontbijten haalden we iets te eten, niet voor herhaling vatbaar. We konden plaatsnemen op niet zo fijne harde stoelen, wachten tot we het vliegtuig in mochten. Om 11:50u was het zover, ja onze vlucht werd omgeroepen, we mochten gaan boarden! Het vliegtuig hadden we al snel betreden en we kregen zelfs een koptelefoon en de mogelijkheid om muziek te luisteren. Even op ontdekkingstocht naar een leuke radiozender. Hee, allemaal bekende nummers uit allerlei kinderfilms, Disney films enz. Al zingend en vooral lachend (tot we ervan moesten huilen) vermaakten we ons met onder andere de nummers space unicorn, mr blobby, power rangers, gummy bear, de lion king, Tarzan, Ariël, de Ghostbusters, Old macdonald (met hele grappige varkens en kippen) en SpongeBob. Niet veel later kwamen we erachter dat we op het junior jet setter kanaal terecht waren gekomen. We voelden ons weer heel even als kleine kinderen zo fijn! De vlucht duurde maar 2 uurtjes voor we landden in Taipei. Weer een nieuw land op mijn lijstje, best gek eigenlijk, het is niet echt een land waar iedereen op vakantie naartoe gaat en het Buddhisme is hier erg groot, wat ik nog niet eerder heb gezien. Ik ben heel benieuwd wat we de komende 11 dagen gaan beleven. Een nieuwe stempel in mijn paspoort bij de immigratie en we konden richting de bagage. We moesten heel nodig plassen en konden natuurlijk geen toilet vinden, wat achteraf qua tijd niet zo erg was. Tegen de tijd dat we bij de bagageband waren lagen onze tassen er al. Een tussenstop voor een heerlijke koffie met een stukje taart (de lunch in het vliegtuig was niet echt om over naar huis te schrijven) en WiFi om het adres op te zoeken waar we vanavond overnachten. De dochter van de overburen van Sigrid woont in Taipei met haar gezin en ze vonden het geen probleem en leuk als we daar een nachtje zouden komen slapen. Na de koffie was het tijd voor de volgende reis. Op zoek naar de goede bus, die we gelukkig al snel vonden. Vanaf het vliegveld ging er een bus naar de main station en daar moesten we dan overstappen op een bus die ons naar de goede wijk (Tianmu) zou brengen. Een flinke rit rondom Taipei van ongeveer een uur en enge fly-over wegen die wel heel erg hoog boven de begane grond zweefden. We wisten niet dat we er al waren totdat de buschauffeur gehaast de bus in kwam lopen en riep (meer een schreeuw) dat we er echt uit moesten! Deel 1 van de tocht hadden we erop zitten, op naar de volgende bus. Ehm ja welke bus... We liepen het station maar even op en werden al snel overspoeld met een heleboel verschillende metrolijnen, uitgangen, bushaltes en een soort winkelcentrum waar we doorheen moesten. We hadden geen idee waar we naartoe moesten en van de informatie op de bordjes werden we ook niet veel wijzer. We vroegen het bij de informatiebalie waar de mevrouw ons raar aankeek en eerst zelf alles op moest zoeken, dat komt natuurlijk niet erg overtuigend over. Inmiddels waren we al meer dan anderhalf uur onderweg en waren we er wel een beetje klaar mee, een taxi pakken was een beter plan. Dit was een beter plan tot we erachter kwamen dat de taxichauffeurs niet wisten/snapten waar we naartoe moesten. Ja daar hebben we ook niks aan! Weer terug het station in en richting de ticketbalie van de metro (MRT). Hier vroegen we opnieuw waar we heen moesten, dit keer met meer geluk. Met onze metromunt stapten we een overvolle metro in om er na een paar haltes weer uit te stappen. Buiten gingen we opnieuw op zoek naar een bus en in de bus hielp een hele lieve vrouw ons verder. Ze moest het even op google maps opzoeken (heel grappig ze tekende op haar beeldscherm en dan kon ze de tekens kiezen, hier begrijp je dus niks van de borden als er geen Engels bij staat) en regelde een taxichauffeur die ons naar het goede adres kon brengen. Het was een beetje een norse, luie, oude man die niet erg vriendelijk overkwam, maargoed we waren er bijna! Het was een behoorlijk steile weg omhoog en de nummers van de huizen waren onlogisch ingedeeld, waardoor we het huis niet konden vinden. We stapten maar uit en gingen zelf verder op zoek. We vonden nummer 104-1 wel maar moesten 104-3 hebben. Niemand kon ons vertellen waar het was tot een mevrouw de straat op kwam lopen en vroeg of we op zoek waren naar Moniek (ze had gehoord van haar dochter, die we de weg hadden gevraagd, dat we uit Nederland kwamen ;)). Ze heeft ons netjes tot de poort van het huis gebracht en gewacht tot Moniek hem open kwam doen, anders mochten we wel een kop thee bij haar komen drinken. Vanaf dat moment hebben we even onze ogen uit gekeken. We waren in een grote villa met zwembad beland! De familie bestaat uit vader James (uit Canada), moeder Moniek (uit Nederland) en dochters Ella (11 jaar) en Mia (9 jaar) en hun lieve hond Sparkles. James was voor zijn werk weg en zou op zaterdag weer thuiskomen. De meiden lagen eigenlijk al in bed, maar Mia kwam toch even om de hoek kijken. Een lekkere kop thee met Moniek gedronken (thee dat was lang geleden) en kennis gemaakt. Ze liet ons onze kamer met eigen badkamertje op de benedenverdieping zien. Ze was heel aardig en gastvrij en drukte ons op het hart dat we in alle kastjes mochten kijken en alles mochten gebruiken en pakken wat we wilden. Heerlijk we hadden een schone kamer en zelfs badkamer voor ons alleen. We waren te moe om te gaan douchen en besloten dat nog even uit te stellen tot de volgende ochtend. Moe en zonder zorgen doken we ons bedje in.

De zaterdagochtend was lekker rustig. Uitgebreid douchen en ontbijten met een kop thee, brood en cornflakes. We hadden inmiddels geen schone kleren meer, maar mochten de wasmachine en wasdroger ook gebruiken! Uitzicht op schone kleren! Nadat we de was hadden gedaan gingen we op pad in Taipei. We pakten de bus naar het dichtstbijzijnde metrostation en kochten daar een kaart voor 24 uur reizen met de metro. Als eerste gingen we naar de Guandu tempel. Het was een bijzonder ontvangst met knalvuurwerk voor de deur. We wisten even niet wat ons overkwam, het was een soort ceremonie met brandende hoopjes voor de deur waar ze overheen moesten stappen. We hebben alles even rustig geobserveerd en gingen daarna een kijkje nemen in de mooie tempel. Binnen waren er overal tafels met offers van fruit, koekjes enz en overal rook het naar van die wierookstokjes. De tempel was versierd met een heleboel kleurtjes en heel veel details. We kwamen daarna terecht in een tunnel met allemaal enge poppen en figuren en een grote buddha. We klommen nog een stuk naar boven om van het uitzicht te genieten en bekeken nog wat andere ruimtes. Daarna gingen we op weg naar het National Palace museum. In de buurt van het metrostation gingen we lunchen (het was eigenlijk al 15:00u) in een Taiwanees restaurant, nou dat hebben we geweten! De kaart werd onder onze neus geschoven met een lijstje waar we de gerechten aan moesten kruisen. Tja dat gaat lastig als je geen Mandarijn kunt en geen idee hebt wat er staat! We kozen iets van de kaart en wachtten met spanning af wat we zouden krijgen (het was in ieder geval iets met kip). We kregen koude groene thee en maakten de fout om die zonder suiker te bestellen, het was gewoon sterke afgekoelde thee, die zonder suiker niet te drinken was. De rest was overigens wel heerlijk. Ik had kipstukjes in een dun laagje deeg in zoete saus met sesamzaadjes en Sieg kipstukjes in een sausje met pinda's. Het was wel even flink oefenen en prutsen met stokjes eten! Ik heb er geen knoeiboel van gemaakt hoor. Na het eten pakten we de bus naar het Royal Palace museum, waar ze de grootste collectie van Chinese kunst hebben. Als het daar net zo leuk is als in het British National museum, dan zijn we nog wel een tijdje aan het rondkijken. Jammer genoeg viel het een beetje tegen. Ze hadden verschillende ruimtes met andere thema's, maar alle ruimtes waren op precies dezelfde manier ingedeeld. Donkere kamers met alleen langs de muren een vitrine met wat dingen. Er waren kamers met kalligrafie en boeken, waar we natuurlijk niks van konden maken, dan zullen we eerst een cursus Mandarijn moeten volgen. De kamer die ingericht was met onder andere een tafel en stoelen van heel lang geleden was zo klein dat je er met een minuutje alweer doorheen was en de 'orientation room' stond ook niet zoveel in. Op naar de tweede verdieping. Dit was de leukste verdieping van het museum, met een ruimte waarin een heleboel verschillende theepotten, kopjes, schaaltjes enz waren uitgestald. De derde verdieping verlieten we snel weer omdat er enorme rijen met groepen vervelende Chinezen stonden te wachten om naar binnen te mogen. Het was zo verschrikkelijk druk dat we daar geen zin in hadden. Het was wel erg jammer, want ze hadden wel hele leuke en interessante ruimtes daar. Op de terugweg genoten we van een lekker gebakje uit een van de vele bakkerijen en pakten we de MRT naar de 'Taipei 101' toren. Deze toren was een paar jaar geleden nog de hoogste in de wereld met 508 meter. De toren heeft nog wel een plekje in het Guinness World of Records boek voor de snelste personen lift die 1010 meter per seconde gaat. Inmiddels was het al donker waardoor we de mooi verlichte stad van hoog in de lucht konden bewonderen. We moesten er wel anderhalf uur in de rij staan voor over hebben, maar terug gaan was ook geen optie. Het uitzicht was erg mooi en ik kon geen andere toren spotten die maar enigszins in de buurt van de hoogte van de 101 kwam. In de toren hebben we de 'damper' gezien, een enorme metalen bal die vastzit met dikke kabels in het midden van de toren en die ervoor zorgt dat de toren stabiel blijft tijdens tyfoons en aardbevingen. Hij kan dan vrij heen en weer bewegen om de klappen op te vangen. We konden helaas niet tot het bovenste puntje komen, want het hoogste punt voor toeristen was op het buitendek op 388 meter hoogte. Eigenlijk was dat ook wel hoog genoeg. Om naar beneden te kunnen moesten we weer geduld hebben. Het was al 21:30u en we wilden eigenlijk nog naar de 'night market', maar dat hebben we maar even verschoven naar zondag. Het was een lange dag geweest met veel lopen, zitten en wachten en we verlangden naar ons bed, het was ook nog een behoorlijk eind naar huis. De laatste bus hadden we gemist, dus het laatste stukje moesten we met de taxi. Nog een flinke klim omhoog naar ons logeeradres, waar ik nog even met het thuisfront heb geskyped en toen lekker uitgeput m'n bed ingedoken.

Op zondag hadden we het dorpje Pingxi op de planning staan. Het is een klein dorpje in de bergen net buiten Taipei, met hele mooie natuur en een oud treintje. Dit treintje rijdt nu nog op een spoor van 13 kilometer lang, wat vroeger als transport werd gebruikt bij de vele kolenmijnen daar. Je kunt in het treintje stappen en bij de verschillende dorpjes onderweg uitstappen om even rond te kijken. Verder staat het dorpje bekend om zijn jaarlijks terugkerende traditie van het oplaten van honderden wensbalonnen tijdens het Lantern Festival. Je kunt tegenwoordig iedere dag je wensballon daar de lucht in laten gaan en wensen op een stuk bamboe schrijven om hem daar ergens tussen de vele wensen op te hangen. We liepen naar beneden voor het ontbijt en ontmoetten James. De meiden waren ook al wakker en helaas voelde Moniek zich niet zo lekker, dus ze lag nog in bed. We ontbeten lekker buiten en hebben gezellig gekletst. We vertelden dat we naar Pingxi wilden dus dat we niet te laat weg moesten (het was een behoorlijke rit met het openbaar vervoer). Omdat ze die dag eigenlijk nog niets te doen hadden en er ook nog nooit waren geweest gingen we uiteindelijk een dagje met James en de meiden op pad. Lekker met de auto, wat een hoop reistijd scheelde. We stopten eerst in een schattig dorpje vlak voor Pingxi met hele smalle drukke straatjes met winkeltjes en veel gekke hapjes en drankjes. We proefden echte dumblings, een soort gestoomd deeg gevuld met groente en vlees en een lekker sausje. Dat moeten we onthouden voor de volgende keer! In het dorpje was een klein winkeltje waar ze bubble tea verkochten, geen idee wat ik me daarbij moet voorstellen. We hadden in de lonely planet er wel over gelezen, maar hadden het nog niet geproefd. Het zag er niet geweldig lekker uit, dus we kozen voor de veilige weg om er een te delen. Het was een erg bijzonder drankje... Het begon met een behoorlijke schep zwarte jellyballen waar koude thee met melk bij gedaan werd. Je kreeg er een extra groot rietje bij, anders kun je de jellyballen niet opeten. Haha dit was in ieder geval niet voor herhaling vatbaar. De trein zou pas een uur later vertrekken, waardoor we toch maar de auto naar Pingxi pakten. Dit was ook een leuk dorpje met kleine straatjes enz en een heleboel winkeltjes waar je wensbalonnen in alle kleuren kon kopen met buiten een soort rek waar je hem aan kon hangen om je wensen erop te schrijven. We aten een lekkere wafel bij een klein restaurantje langs het spoor en zagen nog een in brand gevlogen wensballon naar beneden komen die de berm naast het spoor flink liet roken. Omdat de dorpjes er een beetje hetzelfde uitzagen en de trein volgepropt zat, hebben we die aan onze neus voorbij laten gaan. In de auto deden we wedstrijdjes wie het langst zijn adem in kon houden in de lange tunnels (het liefst tot het einde van de tunnel), of wie het langst kon uitblazen in de korte tunnels die we regelmatig tegen kwamen. Het was heel erg gezellig. Thuis namen we een heerlijke duik in het koude zwembad in de achtertuin en mochten we ons even laten gaan als kleine kinderen. 'S avonds zijn we met het hele gezin uit eten geweest bij een Indiaas restaurant. Het eten was echt heerlijk, we hadden al lang niet meer zo lekker en veel gegeten. We wilden netjes zijn en ons bord leeg eten, maar het was zoveel dat niet alles op kwam. Op de terugweg werden we afgezet bij de 'Shilin night market', waar we eigenlijk op zaterdag al naartoe wilden. Vele drukke straten met kledingwinkels, sieraden, ondergoed, sokken en nog veel meer en ook veel eetkraampjes met de meest gekke gerechtjes. We zagen gefrituurde eendenkoppen, poten en nekjes, varkenspoten, stinky tofu (wauw van die lucht kun je echt flauwvallen we wisten niet hoe snel we door moesten lopen), gefrituurde inktvis op een stokje, koekjes in de vorm van piemels (heel bijzonder), allerlei soorten bubble tea en nog veel meer gekke dingen. We zaten nog zo vol van het eten dat we dat deel helaas over moesten slaan, waardoor we heel veel tijd hadden om lekker rond te kijken is de winkeltjes. Er was zoveel te zien, dat je bijna niet wist waar je moest beginnen. Het was moeilijk om niet alles wat leuk was te kopen! De tijd vloog voorbij en eigenlijk wilden we nog wel een keertje terug komen. Een nieuw plan voor als we de laatste dag voor we weer naar Manila vliegen in Taipei zijn. Thuis heb ik nog even met oma geskyped, erg leuk aangezien ik haar al vanaf begin januari niet meer gesproken had! Het was al laat en de wekker stond op 7:00u voor de volgende dag, lekker naar bed.

Maandagochtend vroeg opstaan en onze tas inpakken. Monique kwam nog even langs om te vertellen dat de meiden het zo leuk hadden gehad. Ze zouden het erg leuk vinden als we met Pasen er ook nog even zijn. Voor we weg gingen moesten we onze plannen voor de komende dagen nog even maken. Er zijn enorm veel theevelden in Taiwan en net buiten Taipei is een theemuseum. We zijn allebei nogal theeleuten, dus het museum en de theewinkeltjes spraken ons wel aan. Met de metro moesten we naar een ander station om van daaruit een bus te pakken. Natuurlijk misten we de bus net en moesten we 2 uur wachten in plaats van 1 uur omdat het rond lunchtijd was. Grrrr.... Ach een lekkere kop koffie dan maar en een plan maken voor de komende dagen. We kochten noodlesoep op straat die we weer heerlijk met stokjes moesten eten en konden eindelijk de bus in naar het stadje Pinglin in de bergen rond Taipei. Het was best koud (ik denk 23 graden), eerst even een lekkere trui uit de tas halen. Het is in Taiwan nog geen hoogseizoen, waardoor het stadje erg verlaten was. Er stroomt een rivier door het dorp en de verschillende bruggen zijn allemaal versierd met leuke theepotjes. Het museum hadden we al snel gevonden, maar we hadden ons er toch wel iets anders bij voorgesteld. Het was allemaal een beetje langdradig en saai. Richting een lekker theehuis dan maar! We liepen terug het dorpje in en vonden niet echt een leuk theehuis. Het was zo verlaten dat er niks te doen was. We wilden wel een lekkere kop thee om op te warmen en hebben maar even wat geschreven in onze boekjes. Zelfs de gezellige straat was uitgestorven, snel de bus terug naar Taipei pakken. We wilden die avond nog de trein naar Hualien pakken en gingen daarom terug naar het main station in Taipei. Lekker gegeten en als toetje een heerlijk ijsje met brownie en noten in een verse wafel. Snel op zoek naar een treinkaartje. De treinrit duurde ongeveer 2,5 uur en in Hualien vonden we gelukkig heel snel een hotel.

Op dinsdag ging de wekker ook weer om 7:00u. Omdat we niet zoveel dagen hebben om het eiland te bekijken moeten we onze tijd zo goed mogelijk besteden en ook veel reizen. Een lekker Taiwanees ontbijt met een soort pannenkoekjes met een ei erop en bacon/mais of iets anders, dumblings en nog een soort pannekoekje met groente. Daarna gingen we naar het station om te kijken hoe we vanuit Hualien verder konden richting het westen van het eiland. We kwamen erachter dat niet niet erg makkelijk zou worden. Van het noorden naar het zuiden loopt namelijk een heel lang gebergte met pieken tot bijna 4000 meter, waardoor er geen trein is en van de bus wisten we het ook niet zeker. We hadden nog even geen zin om er over na te denken en kochten eerst een dagkaart voor de shuttlebus naar het Taroko national park. Dit national park heeft enorm mooie kloven, gebergten met marmer en nog veel meer mooie natuur. Het is ontstaan doordat precies op dat punt van noord naar zuid Taiwan de Filipijnse en Eurasian plaat tegen elkaar aan drukken. We pakten de bus tot het eindpunt om van daaruit steeds een stukje terug naar het begin van het park te gaan. Onderweg waren we al ondersteboven van het uitzicht. We reden in de bergen met aan de een kant een rivier in de diepte. Het weer was erg bewolkt, waardoor we niet alle toppen van de bergen konden zien, maar dat mocht de pret niet bederven. Ik heb nog nooit door zoveel tunnels achter elkaar gereden! De bergen waren heel mooi groen met verschillende kleine watervalletjes en heel veel grotten. We stapten uit bij het dorp Tienhsiang, het eindpunt van de bus. Ik kan het maar met één woord beschrijven, WAUW! Overal bergen om ons heen, de rivier in de diepe kloof, mooie bruggen daar overheen en op een van de bergen een grote Buddha en toren. We genoten van het uitzicht en hebben de behoorlijke klim naar de buddha en de toren gemaakt. Ook de toren konden we nog beklimmen wat resulteerde in een geweldig mooi uitzicht op een punt waar 2 rivieren zich samenvoegden. Dit was een van de mooiste plekken die ik tot nu toe tijdens mijn reis heb gezien! Na wat rond gelopen te hebben pakten we de bus om een stukje terug te gaan. We stapten uit bij de Swallow Grotto waar de kloof een draai maakt en waar je heel mooi de verschillende lagen in de gesteenten terug kon vinden. Het was hier enorm druk met bussen toeristen met blauwe helmpjes, waardoor we na de lunch snel verder gingen. Steeds in de bus zitten hadden we niet zoveel zin in, dus we bedachten dat we wel een stuk terug konden lopen. Er was tenslotte toch maar 1 weg, dus verdwalen zou zelfs ons niet overkomen. Langs de kloof met de rivier vervolgden we enthousiast onze weg naar beneden. We genoten van de mooie natuur, het niet zo warme weer en het geluid van de rivier onder ons. We hebben veel tunnels van binnen mogen bewonderen, wat soms best eng was omdat we langs de weg moesten lopen. Er zijn verschillende tunnels en stukken weg te smal voor 2 banen, waardoor er af en toe stoplichten staan en soms komt het voor dat je auto's achteruit terug ziet komen om een van de vele bussen voor te laten. Buiten de bussen met toeristen zijn we de hele weg niemand tegengekomen, lekker rustig. We liepen nog langs een klein stuwmeer en langs verschillende grotten en kleine tempels langs de weg. De weg duurde maar en duurde maar, er kwam geen einde aan. We hadden alleen onze slippertjes aan, dus onze voeten begonnen ook steeds meer te protesteren. Wat nog wel heel bijzonder en mooi was is de 'Eternal Spring Shrine'. Dit heiligdom is op een klif boven de rivier gebouwd en uit het centrum daarvan komt een waterval die nooit helemaal opdroogt. Dit heiligdom is opgedragen aan de 450 werkers die hun leven zijn verloren tijdens het bouwen van de hoofdweg door de bergen. Echt bizar dat er zoveel mensen door om het leven zijn gekomen. We hadden al ongeveer 2 en een half uur gelopen en waren er wel een beetje klaar mee. Het vervelende was dat we een kaartje van de bus hadden gekregen, maar natuurlijk stond het er voornamelijk in het Mandarijn op en snapten we niet helemaal waar we op de bus konden stappen. Hopelijk zijn we snel bij de ingang van het park! Gelukkig hadden we nog koekjes en fruit meegenomen, waardoor we even lekker konden uitrusten met wat lekkers om ons op te laden voor het laatste stuk. In totaal hebben we ongeveer 3,5 uur gelopen, meer dan zat op onze slippies. Een lekker ijsje voor de bus naar Hualien kwam, waar we om 18:00u weer terug waren. Tja, nu moesten we toch echt gaan uitzoeken hoe we aan de andere kant van het eiland kunnen komen.... We konden niet het eiland over van oost naar west door de hoge bergen, dus de enige manier om aan de andere kant te komen was een trein via het zuiden of het noorden van het eiland. Een flinke omweg.. Die avond zou alleen de duurste trein nog naar Kaohsiung gaan en dan kwamen we erg laat aan, toch nog maar een nachtje in Hualien blijven. Op straat aten we ergens lekkere dumblings, maar we waren zo moe dat we al snel weer op weg naar onze kamer gingen. Even genieten van een warme douche en daarna lekker het bed in kruipen.

Helaas ging de wekker op woensdagochtend heel erg vroeg. We moesten om 6:08u de trein naar Kaohsiung pakken, de kaartjes hadden we al gekocht en ons hotel was gelukkig tegenover het station. Het zou een rit worden van ongeveer 5,5 uur, appeltje eitje na die lange busritten die we gewend zijn! Eerst nog even lekker de ogen dicht en daarna naar buiten kijken naar de zee die af en toe langs kwam en de vele stadjes waar we doorheen kwamen. In Kaohsiung moesten we eerst uitzoeken hoe laat de trein naar Chiayi zou vertrekken, de volgende stad die op de planning staat. We wilden daar zo laat mogelijk aankomen zodat we nog even in Kaohsiung rond konden kijken. Met ons treinkaartje voor die avond op zak, lieten we onze backpacks achter in een kluisje en gingen we op pad. Gisteren was het nog zo fris en droegen we een lange broek en zelfs af en toe onze jas (voor de derde keer tijdens mijn hele reis), terwijl het hier hartstikke warm was. Daar liepen we dan met een lange broek... Op zoek naar een bus richting de Foguangshan een stukje buiten de stad. Hier zijn we naar het 'Buddha Memorial Centre' geweest. Een enorm groot complex met een heleboel torens en een huge buddha op een betonnen standaard. Het was zo indrukwekkend dat we er even stil van waren. Overal op het terrein kwamen we monniken in hun gewaden tegen. Ernaast zit namelijk een klooster. Ehm ik zal heel eerlijk zijn, we hadden over het klooster gelezen, kwamen ernaast bij het Memorial Center terecht (door de bus die daar stopte) en kwamen er op de terugweg pas achter dat we het klooster hadden gemist! Haha ach dit was ook enorm mooi, voor m'n gevoel niks gemist. In het grote gebouw waren nog allerlei tentoonstellingen en andere dingen te doen, helaas kunnen we nog steeds geen Mandarijn en hebben we die overgeslagen. We hadden bij de informatiebalie van te voren de bustijden terug naar Kaohsiung gevraagd, wat goed van pas kwam. Het was even rennen naar de bus, maar dat scheelde weer een uur wachten. Op internet hadden we mooie plaatjes van de tempels bij de Lotus Pond gezien. De bus waar we in zaten stopte niet heel ver daar vandaan en we hadden nog genoeg tijd om er even naartoe te gaan. Het is een soort grote vijver met overal tempels en beelden. We hadden heel veel verwacht van de 'Dragon and Tiger Pagodas', 2 torens (de pagodas) waarbij de ingang een grote draak was en de uitgang een tijger, dat moet geluk brengen. Bij aankomst was het toch iets minder mooi dan verwacht, misschien ook wel omdat de Foguangshan zo indrukwekkend was. We liepen naar binnen en kwamen langs muren met allerlei brute schilderingen, waar we snel langsheen liepen. De toren konden we ook beklimmen, dat hebben we niet gedaan :p. Via de mond van de tijger kwamen we weer buiten en zijn we verder over het pad langs de vijver gelopen. Het pad ging langs de verschillende mooie en soms gekke tempels, waarna we terugkeerden naar de bus. Bij een bakkertje hadden we heerlijke broodjes gehaald voor de lunch en daarna een pizzabroodje voor het avondeten. We hadden zo laat geluncht dat we eigenlijk geen trek meer hadden in een complete maaltijd, vandaar een pizzabroodje voor in de trein. Met de metro weer terug naar het mainstation waar we de trein konden pakken. We hadden nog wat tijd over voor een lekkere kop verse kruidenthee voor we onze tassen op moesten halen en naar de trein konden. Dit keer duurde de treinreis gelukkig maar 2 uurtjes en in Chiayi hadden we heel snel een hotel in de buurt van het station gevonden. In bed kletsen we nog even na over de indrukwekkende dingen die we allemaal gezien hadden en maakten we een plan voor de volgende dag, waarna we eindelijk mochten gaan slapen.

Oeps ik heb dit keer iets te veel woorden gebruikt waardoor ik een nieuwe blog met de laatste 3 dagen moet maken. Denk dus niet, oh eindelijk ik ben klaar nee ga gewoon verder met de laatste blog :)