Muaka bwanji!!!

Hallo allemaal,
De eerste blog uit Zambia is nu een feit!! Ik hoop dat jullie er niet te lang op hebben hoeven wachten. Ik heb het heel erg naar m'n zin hier en vooral de eerste 10 dagen waren een heerlijke vakantie om mee te beginnen! Veel plezier met lezen! Hoop dat hij niet te lang is..

Dag 1
Ik dacht, laat jullie dit keer niet te lang wachten op het eerste verhaal. Op donderdag 18 februari ging al vroeg de wekker. Om half 6 zaten we (papa, mama, Erwin en ik) in de auto richting Schiphol. Het perfecte moment om nog eens te bedenken of je echt niets vergeten bent, terwijl je weet dat je er toch niks meer aan kunt doen. Eenmaal op Schiphol aangekomen stonden de ouders van Erwin en Aschwin en Inge al op ons te wachten in de vertrekhal. Toch wel leuk als er mensen zijn die je uitzwaaien!! Ik had thuis al ingecheckt dus ik kon gelijk m'n backpack inleveren. Tegenwoordig kun je dat gewoon zelf doen met de barcode op je boarding pass. Aangezien het zo vroeg was en we niet hadden ontbeten gingen we op zoek naar het grote restaurant, helaas die ging pas om 8 uur open. Dan maar 20 minuutjes wachten en 2 minuten voor 8 voor de deur staan drentelen dat ze nu toch wel echt de deur open mogen doen. Nog even gezellig ontbeten met z'n allen en toen was het moment van afscheid toch echt daar. Gelukkig viel het dit keer allemaal heel erg mee en was er maar een enkel traantje dat weg gepikt moest worden. Op naar de bagage check en de douane. Toen ik eindelijk aan de andere kant van de douane stond had ik inmiddels nog maar 40 minuutjes over voor het vliegtuig zou vertrekken. Snel naar de gate dus! Eenmaal daar aangekomen waren ze al begonnen met boarden. Het was niet te merken, aangezien er zo gigantisch veel mensen het vliegtuig in moesten (ik ging vliegen met de dubbeldekker Boeing ;)). Nog even de laatste appjes sturen en voor ik het wist zat ik al in het vliegtuig. Nou op naar Nairobi voor de tussenstop. Ik zat lekker aan het raam en was ingebouwd door 2 wel erg donkere mannen, ze waren wel heel aardig hoor! Een beetje film kijken en af en toe de ogen dicht omdat ik toch wel een beetje moe was. Even bijkomen van alle stress van de afgelopen 2 weken. Het was lekker rustig tot we boven de Alpen vlogen. Flinke turbulentie die ongeveer de helft van de vlucht voort duurde, waardoor je vrijwel de gehele vlucht je gordel om moest houden. Heerlijk! Gelukkig ging de vlucht vrij snel voorbij en na 7,5 uur vliegen landden we op Nairobi. Met de bus werd je naar de vertrekhal gebracht en daar moest ik nog 2,5 uur wachten voordat het boarden naar het volgende vliegtuig begon. Dat was ook wel weer een ervaring. Het boarden voor mijn vlucht werd aangekondigd dus ik ging netjes in de rij staan. Het schoot niet echt op en ik vroeg me af wat ze allemaal aan het doen waren. Tot er ineens werd omgeroepen 'final call', Huh wat?? Ik sta in de rij te wachten!! Wat bleek, die mensen stonden daar gewoon te doen alsof ze in de rij stonden terwijl ik er gewoon langs mocht en er niemand voor me was bij de laatste controle voor ik het vliegtuig in kon. Als ik dat toch eerder had geweten... Ik zat vrij snel in het vliegtuig, doordat hij ongeveer voor 2/3 leeg was. Heerlijk alle ruimte en niemand naast me dus ik kon lekker languit over 2 stoelen zitten. Deze vlucht duurde maar 3 uur waarvan ik het meerendeel heb gedoezeld en geslapen. Om 0:55u lokale tijd stapte ik uit het vliegtuig in Lusaka. De eerste stop was bij de immigratie voor een visum. Voor de meeste landen moet je dan in het vliegtuig al een heel formulier invullen, maar dat had ik nu allemaal gemist. Ik begon even te twijfelen of ik het niet had gemerkt omdat ik sliep, maar gelukkig zag ik niemand met een formuliertje lopen. Met een half uur had ik mijn visum en inmiddels lag mijn backpack al op me te wachten.

Daar was ik dan in het verre Zambia! Er stond buiten netjes iemand te wachten met mijn naam op het bordje, snel naar het hostel. Het was een grappig klein mannetje die m'n backpack zo even op z'n schouder legde. We liepen naar de auto en ik had geen idee wat ik kon verwachten. Uiteindelijk stopten we bij een witte oude prakbak en stond ik ook nog eens aan de verkeerde kant van de auto te wachten (ze rijden hier links). Er kwam geen sleutel tevoorschijn om de deur open te doen maar het raampje werd gewoon met de hand naar beneden geduwd, zodat het slot van binnenuit open gedaan kon worden. Tja zo kan het natuurlijk ook! Ik zat lekker achterin met een hels kabaal dat van de auto af kwam, weer even wat anders dan we gewend zijn. Het was ongeveer een half uurtje rijden en gelukkig was er niemand op de weg, dus konden we vlot doorrijden. Het was al lang donker, veel van de omgeving zien zat er niet echt bij. Eenmaal aangekomen in het hostel bracht de bewaker netjes mijn bagage naar de kamer. Ik sliep in een vierpersoons dorm, maar ik was de enige! Toch nog een kamer voor mezelf. Snel tanden poetsen en naar bed, het was inmiddels al 2:15u en ik was helemaal kapot.

Dag 2
De ochtend begon heerlijk met een ontbijt in de tuin van het hostel met uitzicht op het zwembadje en met een lekker zonnetje. Na het ontbijt ging ik op zoek naar de supermarkt in de buurt. Hoe zou het zijn als je hier als blanke in je eentje over straat loopt?? In Azië was het verschrikkelijk aangezien iedereen je aandacht probeert te trekken en met je op de foto wil. Hier viel het hartstikke mee, af en toe een 'How are you' en een glimlach en voor de rest kon ik gewoon doorlopen. Het is hier allemaal best goed ontwikkeld, veel beter dan ik had verwacht. Nu zal de stad Lusaka natuurlijk geen afspiegeling zijn van Zambia in haar totaliteit. Zo snel als ik op de heenweg bij het winkelcentrum was, zo lang duurde de terugweg. Ik had toch net de verkeerde afslag genomen waardoor ik niks meer herkende en ik ongeveer alle zijstraatjes heb gezien zonder die ene te ontdekken waar ik moest zijn. Toch wel fijn dat de mensen hier vriendelijk zijn en je willen helpen, dus na 20 minuten lopen vond ik het hostel gelukkig weer terug. De rest van de middag was het wachten op Sigrid. Lekker een boekje lezen en een biertje drinken met een jongen uit het hostel. Aan het einde van de middag was het dan zover, daar kwam Sigrid aan!! We hebben lekker lui in het hostel gegeten en een biertje gedronken en daarna douchen en naar bed. Zo'n lange reis kost toch wel veel energie.

Dag 3
Op zaterdagochtend stonden we op tijd op om richting het busstation te gaan. Vandaag pakken we de bus naar Livingstone. De 15 minuten lopen naar het busstation waren echt weer even afzien! In de hitte met backpack en rugzak, dat had ik dus vooral niet gemist... Bij het station werden we hartelijk ontvangen door een groep mannen die allemaal ons busticket wel wilden regelen en maar naast ons bleven lopen. Een flashback van Indonesië dus. We vonden zelf het ticket kantoortje en gelukkig was er nog plek in de bus. We konden gelijk instappen, op naar de 8 uur durende busreis. Afgezien van 1 blanke vrouw waren wij de enige blanken in de bus, wel weer even wennen! Het was een redelijk luxe bus (dachten we) met tv schermpjes in de stoel en fijne stoelen, helaas bleken alleen de ramen open te kunnen en de rest was allemaal kapot. Met die warmte waren we heel gelukkig dat in ieder geval de ramen open konden en dan is het maar hopen dat de bus blijft rijden. De bus stopte natuurlijk overal, waardoor we regelmatig snakten naar frisse koele lucht. De weg naar Livingstone was geasfalteerd dus dat scheelde weer. De omgeving was overal hetzelfde, groen (het is regenseizoen) met veel bomen, een soort cactus bomen, struiken en andere groene planten. We kwamen af en toe een klein dorpje tegen, met een paar huisjes en wat koeien. Dit was meer zoals ik Afrika had verwacht. Na 7,5 uur rijden kwamen we eindelijk aan in Livingstone. De bus konden we niet eens uit komen, doordat er een dozijn aan roepende mannen ons op stond te wachten. Iedereen wilde ons natuurlijk graag naar het hostel brengen. We moesten er toch uit, dus maar gewoon doorlopen, je niks aantrekken van al die mannen en vooral zeggen dat je geen taxi wil. Wat wel grappig was, de persoon die als eerste een taxi aanbiedt is ook degene die je uiteindelijk weg mag brengen. Als je daar als taxichauffeur voordringt krijg je dat wel te horen. Uiteindelijk hebben we toch maar de taxi gepakt, het was warm en we wilden daar zo snel mogelijk weg. De dorm in het hostel hadden we voor onszelf. Ze hadden mooie houten stapelbedden met hele leuke gekleurde lakens en natuurlijk niet te vergeten met klamboes eroverheen. Ze verkopen hier overal gekleurde doeken waar men kleding, kussenslopen, lakens enz van laat maken. Na het droppen van de bagage konden we even boodschappen doen en douchen voor we naar een restaurant daar in de buurt gingen. Het was een paar deuren verderop en ze hadden ons verteld dat er ook lokale gerechten geserveerd werden. De keuze daar was dan ook niet moeilijk, een schotel met verschillende Zambiaanse gerechten voor 2. Wat zou dat ons allemaal gaan brengen.. Het was een enorm dienblad met van alles en nog wat. We kregen een gerecht met kip, met rundvlees en een soort stoofpotje met geit. Geit wordt hier namelijk heel veel gegeten. Verder kregen we 2 verschillende soorten groenten, rijst en frietjes. Dat laatste past er natuurlijk totaal niet bij. Als klap op de vuurpijl kregen we er een schaaltje vol zwarte gefrituurde dikke rupsen bij. Ik hoor jullie al lachen. Alles moet geproefd worden, dus dat ook. Nou daar gingen we dan, ze waren behoorlijk knapperig en hard en ze smaakten niet bijzonder lekker ofzo. Een beetje vreemde smaak, maargoed dat hadden we ook weer geproefd. Iedere keer als ik nu een rups zie bedenk ik me weer dat ik die heb gegeten met pootjes en al, heel raar. Verder was het eten prima en het Zambiaanse biertje maakte onze dag tot een goed einde. Uitgeteld doken we ons bed in om alvast te dromen over de grote dag van morgen, de Victoria Falls.

Dag 4
De zondagochtend vertrokken we om half 9 naar de Victoria Falls, het moment waar we ons enorm op verheugden. Zouden de watervallen nou echt zo mooi zijn als iedereen beweert?! Onderweg kwamen we de eerste baboons al tegen (bavianen) en de taxichauffeur zette ons netjes voor de ingang van het national park af. Er waren verschillende routes die we konden nemen, we besloten te beginnen met het pad het meest ver van de watervallen af. Het uitzicht op de enorme kloof met in de verte af en toe een glimp van de watervallen was al veelbelovend. Aan de overkant van de kloof konden we Zimbabwe zien (aan die kant sta ik over een kleine 3 maanden). De 2e route ging de kloof in door de jungle richting de rivier in het diepste punt. Het was een steile afdaling met af en toe een bruggetje over een riviertje en we kregen er een gratis neveldouche bij (de nevel van de watervallen reikt heel ver). Beneden konden we genieten van het uitzicht op de boiling pot, de stroming was hier voorwaarts en ook een deel terug vandaar de naam boiling pot. Ook konden we vanaf hier goed de brug van Zambia naar Zimbabwe over de rivier heen goed zien. De weg terug was een behoorlijke klim en bijna bovenaan werd onze weg verspert door een groep bavianen. Ook dat nog.. We durfden er niet tussendoor te lopen aangezien ze agressief kunnen zijn, dan maar een sluiproute steil omhoog tussen de bomen door zo snel mogelijk weg van de apen! Dat moet er vast hilarisch uit hebben gezien, een soort ren voor je leven! Nu was het eindelijk tijd voor de route richting de brug die voor de watervallen langs gaat. Raincoat over de tas en alle waardevolle spullen in een waterdichte zak, want we zagen iedereen doorweekt terug komen. Hoe dichterbij we bij de watervallen waren hoe harder het ging regenen. Het enige verschil met de regen die wij kennen, is dat deze van beneden naar boven komt!! Het eerste uitzicht op de watervallen was al onbeschrijflijk mooi. Foto's maken was hier eigenlijk al niet meer mogelijk door de hoeveelheid regen. Camera onder een tas houden snel een foto nemen en weer opbergen. Hoe verder we naar het midden van de watervallen muur liepen des te spectaculairder was het uitzicht. Je moet je voorstellen dat je op een brug over de kloof staat met een gigantisch brede muur van alleen maar watervallen, met in de kloof overal regenbogen. Bijna te mooi om waar te zijn. Je blijft maar kijken en genieten terwijl je ondertussen tot op je ondergoed zeiknat regent. Je kunt niet eens helemaal tot het einde van de waterval muur kijken omdat je vanaf ongeveer de helft een kloof hebt tussen Zambia en Zimbabwe, waardoor je het deel bij Zimbabwe niet zo goed kunt zien. Maar dat stuk bewaar ik nog even voor aan het einde van mijn reis. We hebben nog een rondje gemaakt om de andere kant van de kloof te zien en vervolgens eindigde onze tocht bij de oorsprong van de waterval. De Zambezi is een enorm brede rivier met overal groene eilandjes en als je een stukje stroomopwaarts loopt kun je de rivier zelfs oversteken naar die eilandjes. Mij niet gezien hoor! Hier ontmoetten we Jesse, een jongen uit Amerika die vanuit het Peace Corps een 2-jarig project met betrekking tot de visserij in Zambia doet. Het was erg warm, de zon was vel en we waren best een beetje moe van alle indrukken, dus we besloten lekker naar het hostel te gaan voor een verfrissende duik in het zwembad. De rest van de middag lekker een boekje lezen en zwemmen. We waren natuurlijk super hongerig van de wandeling en alle indrukken en laat het hostel nou de service hebben iedere dag om 15:00u pannenkoeken te bakken!! Natuurlijk was dit te mooi om waar te zijn en viel de elektriciteit om 14:45 uit, waardoor er niet meer gekookt kon worden... Er was ons verteld dat er een heel duur hotel langs de zambezi rivier was, van waaruit de zonsondergang heel mooi moest zijn. Rond 6 uur gingen we die kant op met 2 anderen uit het hostel. Een lekker biertje op het terras langs de rivier met uitzicht op de zonsondergang. Helaas bracht moeder natuur daar snel verandering in. Er kwam een enorme onweerswolk aan en na 5 minuten moesten we al naar binnen. Helaas voor ons, maar het eerste uitzicht was in ieder geval wel heel erg mooi. We werden hier opgehaald door 2 Nederlanders die Sigrid in het vliegtuig had ontmoet en die we eerder deze dag bij de Victoria Falls tegenkwamen, om gezellig een hapje te gaan eten. Het was heel gezellig en het eten was lekker. Toevallig was het restaurant dat zij hadden uitgekozen precies tegenover ons hostel dus we waren ook zo weer thuis om lekker ons bed in te kruipen.

Dag 5
Op maandag wilden we onze eerste gamedrive in het Mosa-oa-Tunya national park gaan doen. Het is een van de kleinste parken in Zambia en loopt langs de zambezi rivier, maar voor een eerste keer safari is het misschien wel leuk om met een klein park te beginnen. De gamedrive konden we pas in de middag doen, dus in de ochtend hadden we tijd voor andere dingen. We hadden allebei spelletjes meegenomen en nu we toch niks te doen hadden was dat het perfecte moment voor een spelletje old school rummikub. Jesse (de jongen die we gisteren hebben ontmoet) vertelde dat er een markt met souvenirs in de stad was, dus we besloten daar met z'n drieën heen te gaan. Een wandeling door het stadscentrum van Livingstone van ongeveer 20 minuutjes. De markt was een soort van overdekt straatje met allemaal kleine open winkeltjes, waarbij je door 1 kraam goed te bekijken, je eigenlijk de hele markt wel hebt gezien. Het was wel even leuk om een indruk van alles souvenirs te krijgen. Op de terugweg besloten we vast buskaartjes voor de rit terug naar Lusaka te kopen voor de dinsdag. Een vriend van Jesse raadde ons aan met een andere bus maatschappij terug te reizen, omdat deze er anderhalf uur korter over zou doen en voor hetzelfde geld. Mooi meegenomen dus! Eenmaal terug in het hostel hadden we nog even de tijd voor onszelf en vertelde Jesse ons nog wat over de Zambiaanse cultuur. Zo gelooft men hier dat het dragen van een koperen armband helpt tegen een hoge bloeddruk. Heel bijzonder, het valt dus ook ineens op hoeveel mensen hier een koperen armband dragen. Om 3 uur werden we opgehaald voor de game drive. Er stond zo'n grote beige safari auto voor de deur en wat bleek we waren de enige die meegingen! Aan het begin van het national park moesten we eerst inschrijven en betalen. Het was weer typisch de Zambiaanse stijl, de trip was ineens 5 dollar duurder en duurde een half uur korter dan eerder was gezegd. Na veel gezeur kregen we uiteindelijk het halve uur er weer bij, maar erg blij waren ze niet met ons. Gelukkig hadden we wel een hele leuke chauffeur, Stan. Nu ging onze safari echt beginnen!! We hadden toch wel een beetje gezonde spanning voor wat we allemaal zouden gaan zien. Het begon met 2 enorme en vooral ook mooie vogels namelijk de Afrikaanse nimmerzat, die ergens in het hoge gras tevoorschijn kwamen. Het einde van het regenseizoen nadert hier, dus eigenlijk is alles nog heel groen. Het landschap is wel divers en reikt van open zandvlaktes met struiken, tot veel bomen en stukken met hoog gras. De kans op het zien van wilde dieren is dus wel wat kleiner. De meest fotogenieke dieren zijn de impala's, als ze iets horen blijven ze allemaal doodstil staan en kijken in de richting van het geluid, je kunt dus uitgebreid de tijd nemen voor een foto. Wat ook leuk is om te zien, zijn de scharrelaars (kleine vogeltjes) die op de rug van de kaffer buffels zaten. In het regenseizoen zijn er veel jonge dieren dus ook de kaffer buffels hadden veel kleintjes. De kleinste die we zagen was waarschijnlijk pas een paar uur oud! Pumba's ofwel knobbelzwijnen zijn echt hilarisch. Als ze weg rennen steekt hun staart helemaal recht omhoog en met die korte pootjes ziet het er helemaal lachwekkend uit. We hebben ook enkele southern giraffen gezien, maar die waren wel wat moeilijker te spotten door de vele groene bomen. Enkele andere dieren die we nog hebben gezien zijn bavianen, groene meerkatten (kleinere apen), meerdere gnoes, een heleboel zebra's, een olifant en 2 poekoes (een endemische antilope soort). We hadden een korte pauze langs de Zambezi rivier en tot onze grote verrassing zaten daar een heleboel nijlpaarden. Je ziet natuurlijk alleen hun kop die af en toe boven het water uit steekt en hun aanwezigheid maken ze wel duidelijk met een heel bijzonder geluid! Op de terugweg hebben we vooral naar vogels gezocht, die zitten hier ook genoeg. Een korte samenvatting, ze zijn natuurlijk veel leuker om op een foto te zien. We hebben onder andere een heleboel gekleurde bijeneters gezien, wevers, duiven, zwaluwen en zilverreigers. Last but not least hebben we ook zazou uit de lion king gezien, ook wel de yellowbilled hornbill! Eenmaal terug in het hostel kwamen we een paar bijzondere Amerikanen tegen. De Amerikanen die we tot nu toe hier hebben ontmoet (Jesse als uitzondering), zijn vooral heel erg vol van zichzelf en als ze eenmaal aan het woord zijn houden ze niet meer op. Helaas was het ook etenstijd en konden we er niet omheen dat een van de Amerikanen mee ging voor het eten. Gelukkig hadden we na 5 minuten door dat hij niet zo was als de anderen en dat het toch nog wel gezellig kon worden. We besloten lekker dichtbij het hostel te blijven en gingen weer naar het Zambesi café. Dit keer geen gefrituurde rupsen maar een lekker vegetarisch rijstgerecht. De hoeveelheid vlees van de afgelopen dagen was wel even genoeg. Alex (de Amerikaan) bestelde een pizza met krokodil erop, dus we hebben toch nog iets nieuws geproefd!! Krokodil is best lekker, de structuur is een soort kruising tussen kip en vis. Een paar biertjes en een heleboel vergelijkingen tussen het studeren in Amerika en Nederland verder gingen we terug naar het hostel. Eigenlijk hadden we nog wel zin om iets te doen, ach laten we de kaarten er maar weer bij pakken, Alex wilde ook wel meedoen. Een tafeltje verderop zat een Fransman van een jaar of 50 en die hoorde het woord kaarten voorbij komen, wachtte geen moment en vroeg in een heerlijk accent of hij ook mee mocht doen. De rest van de avond hebben we gezellig gekaart en uiteindelijk kwam Jesse er ook nog even bij zitten. Het scheelt dat de bus morgen pas om 10:30u gaat, dus we hoeven er niet zo vroeg uit. Helaas hadden we vanavond de dorm niet meer voor ons twee. Gelukkig was een van onze kamergenoten zo vriendelijk geweest de ventilator voor haarzelf op te eisen. Waardoor de rest van de kamer het met 1 andere ventilator moest doen, dat gaat inderdaad dus niet... Een hele fijne nacht je bed uitdrijven.

Dag 6
De dinsdag begon heerlijk rustig. Backpack inpakken, ontbijten en de rest van de tijd een spelletje doen en wachten tot we naar de bus kunnen. Uiteraard ging de tijd op het laatst ineens wel heel hard en vertrokken we iets later dan gepland naar de bus. Toch wel fijn dat Jesse de taal een beetje kent dus hij belde even naar de bus maatschappij dat we onderweg waren. Er stond een mooi klein busje op ons te wachten waar onze backpacks eigenlijk niet eens in de kofferbak pastten. Datzelfde gold ook voor onszelf in de bus. We hadden zo weinig beenruimte dat je met je knieën in de rug van de passagier voor je zat. Laat de 5,5 uur durende rit naar Lusaka maar beginnen!! De helft van de bus was leeg, dat biedt perspectief om toch wat meer ruimte te hebben. Onze buschauffeur dacht er alleen wel anders over. Er zaten niet genoeg mensen in de bus dus besloot hij de hele stad door te rijden op zoek naar mensen die mee wilden met de bus. Na een half uur rondrijden keerden we weer terug naar het busstation waar we op waren gestapt!!! Nou die 5,5 uur kunnen we wel op onze buik schrijven. Onderweg stapten nog veel mensen in, waardoor we het toch moesten doen met de smalle stoelen zonder beenruimte. Waarom hadden we ook alweer voor deze bus gekozen? Als we er korter over doen dan de andere bus moet dat betekenen dat we weinig stoppen onderweg. Nou niks was minder waar. Uiteindelijk deden we er gewoon 7 uur over, net als de andere bus en kwamen we later dan gepland aan in Lusaka. Jesse bekommerde zich een beetje over ons en vroeg of we mee uit eten wilden met een paar vrienden van hem. Hij wist nog wel een goed Indisch restaurant. Bij aankomst in de busterminal in Lusaka zagen we de horde taxichauffeurs alweer op de bus afkomen. Pfff daar gaan we weer. Opnieuw hadden we geluk dat we Jesse bij ons hadden, hij regelde gewoon vanuit de bus al een taxi zodat we uit konden stappen en gelijk de taxi in konden. Wauw dat scheelt een hoop gedoe! We zouden een tussenstop maken bij het hostel en daarna gelijk doorgaan naar het restaurant. De prijs voor de taxi hadden we al afgesproken. Ideaal, we werden voor de deur afgezet, konden onze spullen uitladen en gelijk door naar het restaurant. Eenmaal bij het restaurant wilde onze chauffeur ineens veel meer geld voor het ritje. Hij had iets langer gewacht op ons omdat het bij het hostel wat langer duurde dus een klein beetje meer was wel logisch. Maar zoveel?? Ehh nee, we hadden het van te voren afgesproken en waren daar allemaal getuige van. Hier heb je je geld en bekijk het maar, we zijn weg gelopen en hoorden gelukkig niks meer ;). De keuze op de kaart was groot, maar Jesse overtuigde ons de groentecurry te nemen. Lekker koud biertje erbij, dat hadden we wel verdiend. Het eten was echt heerlijk, we kregen 3 soorten curry in kleine schaaltjes per persoon met naanbrood erbij, rijst en wat komkommer en wortel. De perfecte afsluiter van de dag!! De terugweg was iets avonturierlijker. Ze zeiden als je naar het tankstation om de hoek loopt staat daar wel een taxi om naar het hostel te komen, dat moet wel lukken toch?! Het was echt knetter donker en er waren geen straatlantaarns, gelukkig kwamen we al snel het tankstation tegen. Geen taxi te bekennen. Als we nou gewoon langs de weg gaan staan stopt er vanzelf wel iemand en ja we stonden nog maar net langs de weg of er stopte al iemand die taxi riep. Dat is mooi. We hadden al vrij snel door dat hij natuurlijk helemaal geen officiële taxi was, wat wel bleek toen hij de weg niet wist en ik toevallig wel, heerlijk dit. Het was wel een hele aardige man hoor en hij moest er zelf ook wel om lachen. We kwamen veilig aan in het hostel en hadden zelfs nog tijd om een film te kijken. Helaas werkte de WiFi iets minder goed dan gehoopt, waardoor de film na een uur veel geduld en af en toe stukjes film, hij helemaal vast liep en we toch maar naar bed gingen.

Dag 7
Woensdagochtend hoefden we de wekker niet te zetten en mochten we uitslapen. Nouja uitslapen, inmiddels zijn we wel gewend aan vroeg opstaan dus om 7 uur waren we al klaar wakker. Een heerlijk uitgebreide douche is een fijne start van de dag. We hadden geen ontbijt kunnen kopen gisteren, maar dat was helemaal niet erg. We hadden de vorige keer in Lusaka om de hoek van het hostel namelijk een vrouw zien zitten die een soort verse gefrituurde deegballen verkocht (lees oliebollen). Op naar het ontbijt! Het was echt een super lief vrouwtje en ze vond het maar al te leuk dat we bij haar kwamen voor ons ontbijt. Een beetje suiker erbij en we hadden een heerlijk ontbijt. We hadden vorige week bedacht dat we wel graag een kanosafari wilden doen in de Lower Zambesi, dezelfde rivier als in Livingstone maar dan een heel eind stroomafwaarts. De eigenaresse van het hostel wist dat er nog 2 Belgische meiden waren die dat ook wilden doen dus het zou mooi zijn als we samen konden gaan. Een beetje contact hier en daar en we kwamen erachter dat ze de volgende dag met de safari zouden beginnen. We hadden nog net genoeg tijd om boodschappen te doen en om een pet te kopen. Die zullen we vast goed kunnen gebruiken met het kanoën aangezien we nog heerlijk Hollands wit zijn. Onze backpacks konden we in het hostel achter laten, dus we hoefden alleen onze rugzakjes maar in te pakken voor de komende dagen! Heerlijk, geen gezeur met het slepen van alle bagage. We pakten de taxi naar het busstation bij de plaatselijke markt in Lusaka. Het laatste stuk moesten we lopen omdat er een gigantische file stond waar geen schot in kwam. Op de plaatselijke markt was het een grote chaos met mensen, spullen, kraampjes en mannen die met een noodvaart langs kwamen met een soort grote gevulde kruiwagens. Als je niet oppast lopen ze je letterlijk omver. Nu begon het avontuur om de goede bus te zoeken op het volgepakte busstation met overal bussen en roepende mannen. We vonden gelukkig al snel de goede bus, dit keer geen luxe maar gewoon een klein lokaal busje. Er zaten pas een paar mensen in en helaas gaan deze busjes pas rijden als de bus echt helemaal vol zit. Mensen nemen van alles mee de bus in en werkelijk iedere millimeter wordt benut. Het was wachten, wachten, nog meer geduld, en nog langer wachten met ondertussen iedere minuut iemand anders die langs de bus liep om dingen te verkopen. Dat gaat echt van snoep, chips, drinken en eten, tot opladers, tuingereedschap en je kunt het zo gek niet verzinnen wat allemaal nog meer. Ondertussen stapten er af en toe mensen in. Man wat duurde het lang, we zaten vast in de meest krakkemikkige bus ooit met ongeveer 15 cm beenruimte en in de warmte. Uiteindelijk hebben we 2 uur moeten wachten voor er genoeg mensen (eigenlijk te veel) in de bus zaten. De mensen hier hebben nogal een sterke lucht/walm om hun heen hangen en ja uiteraard de persoon die hier het meest last van had ging naast mij zitten... Als dit nou het ergste was oké, maar nee het werd nog erger. De bus zit hier pas vol als er op 3 stoelen 4 mensen zitten, dus het was echt proppen. We zaten uiteindelijk met 18 volwassenen en 2 kindjes in een bus met plek voor 14 mensen en dan was alle bagage nog niet eens meegerekend! Echt als de deur open ging kon alles zo naar buiten vallen. Het was afzien en we moesten nog een heel stuk richting Chirundu. De vrouw maast mij had een klein jongetje op schoot die me steeds heel stiekem aanraakte, maar toch te verlegen was om me aan te kijken, het was echt zo ontzettend schattig. Vlak voor hij uitstapte met zijn moeder brak dan toch eindelijk het ijs en was hij de hele tijd aan het lachen. Dat maakt zo'n terror rit toch wel iets draaglijker. Na ongeveer 3 uur rijden kwamen we eindelijk aan en pakten we voor het laatste stuk richting zambezi Breezers de taxi. Het was een soort zand landweg met overal hobbels en gaten in de weg, hier leer je pas dingen ontwijken in de auto!! Haha na ongeveer een half uur hobbelen kwamen we op een hele afgelegen plek langs de rivier waar ons hostel was. De omgeving was ontzettend mooi, uitzicht op de rivier met een heleboel nijlpaarden en verder heel veel groen. Oja je wil mag hier 's nachts ook niet zo maar op pad je kunt soms namelijk een nijlpaard of een krokodil tegenkomen. De 2 meiden uit België waren daar ook al, Lien en Lara het perfecte koppel om mee op kanosafari te gaan! Eerst nog even genieten van de mooie zonsondergang met een biertje en daarna gezellig samen eten. Er was nog een stelletje die ook mee zouden gaan op de safari namelijk Jasmijn (uit Nederland) en haar vriend Orlando (uit Spanje). De komende 3 dagen zijn we op elkaar aangewezen, dat moet vast goed komen! Het kostte wel een paar telefoontjes van Lara met de gids aangezien hij ineens had bedacht dat we een dag later konden vertrekken zodat er nog 2 anderen mee konden. We zaten hier in the middle of knowhere mooi niet dat we dan nog een dag extra gaan wachten! Buiten dat kon het eigenlijk ook helemaal niet omdat we op zaterdag weer in Lusaka moesten zijn. Uiteindelijk heeft Lara er nog een leuke prijs van weten te maken met de gids en worden we zelfs naar ons hostel gebracht op zaterdag! Onder het genot van jawel, weer een biertje hebben we nog even genoten van de opkomende maan en toen was het tijd om naar bed te gaan. Het ging allemaal zo lekker tot we onder de douche wilden stappen. Holymoly er zaten zulke ontzettend dikke spinnen overal dat we niet eens de douche in durfden te gaan. Het waren van die vieze dikke zwarte spinnen met hele nare harige poten en die beesten kunnen echt rennen voor hun leven. Ze schieten alle kanten op als je niet oppast. Dit resulteerde in een douche van welgeteld 30 seconden, ondertussen de spinnen in de gaten houden en maken dat je weg komt! Gelukkig waren we de enige en kon niemand ons zien. We hebben er wel heel hard om gelachen toen we in bed lagen. Morgen worden we rond 9 uur opgehaald dus de wekker hoeft niet enorm vroeg, heerlijk.. Eindelijk konden we ons bedje veilig en wel inkruipen onder de klamboe. Dat gevoel was maar van korte duur, want ja er liep ook nog eens een klein spinnetje in m'n bed!!

Dag 8
Donderdag, de start van de kanosafari is in zicht!! De rugzak was zo ingepakt en we we hoefden niet meer te douchen ;). En als het al nodig was, zouden we het toch niet doen!! De gids liet ons weten dat de chauffeur Gibson onderweg was en dat hij er tussen half 9 en 9 kon zijn. Nu moesten we nog opschieten ook met ontbijten, om op tijd klaar te zijn. Jullie voelen hem waarschijnlijk al wel aankomen, de taxi was er om 10 uur. We waren dus met 6 mensen, 3 backpacks, 5 rugtassen en de chauffeur. Het was wel een krappe 7-persoons auto, alleen konden we de backpacks dan niet meenemen. Dan dus maar weer met z'n vieren op de achterbank! Inmiddels kunnen we alles aan op dat gebied. De rit duurde ongeveer 2 uur en onderweg was het al feest. Radio hard aan, veel lachen kletsen en gekke verhalen. Lara heeft hiervoor een paar maanden les gegeven in Malawi en kende wel wat lokale nummers. De nummers die in Malawi populair waren, waren namelijk Zambiaanse nummers. Een verzoeknummertje 'Dorika', maakte de rit helemaal af. Die moeten we onthouden. De rit eindigde aan de rand van het Karibameer waar het meer wordt afgesloten met een grote dam waarover een weg loopt naar Zimbabwe. We moesten een contract tekenen dat ze onze veiligheid en daarbij ons leven niet konden garanderen door alle wilde dieren die we eventueel tegen zouden kunnen komen. Ach dan wordt het in ieder geval spectaculair! Je kunt toch beter verslonden worden door een nijlpaard dan onder een auto terecht komen. Het is een beschermd park, dus ze moesten een kopie van onze paspoorten maken. Onze gids Sailer zou dat wel even doen, terwijl wij aan de lunch konden beginnen. Lekker voedzaam, een bord frietjes met ketchup. Hij zou zo terug zijn dachten we. Mooi niet dus, we hebben uiteindelijk 2 uur zitten wachten om vervolgens het excuus te krijgen dat er problemen waren met het ophalen van ijs voor in de koelboxen, interessant. Het wachten zijn we inmiddels wel gewend, dus echt geprikkeld worden we al niet meer. De koelboxen met eten en drinken werden netjes gevuld en de kano's, tenten en andere spullen werden op de auto en aanhanger geladen. Het laatste stukje naar de goede kant van de dam was maar kort. Inmiddels was het al 3 uur en de felle zon maakte het niet heel comfortabel om met alle spullen te sjouwen. De auto kon niet bij de rivier komen door alle rotsen die tegen de berg op lagen. Het laatste stuk moesten we alles dus naar beneden brengen in de brandende zon. Daar gingen alle koelboksen, de tenten, matjes, kookspullen, kano's, peddels enz. Wat waren wij blij dat we op het laatst die petten nog hadden gekocht! We moesten zoveel spullen meenemen, dat past echt nooit in die 3 kano's. We konden niet echt helpen met inpakken van de kano's dus het was opnieuw wachten. We hadden hier wel mooi uitzicht op de dam, de rivier en de kloof waar onze tocht doorheen zou gaan. Rond half 5 stapten we dan eindelijk onze kano in. Lara, Jasmijn en Orlando in een kano, Sailer en Lien samen en Sieg en ik in een kano. We waren zo volgepakt dat er werkelijk niks meer mee kon. Daar gingen we dan! Het eerste stuk door de kloof gingen we met de 3 kano's naast elkaar. Hier zaten namelijk veel stroomversnellingen en om elkaar niet meteen kwijt te raken hielden we elkaars boot van. Wij waren de middelste dus konden rustig aan beginnen, de buitenste moesten peddelen. Ondertussen konden we genieten van de ontzettend mooie natuur in de kloof. Wat je hier trouwens dus vooral niet moet doen is je handen in het water steken om af te koelen. Er zwemmen ook krokodillen!! Overal zagen we Afrikaanse visarenden in de bomen zitten, die beesten zijn echt groot!! De totale afstand die we de komende dagen moeten afleggen was 57 km. Eigenlijk moesten we vandaag de hele gorge afleggen, ongeveer 22 km, maar dat was natuurlijk niet meer haalbaar gezien de tijd. Om half 7 is het hier donker. Als we een beetje door kanoën moeten we nog wel een stuk af kunnen leggen, helaas was die droom iets te mooi om waar te zijn. De 3-persoons kano was echt een regelrechte ramp. Al zigzaggend zagen ze alle kanten van de rivier en legden ze ongeveer de dubbele afstand af, wat erin resulteerde at de andere kano's steeds moesten wachten. Onderweg zagen we een heleboel tigerfish aan het wateroppervlak happen naar visjes en zo nu en dan een enorme krokodil. De krokodillen hadden soms wel een lengte van 3 meter! Vandaag kwamen we ook al de eerste nijlpaarden tegen, wauw dat is wel even andere koek. Ze zijn enorm en komen vaak in groepjes in het iets ondiepere water voor. Als een nijlpaard alleen is, is het meestal een mannetje, deze zijn ook een stuk gevaarlijker. Wat ook belangrijk is bij het voorbij gaan van een nijlpaard, je moet eigenlijk tussen het land en een nijlpaard door. Op deze manier hebben ze de ruimte om richting het diepere water te gaan. Het enige probleem is dat ze soms wel dicht langs het land zwemmen, tja dat is dan een stuk lastiger. Het meest leuke aan nijlpaarden zijn toch wel hun oren die boven het water uitsteken. Soms zie je ineens een rug tevoorschijn komen als ze in het ondiepe deel staan. Echt enorm zijn ze! Om 6 uur moesten we echt op zoek naar een plekje om te kunnen overnachten. Het enige dat we nodig hadden was een stukje zandgrond om de tenten op te kunnen zetten maar dat is soms nog best lastig met het flink begroeide en groene landschap in de gorge. Gelukkig vonden we redelijk snel een mooi plekje. Hup de kano uit en eerst even wachten tot Sailer de omgeving had gecheckt op afdrukken van eventuele dieren die er zouden kunnen zitten. Voor nu was het in ieder geval veilig!! Snel alles uit de kano's pakken en de tenten opzetten, inmiddels was het daar eigenlijk al te donker voor. Ondertussen was Sailer het kampvuur aan het maken om op te koken. dat duurt wel even als je pannetje voor pannetje een gerecht klaar moet maken! Het werd pasta met een prutje van ui, tomaat en tomatenpuree. Omgerekend ongeveer een halve tomaat en een halve ui pp. Heerlijk voedzaam! Koken duurt hier dus wel even waardoor we ongeveer om half 10 konden eten, ondertussen konden we genieten van het uitzicht op de maan die op kwam tussen 2 bergtoppen in de kloof. Het enige licht dat we hadden was het maanlicht met op de achtergrond het geluid van kikkers en andere beesten om ons heen, helemaal super. We zaten nog even na te genieten tot Sailer ineens in paniek met z'n zaklamp richting het water scheen, noooo een van de kano's dreef af. Hij rende naar zijn kano en ging er snel achteraan, wat een geluk dat hij het op tijd zag. Onze behoeftes deden we ergens achter de tent, veel meer ruimte was er niet en het liep daar gelijk vrij steil omhoog. Je went er wel aan hoor! Tijd om onze tent in te kruipen en hopen dat we een beetje kunnen slapen op onze matjes (een soort kussen voor op een tuinstoel).

Dag 9
De wekker ging al heel vroeg op vrijdagochtend, 5:30u. Snel de tenten afbreken en alles opruimen terwijl de thee al voor ons klaar stond. Na de thee begon het wachten. Sailer wist precies hoe de kano's ingepakt moesten worden, dus wij konden niet zoveel doen. Heel vervelend als het dan nog een uur duurt voor je kunt vertrekken. Vandaag moeten we ongeveer 32 km kanoën, het eerste stukje nog door de kloof en daarna verder op de rivier tussen het redelijk platte landschap door. Na ongeveer 2 uur kanoën gingen we het land op, om ons ontbijt te maken. Pasta met wat saus, een gebakken ei en worstjes, een stevig ontbijt om ons op te laden voor de verdere tocht. Ook moesten we onze lunch nog maken en opnieuw hadden we het vuur nodig, we vertrokken dus ongeveer 3 uur later pas. We moesten nog een behoorlijk eind vandaag dus even flink door peddelen. Gelukkig ging de 3-persoons kano al iets beter vooruit. Vanaf dit punt kwamen we overal nijlpaarden tegen, het was niet meer relax kanoën maar vooral Hippo's ontwijken en veel zigzaggen over de rivier. Wel gek aan de ene kant ligt het vaste land van Zambia en aan de andere kant het vaste land van Zimbabwe. Inmiddels verdwenen de wolken langzaam en maakten ze plaats voor de felle zon. We waren op alles voorbereid dus nog even flink insmeren met zonnebrand, pet op en zonnebril op. We werden echt geroosterd in de kano, het was super warm en je kunt niet schuilen voor de zon. De lunch was dan ook een opluchting, even ergens in de schaduw. Na de lunch was onze eerste stop bij een klein dorpje langs de rivier. Sailer wist namelijk dat ze hier bier verkopen, daar konden we niet zomaar voorbij gaan met nog een avond kamperen voor de boeg. Lara en ik bleven bij de kano's en de rest ging bier halen. Er waren heel veel kinderen aan het spelen en wij als blanken trokken natuurlijk wel de aandacht. Het entertainment team tot de rest terug was. We verzonnen allemaal spelletjes, van dieren nadoen tot liedjes zingen en gekke bekken trekken. Even lekker gek doen!! Het ging niet heel lekker met de 3-persoons kano dus we besloten om te wisselen. Ik achterin in de 3-persoons kano en Orlando bij Sigrid. We moesten namelijk nog best een stuk voor onze avondstop en de tijd begon te dringen!! Het was echt keihard werken, geen geoliede machine zoals met Sigrid. De helft van de tijd stopten ze gewoon met peddelen en moest ik zelf alles maar doen. Omdat we toch op moesten schieten was het een dik uur peddelen for your life! We waren in een kleine aftakking van de rivier en moesten weer terug naar het brede deel. Laten we hier nu net een eenzame hippo tegen komen.... Heel langzaam achter elkaar probeerden we erlangs te gaan, maar hij kwam op ons af. Dikke paniek ineens en we moesten weer achteruit terug om vervolgens via de andere kant erlangs te gaan. Het was allemaal best smal daar, maar gelukkig liet hij ons er nu wel langs. We gingen bijna gelijk over in het volgende spectaculaire moment. We waren ineens getuigen van een ware bullfight tussen 2 nijlpaarden. Wauw die beesten gingen echt tekeer, ze stonden rechtop tegen elkaar en die bek is echt huge als hij open gaat. Ze probeerden elkaar te bijten en toen de zwakke probeerde te vluchten ging de andere er achteraan. Een stukje verderop gingen ze weer verder. Normaal gesproken eindigt zo'n gevecht met de dood van de zwakste maar deze wist toch te ontkomen. Hartstikke gevaarlijk want wij lagen daar met onze kano en zeker op dit moment was dit nijlpaard heel gevaarlijk. Opnieuw verloren we tijd en nu begon het echt al te schemeren. Wat ook niet echt mee hielp was de enorme wind die kwam opzetten en de onweerswolken die we in de verte aan zagen komen. Nu was het moment om te peddelen tot je erbij neervalt! Dat hebben we met recht gedaan, zeker in de 3-persoons kano was dat hard werken. We vonden een eilandje in het midden van de rivier en besloten daar te kamperen vanavond. Snel de tenten weer opzetten en Sailer ging vast bezig met het vuur. We aten gezellig met z'n allen en genoten van de vele sterren die we hier konden zien. Het was zo helder dat we de hele Melkweg konden zien, het was een soort van brede band met alleen maar sterren, heel gaaf! De rest van de avond vulden we met het zingen van liedjes en het genieten van ons welverdiende biertje. Sailer vertelde allemaal leipe verhalen over eerdere kanotochten waarbij op een van de eilandjes een keer een leeuw tegen een van de tenten was gaan liggen en dat meisje had het niet eens in de gaten gehad! Lara had nog een paar bijzondere verhalen uit Malawi. Een man die dacht dat er een heks rondom/in z'n huis zat omdat de hond 's nachts aan het blaffen was en hij geluiden bij het raam hoorde. Waarop hij besloot een nacht weg te blijven zodat de heks dacht dat hij onzichtbaar was en ze hem niet kon zien. Hij wilde namelijk niet naar een witchcraft dokter, want hij was tenslotte een Christen. Verder had ze nog een ander verhaal gehoord over 2 politieagenten die een medicijnman wilden arresteren. Hij rende naar buiten en toen zagen ze niks meer behalve een pumba (knobbelzwijn). Ze besloten de pumba mee te nemen omdat ze ervan overtuigd waren dat de medicijnman daarin was veranderd. Op het politiebureau zagen de vrienden van Lara die agenten dus met dat beest binnen komen, die ze vervolgens in een verhoorkamer stopten, onder het motto hij verandert vanzelf wel weer teug dan kunnen we praten. Hilarisch! Rondom de tenten stond hoog riet en er konden overal Hippo's en slangen zijn, dus plassen deden we maar even snel achter de tent in de hoop dat niemand op dat moment die kant op keek. Het was hier wat koeler dan gisteren in de gorge, misschien slapen we vannacht wel iets beter.

Dag 10
Ik was vaak wakker vannacht, van ieder geluidje schrok ik wakker en dan is het afwachten, was het Sigrid die bewoog of is het een dier... Helaas gebeurde er niet zoveel bijzonders en ging om 6:30u de wekker. De zon was al opgekomen en het beloofde een warme dag met veel zon te worden. Snel alles inpakken en opruimen dus. Sailer bedacht dat hij nog t-bone over had, ach waarom ook niet als ontbijt! Met een gebakken ei en opnieuw pasta met een sausje van ui en tomaat. Ja deze 3 dagen hebben we vooral pasta een beetje ui en tomaat gegeten, niet bepaald een divers dieet. We maakten nog een wandeling over het eilandje en vonden redelijk verse sporen van olifanten en Hippo's, ze komen er dus wel voor. We hoopten aan de kant van Zimbabwe nog een olifant te zien, maar we zagen niet meer dan een heleboel sporen van nijlpaarden, waar ze het land op gingen en een paar mooie vogels. Vanochtend werd ons geduld behoorlijk op de proef gesteld. Het duurde allemaal heel lang met koken en het was bloedheet. Sailer vond het blijkbaar allemaal wel prima en zelfs toen we de kano's gingen inpakken duurde het nog een uur. Vandaag hadden we de kano's iets anders ingedeeld. Sigrid en ik gingen samen met Lara in een kano. We hoefden vandaag nog maar ongeveer 11 km. Het was feest in de kano, lekker zingen gek doen en veel lachen. Waarom hadden we dit niet eerder gedaan?? We zagen vandaag nog wel een paar grote krokodillen en de omgeving was heel mooi. Nog een laatste eindsprint en toen zaten we vast in de modder. Het was niet al te diep dus in een menselijke slinger haalden we alle kano's leeg en konden we alles in de pick-up laden met een aanhanger voor de kano's erachter. Doordat het eerste stuk naar de grote weg erg hobbelig was moesten Lara, Lien, Sigrid en ik het eerste stuk achterin de pick-up boven op de bagage mee. Allemaal languit over de bagage heen, echt iedereen in dat dorp keek ons aan, volgens mij zag het er belachelijk uit! Onze chauffeur Gibson kwam ons weer ophalen. Opnieuw was het proppen in de auto, maar ditmaal met stinkende vieze mensen. We hadden allemaal de afgelopen dagen niet kunnen douchen en de dikke lagen zonnebrand en zweet werkten ook niet echt bevorderend voor onze geur. Toch mocht het de pret niet bederven en was het weer gezellig in de auto. Het toppunt was het nummer Amarula, op verzoek van Lara. Amarula is een soort besje waar ze likeur van maken, lijkt een beetje op Baileys. Het was een heel aanstekelijk nummer dus uiteindelijk zong iedereen mee, zelfs Gibson. Volgens mij had hij nog nooit zoveel zingende mensen in zijn auto gehad, hij was alleen maar aan het lachen. Aan het einde van de middag kwamen we eindelijk aan in Lusaka, op naar de douche!!!! Het was bijna vechten en man wat kun je na 3 dagen niet douchen genieten van zelfs een koude douche. Er kwam echt een dikke laag troep van ons af. Als afsluiter hebben we die avond nog gezellig met z'n allen bij het Indiase restaurant gegeten waar we de week daarvoor ook al waren geweest. We waren lekker makkelijk en namen allemaal hetzelfde, de groentecurry, want groenten waren we echt aan toe na de overload aan vlees de afgelopen dagen. We hadden natuurlijk veel te veel gegeten, dus de terugweg naar het hostel lopen was een goed idee. We wisten de weg niet helemaal dus op iedere hoek van de straat moesten we het weer aan iemand vragen. Een kleine omweg maar we vonden het hostel wel. Het werd een spelletjesavond met een fles amarula die Lara had meegenomen. Zeker een aanrader dat drankje. Het werd al snel laat terwijl we onze backpack nog in moesten pakken, morgenochtend gaat de wekker alweer om 4:30u. Oef een korte nacht maar dat was de gezellige avond zeker waard!

Dag 11
Mensen gebruiken wel eens de uitdrukking 'een bos kappen met snurken', nou dat was echt een understatement vannacht. En om m'n nacht nog dramatischer te maken zaten er 3 muggen in m'n klamboe in plaats van erbuiten. Om 4:30u ging zondag de wekker, op naar Katete vandaag, nu gaat ons co-schap echt beginnen. Eigenlijk hebben we er nog helemaal geen zin in, zijn we net in de vakantie mood moeten we aan het werk... Vlak voor de wekker ging barste de hemel los, ook dat nog. De regen kwam echt met bakken uit de lucht en hield maar niet op. Overal een rain cover overheen en een jas aan, maar het mocht allemaal niet baten. Zelfs de 6 meter lopen naar de taxi die voor de deur stond was al genoeg om tot op ons ondergoed doorweekt te zijn. De korte rit naar het busstation was alsof we in een boot op de rivier zaten. Alles wat we zagen was water. De straten waren omgetoverd tot rivieren en de ruitenwissers konden de hoeveelheid regen niet aan. Eenmaal bij het busstation vertikte de taxichauffeur het dus ook om voor ons uit te stappen en de bagage uit de kofferbak te halen. We hoefden maar een paar meter naar de bus te lopen, het was rennen en in de bus zien we wel verder hoe en wat. De busschauffeur besloot dat we onze backpacks op de achterste rij stoelen mochten zetten, want ze hadden zelf ook geen zin om weer de regen in te moeten. De bus was maar half gevuld, we hadden dus ook plek genoeg om te zitten. Lara en Lien pakten dezelfde bus als ons, ze moesten alleen nog ietsje verder. De bus vertrok al om half 6, we zaten toevallig in een bus eerder die vertraging had. We verdeelden ons over 4 rijen stoelen zodat we lekker konden chillen en onze ogen nog even dicht konden doen. De busreis was verder prima te doen, er is maar 1 hoofdweg vanuit Lusaka naar het oosten van Zambia. Het was lekker hobbelig en al helemaal, omdat we zo hard reden. Heb je net je ogen dicht word je gelanceerd in je stoel en ben je weer klaarwakker! Iets voor half 1 kwamen ze ons ineens vertellen dat we er bijna waren, dat ging snel! Jammer dat we nu al afscheid moesten nemen van Lara en Lien, de afgelopen dagen hebben we het echt heel leuk gehad. We gaan ze zeker nog een keer opzoeken in Antwerpen! Samen met ons stapte er nog een blanke vrouw uit, het bleek een van de artsen in het ziekenhuis te zijn. Ze heet Laura en samen met haar vriend Tom wezen ze ons de weg in het kleine dorpje rondom het ziekenhuis. We kwamen uit in de mess waar iedere dag het ontbijt, de lunch en het diner zijn. We kregen voor de eerste nacht het huisje aangewezen wat ook wel 'the bat cave' werd genoemd. Het was een donker schmutzig huisje, met overal spinnewebben en beestjes, een douche vol schimmel en er schijnt dus een vleermuis te wonen. Hmm heerlijk! Snel maar weer naar buiten op zoek naar een supermarkt ofzo. We wisten waar Laura woont dus gingen daar maar weer heen. Onderweg kwamen we Marloes en Kars tegen, Marloes is arts en Kars doet hier onderzoek. Zij komen uit Nederland. Voor een mini supermarkt moesten we naar het dorp Katete, ongeveer 4 km verderop. We pakten de fietstaxi, jawel een tochtje van ongeveer een kwartiertje achterop de fiets!! Ze hebben gewoon een iets bredere bagagedrager gemaakt met een zitje erop, wat eigenlijk heel goed werkt! In Katete zit echt een piepklein supermarktje met vrijwel niks, maar alkes is iets toch?! We liepen nog even over de markt die eigenlijk al voor de helft opgeruimd was, maar vonden gelukkig nog wel wat avocado's en tomaten, lekker voor bij het ontbijt. We hadden al gehoord dat het ontbijt alleen uit een geroosterde witte boterham bestaat, niet heel erg voedzaam. Toevallig was er vanavond een pizzaparty van alle buitenlandse artsen en studenten. De ideale binnenkomer voor ons om ook gelijk iedereen te ontmoeten. Vrijwel iedereen was er dus een heleboel nieuwe gezichten en namen. Op dit moment zitten er gewoon 18 buitenlandse artsen en 2 studenten, voornamelijk uit Engeland en Nederland. Dat was niet wat we hadden verwacht!! In de buitenoven werden de hele tijd verse pizza's gebakken en iedereen had wat lekkers meegenomen. Een hartstikke gezellige maar ook wel vermoeiende avond. Lekker naar ons krot en hopen dat we nu wel kunnen slapen.

Hier laat ik het weer even bij. Morgen begint ons co-schap in m'n blog, eigenlijk zit de eerste week er alweer op, maar dat volgt de volgende keer!! Ik hoop dat jullie het leuk vonden.

Liefs en een hele dikke knuffel vanuit Zambia!!!

Ps: ik heb geen ruimte meer om foto's te plaatsen. Daar moet ik schijnbaar een abonnement voor kopen...