Het aftellen is begonnen!

Hallo allemaal!

Het is weer tijd voor een nieuwe blog. Dit keer vanuit Gili Trawangan. We hebben een flink stuk gereisd vanuit Maleisië naar Sulawesi, vanuit daar naar Bali en nu dus op de Gili's. Het is bijna de laatste keer dat jullie een blog kunnen lezen, ik denk hierna nog 1 lange en dan is het gedaan met de pret. Nog maar 2,5 weken en dan vlieg ik terug naar het verre Nederland. De vorige keer was ik geëindigd in Maleisië waar ik toen nog met Erwin was.

Vrijdag was het vroeg dag. We waren al voor de wekker wakker, omdat m'n buikpijnaanvallen nog niet over zijn en omdat het ochtendgebed (om 4:30u wat een uur duurde) van de moskee in de buurt luid en duidelijk te verstaan was. We konden nog even de ogen dicht doen tot we om 7:15u helaas op moesten staan. Opfrissen, spullen pakken en naar het busstation. Vandaag staat een 8 uur durende rit terug naar Kuala Lumpur op het programma. Het was weer een luxe bus met grote stoelen en de rit ging snel voorbij. Natuurlijk werden we in Kuala Lumpur welkom geheten met een enorme regen en onweersbui, kan niet beter.... Gelukkig was mijn hotel vlakbij het busstation en kon ik snel mijn backpack achter laten. Sieg was ook al aangekomen, maar we hadden elkaar net misgelopen in het hotel. Daarna moesten we door de ergste onweersbui die ik ooit heb meegemaakt terug lopen naar het metrostation. De donder ging zo hard dat ik met m'n vingers in m'n oren onder een afdakje stond te schuilen met Erwin. We moesten toch verder, hmm rennen door de regen dan maar. Als verzopen katten kwamen we 100 meter verderop in het station aan, het ging toch wel harder dan verwacht. Eerst even op het centraal station kijken hoe laat de bus naar het vliegveld gaat en dan kunnen we daarna gaan eten en nog naar de central market voor wat laatste souvenirs. De laatste bus zou om 23:00u gaan dus voor die tijd moeten we terug zijn. Voor Erwin alweer de laatste keer fried rice met gefrituurde kip ;). Hij kan straks weer lekker boterhammen eten! Na het eten hebben we nog even rondgehangen in de souvenirwinkeltjes en zo kwam het afscheid steeds dichterbij. Het is wel gek als iemand uit Nederland je op komt zoeken en die persoon weer eerder terug gaat dan jij. Ik kreeg er in ieder geval zin van om naar huis te gaan. Maar ik heb ook nog zin in de laatste 4,5 week in Indonesië hoor! Een laatste drankje bij de Starbucks voordat ik Erwin echt gedag moest zeggen. Het afscheid ging heel snel. Een kaartje voor de bus gekocht, de bagage werd ingeladen en hij kon gelijk instappen omdat de bus al zou vertrekken. Een dikke kus en knuffel en daarna moest ik alleen op weg naar het hotel. Het was even slikken, maar de gedachte dat het nu maar voor 4,5 week is maakt het al wat minder erg. In het hotel werd ik ontvangen door Sieg met een hele dikke knuffel. We hebben elkaar weer veel te vertellen en kunnen nu uitkijken naar de laatste weekjes Indonesië. Het was al laat, snel tanden poetsen en naar bed!

Op zaterdag hebben we lekker uitgeslapen, het was namelijk een heerlijk bed en die komen we niet zo vaak tegen. Vandaag hebben we heel fout bij een grote Franse bakker ontbeten. Sieg had na 2 weken rijst behoorlijk behoefte aan iets anders en mij klonk dat ook wel goed in de oren. Ze hadden eigenlijk vooral zoete broodjes dus het ontbijt bestond uit een soort appelcrumble deegtaartje en een berlinerbol gevuld met groente, met een heerlijke mango-yoghurt shake. Na het ontbijt kon ook Sieg de H&M niet ongezien voorbij lopen, wat ook voor mij een rondje door de winkel betekende. Ik heb niks gekocht hoor! ;) Daarna gingen we op zoek naar little India. We hadden een heleboel kraampjes verwacht voor de zaterdagmarkt, maar helaas zijn we deze niet echt tegen gekomen. We maakten een rondje langs de winkels in de straat en kwamen een vrouw tegen die henna tattoo's zet. In het begin van onze reis hadden we samen een bucketlist gemaakt en daar komt onder andere een henna tattoo in voor. We hadden vandaag toch niet veel beters te doen, het ideale moment om er een te laten zetten. We kwamen in een oud pand terecht met een super oude lift (eentje met een hele leuke bel bij iedere verdieping), omdat ze daar haar salon had. Er stonden 2 heerlijke stoelen waar we in plaats mochten nemen en met ongeveer 10 minuutjes hadden we allebei een andere tattoo op ons rechter onderbeen en voet. Ze deed het gewoon uit de losse hand. Het is wel wennen, als ik nu naar de grond kijk zie ik een beschilderde voet en enkel. Soms schrik ik even en denk ik dat er iets op m'n voet zit haha! Ik ben benieuwd hoe lang hij blijft zitten. Op straat aten we bij een Indiaas restaurant een paar hapjes waar we niet al te enthousiast over waren, gelukkig maakte de kokosnoot een hoop goed. We wilden eigenlijk nog even naar de botanische tuinen voor een wandeling, maar het weer zat ons niet helemaal meer mee. Inmiddels begon het te druppelen en besloten we toch maar wat anders te gaan doen. Sieg wilde nog wel souvenirs kijken in de Central market (waar ik inmiddels kind aan huis ben ;)) en daarna gingen we terug naar ons hotel. Oef het laatste stuk kwam de regen weer (zoals gewoonlijk in Kuala Lumpur) met bakken uit de lucht. Op onze kamer hadden we WiFi wat goed uitkwam. Het is alweer een tijdje geleden dat ik een blog had geplaatst, ik moest nog wat mailtjes sturen en wat dingen opzoeken. Met die regen buiten heb je toch geen zin om iets anders te gaan doen. Tussendoor moest ik m'n was nog ophalen bij een winkeltje in de straat en het regende nog steeds. We wachten nog wel even met eten. Ondertussen kwam er een leuke film op tv en tikte de tijd voorbij. Het was alweer 21:30u en we hadden nog steeds niet gegeten. Het vervelende was dat er over 10 minuten nog een leuke film zou beginnen die we ook wel wilden zien. De perfecte oplossing: snel de straat op, bij een restaurantje een maaltijd halen om mee te nemen zodat we die voor de tv kunnen opeten. Dan missen we niks! Zo gezegd, zo gedaan, al snel zaten we tevreden met onze nasi goreng en een enorm pittig soepje met groente en kip voor de tv. Na 3 weken kon ik ook weer eens skypen met papa en mama, lekker bijkletsen van de afgelopen weken. Na de film waren we nog niet moe en op het filmkanaal kwam de film 'Burlesque', laten we die dan ook nog maar kijken! Hierna zullen we waarschijnlijk niet meer de luxe hebben om een film op tv te kijken in een hotel. Om 2:00u was de film eindelijk afgelopen en waren we moe genoeg om te gaan slapen. Morgen staat de wekker, we mogen ons niet verslapen anders missen we de vlucht naar Sulawesi!

Zondagochtend ging de wekker om 8:30u. Snel de tas inpakken en ergens op straat ontbijten. We konden voor de laatste keer een echte roti bestellen en hebben dat dus ook maar gedaan. Met banaan dit keer, zeker een aanrader! Na het ontbijt pakten we de metro naar het centraal station, waar we al snel de bus naar het vliegveld hadden gevonden. Het was een hele nieuwe terminal die pas een week geleden is geopend waardoor nog niet alles open was. Wat wel heel fijn en ook grappig was, er stonden overal mensen met grote borden met op de ene kant een '?' en op de andere kant 'ask me', heel handig als je niet helemaal weet welke kant je op moet. Ze vallen in ieder geval op. Bij de incheckbalie stond geen lange rij dit keer, wat een geluk zeg! Bij de immigratie duurde het wat langer. Een vrouw voor ons in de rij had schijnbaar iets gedaan waardoor de man achter de balie 2 keer op moest staan om dingen aan collega's te vragen, waarna ze uiteindelijk daar moest blijven wachten en ze ongegeneerd mee kon kijken op het computerscherm terwijl bij de andere mensen hun visum werd gecheckt. Hmm dat lijkt me niet echt de bedoeling, maargoed... Ze controleerden m'n vingerafdrukken waarna ik snel door kon lopen. Een broodje en een kop koffie voor we richting de gate liepen en daarna konden we al snel boarden. Sieg en ik zaten voor het eerst niet naast elkaar wat vandaag betekende dat we geen plan konden maken voor onze laatste weken Indonesië. Een goed excuus om heerlijk m'n boek in te duiken en toen m'n ogen dicht vielen hem dicht te slaan, en vervolgens weer verder lezen nadat ik wakker werd. De tijd vloog voorbij en voor ik het wist werd de landing alweer ingezet. Op het vliegveld in Makasar ging het super snel en werden we verwelkomt door een horde vervelende en opdringerige taxi chauffeurs. Arghh wat hadden we dat niet gemist zeg.... Van alle kanten kwamen ze aanlopen en iedereen sleurde ons zo ongeveer mee. Wauw wat kan je geduld dan ineens snel opraken. Uiteindelijk kozen we voor een iets minder opdringerige chauffeur die ons netjes bij het hostel afzette. We hadden nog niks gereserveerd maar in de lonely planet vonden we een goedkoop hostel en in deze tijd van het jaar hebben ze vast wel een kamer vrij. Snel de spullen dumpen en op zoek naar een straatrestaurantje om wat te eten. Nu kunnen we weer heerlijke nasi goreng bestellen! Natuurlijk kozen we voor de nasi goreng en een verse kokosnoot klonk ook goed. Ik kreeg hier echt de grootste kokosnoot ooit voorgeschoteld, het leek wel een bodemloze put :p. Het was ouderwets genieten en na het eten gingen we tonnetje rond terug naar de kamer. Nu moeten we plannen gaan maken voor de komende weken. De lonely planet erbij en uiteindelijk kwamen de eilanden Komodo, de Gili eilanden en Bali naar voren. We kunnen helaas niet alle eilanden bezoeken gezien de beperkte tijd. Het is maar een plan, niks staat vast en we kunnen het altijd nog veranderen.

Met m'n oordoppen in heb ik vannacht heerlijk geslapen. Het eerste waar ik aan dacht bij het wakker worden op maandag was, alweer een dag minder voor ik naar huis ga. Kan ik de tijd niet even stil zetten? Als ontbijt kregen we een heerlijk vies zoet wit broodje met een gebakken ei, niet echt een combinatie die voor herhaling vatbaar is. M'n visum loopt 2'dagen voordat ik terug vlieg al af en bij de immigratie hadden ze me verteld dat ik dan gewoon een boete moest betalen, maar het zat me toch niet helemaal lekker. De vrouw in het hostel zei dat ze wel een visum verlenging kon regelen voor 550.000 rupiah. Dat is wel heel erg veel, aangezien het visum on arrival maar 300.000 was. We kwamen erachter dat het kantoor van de immigratie niet ver buiten de stad lag en besloten er zelf naartoe te gaan. Zelfs met het lokale openbaar vervoer, van die kleine busjes, konden we er komen. Bij het punt waar we de bus moesten pakken leek niemand te begrijpen waar we heen moesten, ook de buschauffeurs niet. Ze reden gewoon verder met een brede glimlach op hun gezicht. Welcome back to Indonesia! Pff.... Gelukkig kwam er al snel een jongeman aan die in de gaten had dat we er niet helemaal uitkwamen. Hij hield netjes alle voorbijkomende busjes aan tot hij de goede voor ons had gevonden. Voor ons was het daarna makkelijk, want er zat iemand in de bus die ook naar de immigratie moest. Het was een lange rit met file en vaak stoppen om op mensen te wachten die uiteindelijk toch niet de bus in stapten. Het is zo frustrerend dat de chauffeurs overal maar stoppen en wachten in de hoop dat er toevallig iemand komt die mee wilt. Dit resulteert in veel wachten en vaak zelfs voor niks. Eigenlijk was het maar 13 kilometer, maar het voelde als een oneindigheid. Het was goed dat de meneer, die ook naar de immigratie ging, ons de weg kon wijzen. Anders hadden we het nooit gevonden. Ergens random uitstappen en een straat in, daar was het kantoor. Wat een geluk, er zijn niet eens mensen voor aan de beurt. Helaas hadden ze wel lunchpauze, waardoor we alsnog moesten wachten. Het begrip efficiënt werken kennen ze hier ook niet echt. We moesten een lijst met gegevens invullen en vervolgens een kopie van ons paspoort en visum inleveren met ons vliegticket en natuurlijk het paspoort. Voor een kopie moesten we het gebouw weer uit, naar een winkeltje er tegenover waar ze een kopieerapparaat hadden... Erg logisch. Ondertussen moesten we ook bij iedere stap opnieuw wachten terwijl er niemand anders was die geholpen moest worden. Na ongeveer een uur konden we eindelijk het pand verlaten en moesten we op zoek naar het busstation van waaruit er nachtbussen naar Toraja vertrekken. Hier willen we de komende dagen naartoe. We waren al een aardig eind op weg dus het was nog maar een klein stukje met de minibus. Het was ergens in de middle of nowhere, maar we gingen wel naar huis met de informatie die we nodig hadden. De terugweg was nog erger dan de heenweg.. Het was één grote file en daar zit je dan te bakken in een rotbusje, snakkend naar een zuchtje wind als hij weer 2 meter kan rijden. Bij de Carrefour konden we even afkoelen en boodschappen voor de rit naar Toraja doen, om vervolgens weer in een busje verder richting het centrum te stappen. Eenmaal bij het hostel regelden we gelijk de bustickets. Om 19:30u worden we opgehaald en naar de bus gebracht. We hadden nog niet alles van ons lijstje gedaan voor vandaag. Voordat we naar Toraja gaan moeten we eerst weten hoe we van Sulawesi naar de andere eilanden kunnen. Er gaat wel een boot, maar de lonely planet was niet helemaal duidelijk over de tijden van de boot. Op zoek naar een reisbureau dus! Een paar keer per maand is er een boot naar de andere eilanden. We kwamen er alleen achter dat de tocht naar Flores alleen al meer dan een dag duurt en van daaruit zouden we een privé boot naar Komodo moeten nemen, wat gigantisch veel geld kost. Als we daarna verder met de boot naar Bali willen, dan moeten we geluk hebben dat er op dat moment ook weer een boot verder is. Veel te ingewikkeld en dan worden de laatste weekjes wel erg veel reizen in plaats van genieten. Naast het kantoortje voor de boot zat een kantoor van AirAsia, laten we daar dan maar kijken wat de mogelijkheden zijn. Al snel hadden ze voor de komende zaterdag tickets naar Bali gevonden voor 30 euro. Ach we hebben toch niks vast staan, we boeken gewoon en dan zien we daarna wel weer verder! Ineens bedachten we ons dat we helemaal geen paspoort hadden! Die lag bij de immigratie. Op zoek naar een kopie van onze paspoorten. De hele tas op de kop gezet en toen keken we elkaar met een sippe blik aan, omdat we geen kopie hadden. Nu denken jullie vast, oeh dat is dom, maar zo dom waren we gelukkig niet. Er ging een lampje branden want ik had wel een kopie van het paspoort van Sieg en zij ook van die van mij! Yes, zo hadden we elkaar gered. Ze hadden even problemen met het vinden van onze nationaliteit in het systeem, totdat ze die op een andere computer wel konden vinden. Daarna konden we met ons ticket op zak eindelijk gaan eten. Inmiddels was het alweer 18:00u geweest. Vandaag kozen we voor de mie goreng met een kokosnoot ook lekker. We hadden de hele dag uitgekeken naar pisang goreng, maar we konden geen gaatje meer vinden. We zaten al helemaal vol. In het hostel hoefden we nog maar even op onze taxi naar de bus te wachten. Daar konden we gelijk instappen, hup stoelen achterover, dekentje en kussentje erbij en chillen in de bus.

Na 10 uur nachtbus kwamen we op dinsdag aan in de stad Rantepao in Toraja. Toraja is een gebied in de bergen met enorm veel rijstvelden, rijstterassen en traditionele dorpen waarin de ceremonie rondom de begrafenis erg belangrijk is. Het was pas 6:30u en omdat we niet precies wisten wat we konden doen wilden we eerst wachten tot de tourist information om 8:00u open zou gaan. Bij het verlaten van de bus werden we omringd door opdringerige mannen die ons allemaal naar een hotel wilden brengen of die onze gids daar wel wilden zijn. Zo vermoeiend is dat, niet gewoon uit kunnen stappen zonder 10 roepende mannen in een cirkel om je heen. We kregen het voor elkaar om ze af te schudden met uitzondering van een volhardende gids. We zeiden dat we eerst ergens wat wilden gaan drinken en daarna zouden we wel verder zien. Hij bleef ons zelfs achtervolgen naar het restaurant en kwam steeds even kletsen. Ondertussen waren we rustig wakker geworden en vroegen we hem uiteindelijk toch maar om wat informatie. Hij vertelde dat er toevallig die dag een begrafenis ceremonie was, het is maar ongeveer 1 keer in de week tot 2 weken, dus we hadden geluk. Het was de ideale dag voor een scootertochtje naar de ceremonie en wat andere traditionele dingen. We moesten eerst op zoek naar een hotel voor de komende nacht zodat we even om konden kleden en na het ontbijt vertrokken we op ons trouwe ros. De eerste stop was bij een klein dorpje waar een begrafenis ceremonie plaatsvond. Bij die ceremonie kan het lichaam soms, nadat het gebalsemd is, jarenlang in huis bewaard worden totdat de familie genoeg geld heeft en klaar is voor een begrafenis. Ja ze leven dan gewoon met een dood lichaam in huis. Ze brengen dan iedere dag offers enz, heel bijzonder. Ik moet er echt niet aan denken. Bij de begrafenis is status van de familie het meest belangrijk. Dat bepaald het aantal offers die gedaan moeten worden voor de overledene. Er moet minimaal 1 buffel geofferd worden zodat de ziel van het lichaam het paradijs in kan, maar bij iemand met een hoge status worden meerdere buffels geofferd (soms wel tot 24 of zelfs 100). Daarnaast worden ook varkens geofferd en het is een gewoonte dat mensen die uitgenodigd worden een gift meenemen in de vorm van bijvoorbeeld een varken. Voor de familie is het een enorme kostenpost omdat zij voor onder andere de buffels moeten zorgen en voor eten en drinken en onderdak voor de gasten. Een ceremonie kan meerdere dagen duren en dan maken ze tijdelijke onderkomens voor de familie. Bij het eerste dorp had de overleden persoon niet een hoge status waardoor er 1 buffel en 1 varken werden geofferd. De kleinkinderen van de overleden persoon worden bij de ceremonie heel mooi en speciaal aangekleed en zij hebben de taak om de gasten te verwelkomen en ze een plek te wijzen waar ze mogen zitten. De rest van de familie draagt zwarte kleding en de gasten vooral donkere kleding. Na de laatste dag van de ceremonie wordt het lichaam naar een familiegraf in een grot in de bergen gebracht. Zo een graf wordt helemaal uitgehouwen wat ongeveer een jaar duurt, dan hebben ze een ruimte van 2 vierkante meter. Bij mensen met een hoge status komt er dan een beeld van de overledene aan de buitenkant van de grot. In het dorpje waar we dus waren was 1 buffel geslacht en een varken. We mochten even rond kijken en ons oog viel op de voorkant van de traditionele huizen. In het midden zat een soort verticale balk met allemaal hoorns van buffels die bij de verschillende ceremonies zijn geslacht. De hoorns met het stukje schedel ertussen worden bewaard en aan de voorkant van het huis opgehangen. Heel toevallig was er vandaag nog een ceremonie in een ander dorpje van een persoon met hoge status, waardoor we maar heel even in het eerste dorpje bleven en daarna verder reden naar het andere dorp. Onderweg reden we tussen veel rijstvelden door met prachtig uitzicht op de bergen met de rijstterassen. Ook reden we regelmatig door kleine dorpjes en was de weg op sommige stukken niet om over naar huis te schrijven. Het was enorm hobbelig, met veel gaten en enorme plassen die we zoveel mogelijk probeerden te omzeilen. Dit resulteerde in behoorlijke spierpijn in m'n armen door het vele sturen :p. Bij het tweede dorp was het een stuk drukker. Het was een behoorlijk gegil van de diverse varkens die de gasten mee hadden gebracht voor de familie. We hebben eerst rondgekeken met onze gids en op dat moment was er al een buffel geslacht, het was vooral erg bloederig overal. We mochten plaats nemen bij de familie in een soort open huisje op palen die tijdelijk voor het verblijf van de familie was gebouwd. We zagen hoe de gasten werden ontvangen door de kleinkinderen met thee en kleine lekkernijen. Daarna waren we getuigen van de tweede buffel die geslacht werd. Het was echt enorm gruwelijk en zeker niet voor herhaling vatbaar. Ze houden de buffel aan een touw vast en dan snijden ze met 1 haal de keel van de buffel open met een machete. Op deze manier bloedt de buffel langzaam dood en zie je hem dus behoorlijk lijden. Het was flink heftig om dit te zien gebeuren. Als de buffel dood is wordt de huid eraf gehaald en de kop ook. De kop bewaren ze dan, omdat ze de hoorns eraf moeten halen. De rest van het vlees, dus ook de organen worden in kleine stukjes gesneden en vervolgens met wat kruiden in bamboe op een vuurtje klaar gemaakt voor de lunch. De rest van het vlees wordt onder de gasten verdeeld. Je staat daar op dat moment eigenlijk in een soort openlucht slagerij. We zagen ook hoe ze de varkens afmaken door met een machete in het hart te steken (althans dat is de bedoeling) en ook het varken bloedt dan langzaam dood. Een ding wat ik ook geleerd heb, is dat varkens echt enorm kunnen gillen, het is verschrikkelijk om dat te horen.... Het vlees van de varkens (ik denk zeker wel 20) werd ook verdeeld onder de de gasten en de rest werd klaar gemaakt in bamboe voor de lunch. We hadden het ondertussen wel een beetje gezien, maar moesten ons cadeautje (sigaretten) nog aan de familie geven. Daarbij kregen we gelijk koffie, thee en wat lekkers aangeboden. Nog even doen alsof je geen varkens op de achtergrond hoort en daarna mogen we gaan. Ons vertrek werd alleen nog meer uitgesteld doordat de familie ons uitnodigde om te blijven eten. Aan de ene kant wilden we weg, omdat het allemaal best veel indruk op ons had gemaakt, maar aan de andere kant was het ook bijzonder dat we mochten blijven eten. We namen plaats op de grond tussen de andere mensen en kregen een gevouwen vel papier waar we rijst in kregen met vers bereidde stukjes varken en buffel. En ja het was weer een feestje, we mochten met onze handen eten! Haha dat is nog wel wennen, zo netjes mogelijk proberen rijst te eten met je handen. Het vlees was best lekker, maar voor ons als verwende Hollanders niet voor een volgende keer. Ze eten namelijk echt alles, dikke vetlagen, pezen, bloedvaten en alles zit er nog aan. Ik kwam een stukje lever tussen mijn vlees tegen wat ik pas in de gaten had toen ik erop beet, niet helemaal chill. We hebben netjes alles geproefd hoor! Na het eten stapten we op de scooter op weg naar Suaya. Deze plek staat bekend om de verschillende rotsgraven die ze hebben van de rijke families. Aan de buitenkant van de graven waren dus allerlei standbeelden te zien van alle mensen die daar begraven zijn. Toevallig werd er een nieuwe grot uitgehakt voor een familiegraf, verschrikkelijk werk een heel jaar lang met je beitel en je hamertje een grot creëeren. Het is ook enorm vies werk doordat er veel stof en kleine stukjes steen rondvliegen. We waren nog niet klaar met onze dagtocht en gingen verder naar een andere grot, welke ooit als graf diende. Door de jaren heen is de grot alleen steeds meer bloot komen te liggen waardoor er een grote opening is ontstaan. De mensen werden in kleine houden kisten in de grot opgehangen, maar na vele jaren is het hout gaan rotten, waardoor de skeletten op de grond terecht kwamen. Een korte omschrijving van wat we daar aantroffen: een behoorlijke grot met overal schedels en andere botten en boven in de grot stonden op verschillende plekken nog redelijk intacte kisten op palen. Als je erover nadenkt was het best luguber. We maakten een rondje door de grot en konden via een kleine uitgang aan de andere kant weer naar buiten. De laatste stop van vandaag was in een dorpje genaamd Kambira. Dit dorpje staat bekend om de kinderboom waar ze vroeger de lichaampjes van overleden baby's in begroeven. Alleen de tandenloze baby's mochten daarin begraven worden. Het verhaal erachter is, dat de baby dan met de boom mee kan groeien doordat ze in de stam begraven worden. Het was een hele grote stam en je kon de graven herkennen doordat ze afgedekt waren met een soort harig zwart spul van bepaalde palmbomen. De boom werd omringd door een groot bamboebos. Aan deze heftige maar zeer interessante tocht kwam nu gelukkig een einde. We gingen terug naar de stad om bij te kunnen komen van alles wat we gezien en meegemaakt hadden. Bij een klein cafeetje dronken we een vers avocadosapje en we raakten aan de klets met de zeer spontane en behoorlijk pratende eigenaar. Het was een hele aardige jongen en we vermaakten ons prima. We moesten nog wel op zoek naar een gids voor een tweedaagse trekking die we de komende dagen willen gaan doen. Het VVV was al dicht en we wisten niet waar we nog een gids konden vinden. Gelukkig wist de aardige jongen dat wel en hij bracht ons naar een ander restaurant waar altijd veel gidsen komen. Ook de eigenaar van dat restaurant was heel aardig en hij belde een gids die zelfs Nederlands sprak voor ons. Zijn naam is Kornelius, hij komt uit Toraja maar heeft 2 jaar in België gestudeerd waardoor hij Nederlands spreekt. Het is een hele aardige man en nadat we tijdens het eten er nog eens goed over na dachten besloten we de tweedaagse trek met hem te gaan doen. Morgen moeten we om 8:00u bij het restaurant zijn van waaruit we het eerste stuk met de auto worden gebracht. Vanavond niet te laat naar bed dus!

Op tijd opstaan vandaag! De eerste dag van onze tweedaagse trekking staat op het punt om te beginnen. Een volle dagrugzak met alles wat we de komende 2 dagen nodig hebben en de rest allemaal in de backpack. Na het ontbijt gingen we naar het restaurant waar we onze gids Kornelius zouden ontmoeten. Onze backpacks konden we niet meenemen en gelukkig konden we die in het restaurant achter laten. Het eerste uur brachten we door in de auto. Onderweg konden we al genieten van het enorm mooie uitzicht op de bergen en het dal met de vele rijstterassen. We werden in een klein dorpje afgezet en van daaruit begon de echte trek. Vandaag moeten we ongeveer 15 kilometer afleggen waar we naar alle waarschijnlijkheid ongeveer 5 tot 6 uur over gaan doen. Onderweg kwamen we langs verschillende traditionele dorpjes met mooie houten huisjes. Overal in de dorpjes werd de rijst uit de velden in de zon te drogen gelegd. Dat was wel een typisch beeld voor de dorpjes. Regelmatig kwamen we daar ook oude vrouwtjes tegen die met een soort riet, matten aan het vlechten waren. Verder waren en vooral veel kinderen die allemaal 'gula gula' riepen, wat snoepje betekent. Helaas voor hen hadden we geen snoepjes mee, we hadden al genoeg aan onze eigen spullen in de rugzak. Het pad leidde ons over bergweggetjes, door bossen en tussen de rijstvelden door. Het was echt heel leuk omdat we soms gewoon op de randjes van de rijstterassen moesten lopen. Zo nu en dan kwamen we een buffel tegen op ons pad en het was iedere keer even afwachten of we er veilig langs konden komen. Overal waren kleine watervalleties en riviertjes die we over moesten steken via omgekapte bamboestengels, die niet altijd even betrouwbaar waren. Eerst even controleren of hij niet wiebelt ;). We zagen ook veel arenden, die beesten zijn zo enorm groot en mooi. Hoe ze in de lucht cirkelen en duiken naar een prooi, heel bijzonder. Vandaag zou de zwaarste dag zijn, omdat er een behoorlijke klim op de planning stond. Overal kwamen we lokale mensen tegen die in de rijstvelden aan het werken waren of die bijvoorbeeld koffie aan het plukken waren. De streek Toraja staat ook bekend om zijn goede koffie. Een klein weetje, koffiebonen groeien het best tussen 600-1600 meter hoogte. Na de enorme klim was het tijd voor de lunch. Ik heb nog nooit op zo een mooie plek geluncht. We zaten hoog op de berg in een klein open houten huisje in een rijstveld met uitzicht op het dal met alle rijstterassen en omringd door allemaal andere bergen. Het zonnetje scheen ook nog eens, beter konden we niet wensen. Daarna vervolgden we onze tocht en rond 15:00u kwamen we aan in het dorpje waar we zouden overnachten. We hadden super veel geluk gehad met het weer want alleen de laatste paar minuutjes van de tocht hadden we regen gehad. Doordat we niet op het zonnetje bedacht waren, hadden we een flink rode nek opgelopen. In het dorp kregen we meteen koffie en thee en konden we rustig bijkomen van onze flinke tocht. Vanavond slapen we in een traditioneel huis in het dorp, super leuk. We kregen samen een kamertje met een super dun matrasje op de grond en een lekker deken. Het is hier een stuk koeler, omdat het wat hoger in de bergen ligt, dus een deken kunnen we wel gebruiken. Eerst even opfrissen, we zijn weer terug bij de bakjes met koud water in plaats van een douche, maar dat was eigenlijk wel lekker afkoelen. De rest van de middag hebben we zitten kletsen en konden we rustig een boekje lezen. Op het menu stond een traditioneel gerecht namelijk stukjes kip met kruiden en jonge bananen die worden gegaard in een stuk bamboe op een vuurtje. Verder kregen we stukjes gezouten gedroogde varken erbij en groente en rijst. Na het eten werden we nog verrast met verse palmwijn. Palmwijn komt uit een bepaalde soort palmboom en die moet 2 keer per dag getapt worden. De palmwijn bevat ongeveer 6% alcohol en moet binnen 8 uur opgedronken worden, omdat hij anders zuur wordt. Van de palmwijn maken ze ook suiker, dan moet het gelijk nadat het getapt is worden gekookt. De palmwijn smaakte heel apart, maar zeker goed! Dat wordt heerlijk slapen vannacht. Kornelius komt zelf uit een van de traditionele dorpjes en wist ons veel te vertellen over alle gebruiken en gewoonten, super interessant. We kropen al vroeg ons bedje in, het was een behoorlijk vermoeiende dag geweest en morgen moeten we weer vroeg op voor deel 2 van de trekking.

De palmwijn zorgde helaas niet helemaal voor het gewenste resultaat, een goede nachtrust. Het matrasje was toch wel erg dun, waardoor je het gevoel had dat je op de grond lag. Het was ook best koud ondanks de deken en m'n lange broek en shirt met lange mouwen. Het scheelde dat we vroeg in bed lagen, dus we hadden niet veel te kort geslapen. Het was een weekje goed gegaan met m'n darmen, maar vandaag werkten ze jammer genoeg niet mee. Bij het opstaan was ik al enorm misselijk en dat werd alleen maar erger. Eten had ik absoluut geen zin in en met het uitzicht op de trek van vandaag voelde ik me niet veel vrolijker worden. Het regende behoorlijk en het zag er niet naar uit dat het snel op zou houden. We besloten om een uurtje later te vertrekken waardoor ik mooi nog even m'n bed in kon kruipen. Ik moest wel wat eten voor de wandeling, want zonder energie kom je er niet. Energie had ik inderdaad wel nodig, ik voelde me enorm beroerd en vooral ook energieloos. Een uurtje later was de regen gestopt en konden we op pad. Alle regen had wel voor veel modder gezorgd, dus het beloofde een glibberige dag te worden. Sieg voelde zich vandaag ook niet zo lekker, waardoor het erg stil en saai was voor onze gids. We konden het niet opbrengen om te praten tijdens het lopen, omdat we vooral bezig waren met onszelf oppeppen en om door te blijven lopen. Ik voelde me nog steeds erg beroerd, maar we moesten wel verder lopen. Onderweg kreeg ik nog een kop verse thee getrokken van guaveblad uit de tuin, wat zou moeten helpen tegen de misselijkheid. De misselijkheid zakte af en toe wel wat af, maar de futloosheid werd alleen maar erger. Goh wat kan het dan veel moeite kosten om verder te lopen. Ook vandaag liepen we door verschillende dorpjes en was het uitzicht geweldig mooi. We kwamen nog grotere en hogere rijstterassen tegen en een mooie waterval. Het was behoorlijk glibberen en glijden vooral omdat we een flinke afdaling moesten maken over een heeeeeel smal paadje met daarnaast de afgrond. Oef dat was even een paar keer slikken. Er leek geen einde aan de tocht te komen en het weer werd ook niet beter. Vandaag hadden we wel regen, waardoor we nog een stuk verder moesten lopen, doordat de auto die ons op zou komen halen niet op het gladde pad omhoog kon komen, ook dat nog. Opgelucht dat we eindelijk bij het eindpunt waren beland ploften we neer in de hoop dat we nooit meer op hoefden te staan, wat waren we afgemat. Het is jammer dat het vandaag wat minder lekker ging, maar dat neemt zeker niet weg dat de trekking super mega vet mooi was en dat het iets is om nooit meer te vergeten! Het laatste stuk terug naar Rantepao zaten we heerlijk droog in de auto. Onderweg stopten we nog bij een winkeltje waar we het hele proces van koffieboon tot vers gebrande koffie hebben gezien. Dat ruikt zo lekker die vers gebrande koffie! Kornelius was zo aardig om ons te helpen met het kopen van een kaartje voor de nachtbus van vanavond en daarna stond er een vers watermeloensapje en een bord met pisang goreng voor ons klaar in het restaurant waar we onze backpacks achter hadden gelaten. We mochten de rest van de middag in het restaurant blijven zitten, waar we ons even op konden frissen en schone kleren aan konden trekken. Na het eten konden we eindelijk richting de bus, we waren behoorlijk toe aan een dutje. De stoelen konden ver achterover en met 5 minuten lagen we al in coma. De busreis ging bijzonder snel voorbij, aangezien we zo moe waren dat we zelfs geen bed nodig hadden voor een goede nachtrust.

Om 5:30u kwamen we weer aan in Makasar. Het was nog te vroeg om naar het immigratiebureau te gaan voor onze paspoorten dus we pakten een taxi naar het hostel waar we de eerste nacht ook hebben geslapen. Hopen dat we naar binnen kunnen. Het zat niet helemaal mee, want de deur zat op slot en er was niemand bij de balie te bekennen, maar nadat iemand op straat flink op de deur had geklopt kwam er toch iemand om de deur open te doen. Om 6:15u ploften we op bed neer en hebben we heerlijk tot 11:00u geslapen. Dat hadden we echt nodig. Daarna was het snel tanden poetsen en opfrissen en op naar de immigratie om ons paspoort op te halen. Ja er stond inderdaad weer een flinke rit met de minibus op het programma en vandaag was het behoorlijk zonnig en bloedheet. Het niet perfecte weer om in die bus te moeten zitten. Het scheelde wel dat we nu wisten waar we moesten uitstappen en hoe lang het ongeveer zou duren. Natuurlijk lieten ze ons eerst een tijd wachten bij de immigratie en werden ondertussen andere mensen wel geholpen. Toen we eindelijk aan de beurt waren kregen we de envelop met papieren mee en moesten we een verdieping daar beneden betalen. Oké dat kan dus niet gewoon aan de balie? Na het betalen van de visumverlenging konden we weer terug naar boven, want ons visum stond nog helemaal niet in ons paspoort! Pff we moesten 3 dagen wachten voor we hem op konden halen en ondertussen hadden ze nog niks gedaan. Neem nog even plaats dan zal ik de stempel erin zetten. Prima, we zijn bijna klaar het kan nooit lang duren. Nou die stempel zetten kostte zo weer een kwartier. Ik snap niet wat ze al die tijd aan het doen zijn. Het belangrijkste was dat ons visum verlengd is en dat we ons paspoort weer terug hebben. Nu kunnen we onderweg wat boodschappen doen en dan lekker naar het hostel voor een uitgebreide douche. Het laatste stuk naar het hostel hadden we geen zin om te lopen in de hitte, een goed excuus om met de becak (soort bakfiets) te gaan. Na 2 dagen zonder douche konden we eindelijk weer genieten van een douche met een goede straal. Wat kan dat soms toch heerlijk zijn. Nu zijn we weer helemaal schoon. Ondertussen heeft Sieg haar ticket omgeboekt naar 10 juni, 2 daagjes voordat ik terug ga. Na al die maanden reizen heeft ze er wel genoeg van en daarom gaat ze wat eerder naar huis. We hoefden alleen de straat nog maar op om wat te gaan eten en voor een kokosnoot niet te vergeten en daarna moeten we flink schrijven aan het dagboek voor Sieg en ik aan m'n blog.

Zaterdagochtend moesten we helaas de wekker weer zetten. Vandaag vliegen we naar Bali!! Snel de laatste spullen inpakken en op zoek naar een lekker ontbijtje voor we de bus naar het vliegveld pakken. Eenmaal buiten kwamen we erachter dat de straat afgesloten was, er stond een groot hek over de hele breedte van de weg. Huh?? Gisteren konden we er nog gewoon door. Gelukkig vonden we aan de zijkant een klein paadje waar we nog doorheen konden sneeken. Op de doorgaande weg stuitten we weer op hekken! Dit keer met allemaal autobanden ervoor, er is vast een race in Makasar vandaag. Het enige vervelende was dat de bushalte voor de bus naar het vliegveld nu ook dicht was. Hmm waar gaan we dan naartoe. We moesten eerst buiten de hekken zien te komen, zodat we konden zien vanaf waar de auto's wel mochten rijden. We zagen een bus staan aan het einde van de straat en dat was zowaar de bus die we moesten hebben. Laten we maar gelijk naar het vliegveld gaan dan ontbijten we daar wel. We hadden een privé bus omdat we de enige waren en de rit naar het vliegveld ging snel. We hadden nog veel tijd, dus we konden rustig ontbijten. Daarna de bagage inchecken en richting de gate. Makasar heeft echt een heel mooi vliegveld, er waren zelfs winkeltjes. Die hadden ze op het internationale vliegveld in Manila, de hoofdstad van de Filipijnen, nog niet eens. Ook het boarden ging snel en om 11:25u vertrok ons vliegtuig richting Denpasar op Bali. Het was maar een uurtje vliegen en we stonden al snel weer buiten. We wilden meteen naar het stadje Ubud, omdat daar het culturele hart van Bali ligt. Het is niet aan het strand hoor! In Ubud kun je veel workshops zoals batik schilderen, yoga, koken, en nog veel meer andere dingen doen. Verder is er iedere avond wel ergens een traditionele dansuitvoering en hebben ze niet te vergeten een markt met veel frutsels en souvenirs. Met de taxi deden we er bijna anderhalf uur over en onderweg konden we genieten van het mooie landschap. Bali is echt heel anders dan de andere Indonesische eilanden die we tot nu toe hebben gezien. Het Hindoeïsme is hier heel groot, waardoor je overal langs de weg kleine tempeltjes en veel beelden overal met allerlei offers in de vorm van bloemen, fruit en wierookstokjes ziet. Verder is Bali enorm groen met veel mooie bloemen en overal rijstvelden. Zelfs in het stadje Ubud vind je rijstveldjes tussen de huizen en restaurantjes. We moesten even bijkomen van de reis en besloten eerst wat te gaan drinken. Daarna gingen we op zoek naar een kamer. Bij de eerste homestay die we tegenkwamen in een zijstraatje hadden ze nog wel een kamer. We mochten met de mevrouw meelopen en al gelijk hadden we het idee dat we een soort binnenplaats van een tempel in liepen. Op een verhoging stond een soort kamer met een super mooie houtgesneden deur en ramen en met pilaren aan de voorkant. Net een tempel dus. Er zat ook een kleine veranda bij met een zitje. De deur ging open en er werd een mooie kamer tevoorschijn getoverd, het was helemaal geen tempel! We wilden alweer omdraaien omdat het vast veel te duur zou zijn, maar we vroegen toch naar de prijs. De prijs was nog een meevaller, hij was wel iets boven ons budget maar we hadden het veel erger verwacht. We vertelden dat ons budget wat minder was dus dat we op zoek zouden gaan naar iets anders. Hij moest even denken maar al snel verblijde hij ons met de woorden dat we de kamer voor ons budget mochten hebben! Wauw nu hebben we een soort tempelparadijsje voor onszelf met een mega chille en zelfs warme douche! Beter hadden we het niet kunnen treffen. We kregen meteen thee en konden heerlijk buiten op onze veranda zitten. De rest van de dag hebben we eigenlijk niet zoveel gedaan, boekje lezen en Sieg even dutten en daarna gingen we op zoek naar een restaurant. We begonnen met een happy hour met een heerlijke cocktail en daarna hebben we ergens anders wat gegeten. De tijd was voorbij gevlogen, waardoor we bij terugkomst in ons paleisje gelijk ons bed in konden duiken.

Een goede nachtrust doet je goed. Het bed lag heerlijk! Bij het open slaan van de deuren werden we verrast door allemaal verse bloemetjes die voor onze deur waren gelegd, super lief. Ons ontbijt bestond uit een fruitsalade en een tosti met banaan ertussen in plaats van kaas en ham. Dat is echt een aanrader! Na het ontbijt moesten we op zoek naar informatie voor dingen die we hier allemaal kunnen doen. Onderweg hebben we onze was ergens gedropt en kwamen we een Spa/massage tegen wat wel erg verleidelijk was. Een lekkere massage en scrub, dat hadden we wel verdiend! Heerlijk zen en ontspannen hebben we daarna een van de lekkerste shakes ooit gedronken in een restaurant met een mooie groene tuin met allerlei beelden en een mooi zwembad. Het was lekker rustig, dus het ontspannen sfeertje ging rustig door. Na het eten gingen we nog een beetje op verkenning in de stad en moesten we op zoek naar het restaurant waar ze cooking classes geven. Jaja we hebben een kookworkshop in de planning staan. Eenmaal terug bij onze kamer was het echt weer even tijd voor m'n blog. Van uitstel komt afstel... Om half 7 bracht het broertje van de eigenaar van de homestay ons op de motorbike naar een plek waar een traditionele dans opgevoerd zou worden. Het heette de 'Kecak and fire dance', waarin het verhaal van Ramayana uitgebeeld wordt. Het waren vooral een heleboel mannen met ontbloot bovenlichaam die in een kring zaten om een grote kandelaar met allemaal kaarsjes. De ene keer kwamen er vrouwen binnen die cirkel dansen en de andere keer een soort aparte beesten. Verder werd er een vuurdans met allemaal brandende stukken kokosnoot gedaan. De kostuums waren erg mooi en het hele geheel was bijzonder om een keer meegemaakt te hebben. We kozen voor een Italiaans restaurant 's avonds omdat het er zo gezellig uitzag en daar heb ik sinds lange tijd weer eens lasagne gegeten, ohh wat was dat genieten!

Op maandagmorgen was het tijd voor de cooking class! We gingen eerst naar de markt, waar we uitleg kregen over de verschillende specerijen en groenten die ze veel gebruiken op Bali. Verder liet ze alle groenten, sausjes en andere ingrediënten zien, die we allemaal voor onze workshop vandaag nodig hebben. Na de markt gingen we terug naar het cafe om ons met het echte werk bezig te houden. Op het menu staan nasi goreng, mie goreng, gado gado en last but not least pisang goreng! Stiekem hadden we in dat laatste toch het meest zin. We gingen kort door alle ingrediënten en de bereidingswijze voor we aan de slag mochten met het snijden van een heleboel teentjes knoflook en sjalotjes. De rest was voor een groot deel al gesneden. Vervolgens gingen we een voor een de gerechten bereiden, waarbij we wel zelf mochten kokkerellen. We waren maar met een klein groepje, er was nog een meisje uit Zwitserland en wij dus. Sieg was de trouwe notulist die alles zo goed mogelijk heeft opgeschreven, zodat we het thuis nog een keer kunnen maken. Het is wel heel vervelend voor haar, want haar baan als notulist vandaag is meer uit noodzaak door een vervelend ontstoken oog, waardoor het koken lastig is. Na het koken mochten we zelf lekker alles opeten en gingen we met een goed gevulde buik terug naar huis. 'S middags hebben we heerlijke sapjes gedronken en heb ik verder gewerkt aan m'n blog. Het kost soms wel heel erg veel tijd. 'S avonds hebben we een behoorlijke wandeling door de stad gemaakt, die een stuk groter bleek dan we hadden gedacht. Sieg bestelde een gerecht met gebakken aardappels, waar ze zich goed op verheugde, maar werd teleurgesteld met rijst omdat de aardappels op waren.... Had ik geluk dat ik na enig twijfelen niet toch datzelfde gerecht had besteld! Daarna hebben we nog een lekker biertje gedronken in een restaurant met goede live muziek en in bed nog even m'n boekje lezen.

Dinsdag hadden we een shopdag in het vooruitzicht. Nu het einde van de reis eraan zit te komen, wordt het toch echt tijd om cadeautjes en souvenirs te kopen en wat is daar meer geschikt voor dan de markt, niks toch? Nu mogen we onze backpacks vol pakken, want we hoeven geen rekening meer te houden met de maximale 15 kilo bagage in het vliegtuig. We struinden heerlijk de markt af en vonden en kochten veel leuke dingen. Tussen de middag hebben we geluncht met uitzicht op een prachtige tuin met een tempel. Morgen is hier een nationale feestdag namelijk 'Hari raya Galungan', dan vieren ze dat het goede het kwade heeft verslagen. Voor het feest worden allemaal versieringen gemaakt waar de mensen al dagen mee bezig zijn. Ze versieren enorme bamboestengels met rijst planten, en allerlei bladeren en andere dingen en die worden overal langs de weg gezet. Verder zijn ze druk met het maken van allerlei offers in de zin van bloemen en fruit. Ze gaan dan met z'n allen naar de tempel om te bidden en daarna nemen ze de offers weer mee om ze thuis op te eten. We waren al even bang dat ze alles weggooien, dat zou zo zonde zijn. Na de lunch gingen we op weg naar een massage en Spa. We hadden namelijk een massagecursus geboekt! Helaas viel het een klein beetje tegen. We hadden verwacht dat we een beetje theorie zouden krijgen over de technieken en waar het vandaan kwam, maar bij aankomst was het gelijk een van jullie mag vast gaan liggen dan kunnen we beginnen. Een van ons mocht aan de ene kant beginnen en onze leraar aan de andere kant zodat je mee kon kijken en hem na kon doen. Het resultaat was een complete bodymassage. We hebben er wel wat verschillende dingen geleerd hoor. Op de terugweg zagen we nog wat winkeltjes van binnen en buiten en toen konden we ons eindelijk ontdoen van alle olie onder onze heerlijke regendouche. We hadden vandaag al behoorlijk veel gelopen en hadden niet zoveel zin om weer een stuk te lopen naar een restaurant, dus vanavond lekker dichtbij eten met een heerlijk koud biertje.

Omdat woensdag de feestdag was, hadden we gedacht dat alle winkels dicht zouden zijn. De werkelijkheid was dat het vandaag ineens druk was met toeristen die we de andere dagen niet zo hadden gezien en het ene deel van de winkels en restaurants was open en de rest dicht. We begonnen de dag goed met jawel speculaasjes! Die hadden we in de supermarkt gevonden en ik kon ze echt niet laten liggen. Het was Sieg echter die 's morgens voor het ontbijt het dichte pakje niet kon weerstaan, met als gevolg dat we al redelijk vol zaten voordat we ons ontbijt kregen. Na het ontbijt gingen we op weg naar de 'Monkey forest', een soort kleine jungle in de stad met 3 tempels en een heleboel brutale makaken. Het was bloedheet, dus ons looptempo was behoorlijk traag, je zweet al genoeg als je niks doet! We werden beroofd van een zakdoekje uit onze tas door een vervelende aap toen we net aan het poseren waren voor een foto. Het enige wat ik erover zeg is dat de foto erg goed gelukt is en we er tranen met tuiten om hebben gelachen. Het stukje natuurgebied was erg mooi met vooral veel enorme bomen met een heleboel lianen, je krijgt bijna de neiging om eraan te gaan slingeren en vervolgens in de rivier te springen. Laten we dat toch maar niet doen als we nog heel thuis willen komen. Al snel voelden we ons uitgedroogd en was het hoog tijd voor een lekker verfrissend watermeloensapje. Daarna gingen we nog naar de lotustempel en het paleis om te kijken of er iets bijzonders was in verband met de feestdag. Het waren vooral veel toeristen, maar verder was er eigenlijk niks bijzonders jammer genoeg. De tempels die we bekeken waren wel erg mooi, vooral al die deuren met het houtsnijwerk waren indrukwekkend. 'S middags brachten we weer een bezoek aan het restaurant met de lekkere sapjes en shakes en konden we even gebruik maken van de goede WiFi verbinding. We vermaakten ons wel prima en een tweede foute shake (met banaan, chocola en koekjes) kon er ook nog wel in. De tijd was zo snel voorbij gegaan dat we al op zoek konden gaan naar een restaurantje waar we konden eten. Na het eten nog een grote koude Bintang in een restaurant waar ze live muziek hadden en daarna snel naar de kamer terug. We dachten dat het niet zo ver lopen was en dat er wel een binnendoorweg terug was, maar hier hadden we ons goed op verkeken. Al snel hadden we spijt dat we niet in het restaurant nog naar het toilet waren gegaan waardoor het laatste stukje terug rennen werd! De backpack inpakken hadden we nog geen zin in, dat doen we morgen wel.

Op donderdagochtend hadden we de wekker al vroeg gezet. De tas opnieuw inpakken, ditmaal met alle aankopen, hij zit nu toch wel een heel stuk voller. Na het ontbijt met de lekkere bananentosti moesten we op zoek naar een bus richting Sanur. We willen vandaag afreizen naar het eiland Nusa Lembongan in het zuidoosten van Bali. Gisteren konden we er niet achter komen hoe laat de bus zou gaan, dus we gingen op de gok naar de bushalte. Noooo wat een pech, we hadden de bus net op 1 minuut gemist.... De volgende bus was al vol geboekt, de eerstvolgende bus was om 12:00u nog 3,5 uur wachten. Dit vonden we eigenlijk wel erg lang en daarom namen we maar een taxi naar Sanur. Het was maar een ritje van 45 minuten en toen konden we op zoek naar een bootticket. We hoefden maar een uurtje op de boot te wachten waarna we ongeveer 1,5 uur op de boot zaten. De zee was ons niet helemaal goed gezind en we hadden op een gegeven moment het idee dat de boot bijna verticaal ging door de golven. Oef we waren ineens zeeziek. Gelukkig duurde het ergste maar 10 minuutjes en viel de rest van de tocht mee. We hadden al snel een accommodatie gevonden. Het strand hier is alleen niet zo mooi, daarvoor moeten we een stukje verderop zijn. Daar zijn de accommodaties echter een heel stuk duurder, we huren gewoon een scooter en dan kunnen we overal naartoe. Het eerste strand waar we terecht kwamen was 'dream beach', een prachtig wit strand. Het was wel een dream beach, maar geen dream see! Wauw de golven waren hier zo hoog dat het lastig was om de zee veilig in te komen zonder meegesleurd te worden door de golven. De watertemperatuur is ook even wennen, het water is niet zo lekker warm als in Maleisië maar gewoon koud! We konden wel van het strand genieten en daarna pakten we de scoobie om het eiland verder de ontdekken. We stopten bij een restaurantje voor een lekker bord mie goreng. Bij de laatste 2 happen deed ik echter een iets minder leuke ontdekking. Ik vond ineens allerlei kleine vliegjes in m'n eten. Hmm een lekkere variatie in de mie, ehh nee dus. Laten we maar hopen (Sieg had hetzelfde gerecht maar was al klaar met eten) dat we niet ziek worden! Hahaha echt smerig nu ik er weer aan terugdenk. We reden verder en kwamen bij 'mushroom beach', nee er groeien geen paddestoelen hoor. Het heet zo omdat er blijkbaar veel koralen in de vorm van paddestoelen groeien in de buurt van dat strand. We vonden 2 chille zitzakken op het strand en bestelden een cola als antibacterieel drankje na onze vliegen maaltijd. Hier konden we wat beter zwemmen, zonder hoge golven. Ik hield het alleen niet zo lang uit in het water, veel te koud! Om even af te koelen is het wel lekker. Natuurlijk hadden we weer niet goed opgelet hoe onze accommodatie heet en moesten we heel langzaam rijden zodat we konden zien waar we moesten zijn op de terugweg. We aten wat bij een gezellig restaurant langs het strand en daarna snel terug om te douchen.

Vanmorgen mochten we lekker rustig aan doen, vandaag hoeft helemaal niks! Het is alweer vrijdag, over 3 weekjes ben ik thuis en heb ik het eerste nachtje in m'n eigen bed geslapen. We boekten een duiktrip voor morgen waarbij we eerst bij een plek waar vaak mantaray (van die enorme soort roggen) worden gezien gaan snorkelen en daarna op 2 andere plekken, waaronder in de buurt van een mangrovebos gaan duiken. Yes, eindelijk weer een keertje duiken, dat werd tijd. Wat het nog leuker maakt, is dat ik nu samen met Sieg kan duiken omdat ze haar duikbrevet ook heeft gehaald. Daarna gingen we op zoek naar een scooter die we konden huren. Met een kaartje van het eiland gingen we op zoek naar de stranden die we gisteren nog niet hadden ontdekt. We maakten het onszelf makkelijk door gewoon bij iedere kruising een kant te kiezen en dan zien we wel waar we uit komen. De weg was hier soms vrij dramatisch waardoor ik af en toen wel even dacht dat we nooit meer naar boven zouden komen ;). Als dat maar goed gaat... We parkeerden onze scoobie ergens boven aan de weg en pakten de trap naar beneden. Na een behoorlijke afdaling en een stukje langs zee vonden we een van de strandjes. Het viel wel een beetje tegen, eigenlijk zagen we het niet zo zitten om hier te blijven. Op de terugweg omhoog kwamen we langs een mooi zwembad in een resort waar we gebruik van mochten maken als we iets in het restaurant kochten, prima deal! Het was lekker rustig bij het zwembad. Af en toe het water in met uitzicht over de zee en een deel van het eiland en daarna een boekje lezen op de handdoek. Helaas werd de serene rust wreed verstoord door een groep vervelende en lelijke Aziaten die erg veel lawaai maakten. Het was wel heel bijzonder om alles te aanschouwen. Er kwam een vrouw voorbij met een klep voor haar gezicht wat verdacht veel leek op de klep van een lashelm maar dan tegen de zon, een vrouw in een lelijk bloemetjesbadpak die het presteerde om bijna te verdrinken omdat ze niet kon zwemmen, en rare mannen in veel te strakke zwembroekjes. We hadden gefrituurde inktvisringen op de kaart zien staan die we niet aan onze neus voorbij wilden laten gaan. Laten we dan maar snel lunchen dan kunnen we daarna gelijk vluchten voor deze invasie. Zo gezegd, zo gedaan na de lunch gingen we weer op pad met de scoobie. Het eerste strand waar we met moeite terecht kwamen bleek het strand van eerder die dag te zijn, nooo dat meen je niet. Laten we maar doorrijden naar het volgende strand. Hier was het wel iets beter, maar eigenlijk nog niet helemaal als gehoopt. Het derde strand was prachtig, het vervelende was alleen dat het zo rotsachtig was dat we hier niet konden zwemmen. Hierdoor kwamen we uiteindelijk terecht op een strand waar we gisteren al waren geweest en daar hebben we ons prima vermaakt met een boekje en een chille zitzak. Op de terugweg aten we onderweg wat en daarna moesten we de scoobie weer inleveren. Snel douchen dan kunnen we daarna nog een drankje doen op het strand. Natuurlijk was het uitgestorven bij de restaurants op het strand en ploften we maar neer op een soort bed met kussens in een of andere lounge bar. Na 1 drankje hadden we het wel gezien en gingen we terug naar onze kamer. Op tijd gaan slapen kan geen kwaad, morgen moeten we vroeg op voor onze duiktrip.

We werden wakker gemaakt door de regen die met bakken naar beneden kwam. En ik maar denken dat ze gewoon een keer vroeg de fontein voor onze deur aan hadden gezet. We mogen nog maar een half uurtje slapen... Om 6:45u ging de wekker al, het regende nog steeds en we waren bang dat onze duiktrip van vandaag niet door zou gaan. Toch maar gewoon opstaan en ons klaarmaken. Binnen een uurtje waren we bij de duikshop en mochten we de wetsuit vast aantrekken, gelukkig het gaat toch door! Inmiddels was de regen net gestopt, maar we waren bang dat het zicht onder water slechter zou zijn door de regen. Het water is hier wel wat kouder dan we gewend zijn en daarom waren de wetsuits 5 mm dik in plaats van 3. Wauw dat kostte veel meer moeite om ze aan te trekken! Ik was alleen al moe van het trekken aan m'n pak om hem aan te krijgen. Om 8 uur stapten we op onze privé boot (er was niemand anders die mee ging behalve onze divemaster en de bootman) op weg naar het eerste punt waar we gingen snorkelen. We hadden geluk ze hadden al een mantaray gespot. Het water was hier enorm ruig met hoge golven en best wat stroming, maar we moesten en zouden de mantaray zien. Mantaray zijn echt een van de meest fascinerende en vette dieren die ik ooit heb gezien. Ze zijn massive groot en ik was erg onder de indruk van de manier hoe ze vooruit komen. Van die enorme soort vleugels die heel rustig wapperen en als hij dan recht op je af komt zwemmen zie je de grote brede mond die ze hebben en de super grote kieuwen op hun buik. Het beeld blijft zich maar herhalen in m'n hoofd en ik kan er gewoon niet over uitgepraat raken :p. Als ik mag kiezen tussen de walvishaai en een mantaray dan kies ik echt voor het laatste. Helemaal buiten adem en uitgeput van het zwemmen in de golven klommen we weer op de boot, ditmaal richting Crystal Bay. Dit was onze eerste divesite voor vandaag. Nu konden Sieg en ik eindelijk voor het eerst samen duiken. Met een backrol gingen we te water, het zag er volgens mij echt heel komisch uit. Het koraal was erg mooi en we zagen veel verschillende vissen en andere zeedieren. Zeeslakken en zeewormen zijn trouwens ook heel vet! Ze hebben hele mooie opvallende en felle kleuren. Een kleine impressie van wat we gezien hebben: garden eel, butterfly fish, triggerfish (kunnen je aanvallen ;)), star puffer, een best wel grote aal en nog veel meer andere vette dingen. Daarna moesten we een stukje varen naar de tweede divesite Mangrove Point. Het heeft deze naam, omdat er op het eiland aan die kant een flink mangrovebos is. We kregen een kopje thee en moesten nog even geduld hebben voor we aan onze tweede duik mochten beginnen. Je moet namelijk na een duik een bepaalde tijd aan de oppervlakte blijven. Gewapend met onze snorkel namen we vast een kijkje. Het eerste wat opviel was dat er heel veel vissen zaten. Deze duik was even wat anders dan we tot nu toe gewend waren. Er stond een enorme stroming, waar je niet tegenin kon zwemmen en we werden zo hard vooruit getrokken, dat we vooral bezig waren met bij elkaar blijven. De meest gekke moves kwamen voorbij, al koprollend, achterste voren zwemmend, wild woelend met onze armen probeerden we er een zo normaal mogelijke duik van te maken. Nee dat was dus niet mogelijk... We keken elkaar aan en konden onze gedachten lezen, oh my god waar waren we nu in beland, zwemmen voor je leven als je weer te hard vooruit ging en terug moest zwemmen. We zagen wel 2 mega grote barracuda's, een murray, scorpionfish en vooral ook veel mooie koralen. Het was een behoorlijk vermoeiende duik, dus we waren blij toen we de boot weer op mochten. De ochtend was voorbij gevlogen! Terug bij de diveshop kregen we onze lunch en konden we onze dive logboekjes invullen. Daarna zochten we een mooi zwembad in de buurt om heerlijk te chillen en bij te komen van de behoorlijk inspannende ochtend en alle nieuwe indrukken die we op hadden gedaan. We vermaakten ons prima met een boekje en zo nu en dan een lekkere duik in het zwembad. Op zoek naar een restaurant 's avonds kwamen we ergens terecht waar ze een filmavond hadden. We hadden verder nog geen plannen dus een film kijken was een prima plan voor vanavond. Ze hadden allemaal zitzakken overal en een paar grote bedden met allemaal kussens, die laatste kozen wij natuurlijk. We mochten gewoon daar eten, waardoor we geen stuk van de film 'When Harry met Sally' hoefden te missen. Een lekker bord met gebakken aarappelpartjes en kipstokjes met groente en verse ananas van de barbecue werd het vandaag. Nu we richting het eind van onze reis gaan, merken we dat we steeds meer zin krijgen in westers eten. Een biertje erbij en het was een perfecte avond. We waren flink moe van de lange en inspannende dag, lekker vroeg naar bed vandaag.

Dit was het voor vandaag! Ik hoop dat jullie even weg hebben kunnen dromen bij het lezen van al onze avonturen. Wij genieten hier nog even op het eiland en volgende week zijn we in Java. Daar gaan we nog naar de vulkaan Bromo en naar de Borobodur. Ik heb toch besloten om mijn laatste 3 daagjes door te brengen op mijn project waar mijn hele avontuur is begonnen. Dan is het echt tijd om naar huis te gaan. Ik vlieg op donderdag 12 juni naar huis en zal, als alles goed gaat, om 14:40u landen op Schiphol.

Een hele fijne dag nog voor jullie en nu mag ik wel tot snel zeggen ;)!

Heel veel liefs en een super dikke knuffel en kus voor jullie allemaal!!!!!