Vulkaan beklimmen? Ja natuurlijk waarom niet!

Een nieuw verhaal, omdat ik het stoffige Yogyakarta weer heb verlaten. Op vrijdag hebben we de asstorm overleefd, maar helaas heeft het onze plannen flink overhoop gegooid. Na onze wandeling door het verlaten centrum zijn we alleen nog even de deur uit geweest voor het avondeten.

Op zaterdag dachten we wel weer iets te kunnen gaan ondernemen. Jammer genoeg waren we iets te optimistisch bij het bedenken van onze tripjes. Eenmaal in het centrum was het nog steeds stil. Alle kleine kraampjes waren nog steeds dicht en zelfs het openbaar vervoer lag nog plat. Geen bus, dus we konden niet op pad. Onze eerste stop was de tourist information. Daar vertelden ze ons dat alle bezienswaardigheden, inclusief musea enz enz waren gesloten. Ze dachten dat het paleis van de Sultan op zondag wel weer open zou zijn, maar verder wisten ze niks. Gelukkig waren de grote winkels voor een deel wel open, dus zijn we maar gaan shoppen! Onze missie was om een leuke jurk te vinden en martabak eten. Dat laatste viel al meteen af, want ook de eetkraampjes hielden het voor gezien door de as. Zo makkelijk als het klinkt om een jurk te kopen, zo moeilijk was het dus voor ons.... De eerste winkel: ' ohhh dit is een leuke jurk'! Een maatje M mee de paskamer in, en ik kreeg hem nauwelijks over m'n hoofd. Nu een maat L deze zat eigenlijk nog niet helemaal precies goed. Ik denk dat jullie je nu wel kunnen indenken wat wij dachten, 'zijn we dan echt zo dik'?! Jurk weer terug gehangen en op naar de volgende winkel. Hier kwamen we erachter dat een heleboel kleding one size is. Heel vervelend voor ons, want de meeste mensen hier zijn kleiner en dunner dus die kleding passen wij met geen mogelijkheid. Zo zijn we een paar winkels in geweest zonder resultaat. De laatste winkel had tot onze verbazing een jurk die wel goed zat! We hebben allebei een jurk in de 'batik' stijl gekocht wat typisch Indonesisch is. Nu was onze missie toch voor een deel geslaagd! Buiten hoorden we ineens muziek. We gingen op het geluid af en toen we eenmaal buiten waren stond het hele politiekorps buiten op straat te zingen en te dansen. Ze waren met z'n allen de grote drukke malioboro street aan het schoonmaken met een waterkanon en bezems en stonden opeens met z'n allen midden op straat te zingen. Het was best indrukwekkend, ze hadden zo veel plezier! Echt leuk om te zien. Omdat we niet al naar ons hotel wilden zijn we nog wat verder gaan kijken en doordat er niet zoveel open was, vielen de winkels die wel open waren ineens op. Hierdoor belandden we in de traditionele Indonesische markt. Het was helemaal overdekt en met verschillende verdiepingen. Alles was helemaal vol gepakt met kleine kraampjes met allerlei soorten kledingstukken. Natuurlijk ongeveer allemaal one size. Gelukkig hadden we onze jurk al dus hebben we gewoon even rond gekeken. Zoveel kleuren en kleren, ongelooflijk dat alles zo op elkaar gepakt stond. Deze kleding was bijna allemaal in de 'batik' stijl. Na de markt kwamen we nog een andere grote winkel tegen met heel veel spullen. Souvenirs, tassen, kleding, houtsnijwerk en nog veel meer. Dit was de winkel waar we beslist terug moesten komen voor onze souvenirs. Ondertussen was het alweer 17:00u dus een mooie tijd om terug te gaan. Onderweg nog even een ijsje gegeten: Es campur. Een ijsje wat bestaat uit allerlei soorten vers fruit, zoals banaan, meloen, appel, avocado, guave, en kokosschaafsel en kokosmelk, een soort jelly pudding blokjes, en wat andere dingen die we niet kennen met als finishing touch ijsschaafsel, siroop en een soort gecondenseerde gesuikerde melk. In een woord heerlijk! Omdat de kans groot was dat alles op zondag nog steeds gesloten was, hadden we een trip naar de Pindul grot geboekt met aansluitend een bezoekje aan Indrayanti beach. We hadden geen zin om nog een dag te niksen dus dit was beter dan niks. 'S avonds waren ook veel restaurants gesloten, omdat iedereen aan het schoonmaken was. Wij hadden besloten dat we er een leuke avond van zouden maken met bier en lekker eten en natuurlijk onze nieuwe jurk. We kregen van mensen in het hotel al complimentjes dat ze het zo leuk vonden dat wij batik jurkjes droegen. We hadden eerder al een leuke bar gezien genaamd lucifer. Een goede plek om wat te gaan eten dachten we! We hadden ons eerste biertje en bekeken de menukaart en dachten we kunnen wel beginnen met gefrituurde uienringen. Het was een beetje donker en we voelden ons toch niet helemaal op ons gemak, dus we hadden besloten om ons hoofdgerecht ergens anders te nemen. Ineens zagen we een grote dikke rat lopen, daarna nog een en daarna nog een. Elke minuut dat we er nog moesten zitten voelde lang, we wilden gewoon weg, maar moesten nog wachten op ons voorgerecht. Deze was overigens wel heerlijk. Daarna hebben we ergens anders ons hoofdgerecht gegeten en ons toetje op de terugweg naar het hotel in een ander restaurant. Het toetje was gefrituurd ijs, wel een leuke combinatie toch! Dat moet ik in Nederland toch maar een keer proberen zelf te maken. Toch iets te laat dan gepland lagen we in bed.

Zondagmorgen werden we door onze privé-chauffeur om 9:00u bij het hotel opgehaald. het was ongeveer anderhalf uur rijden naar de grot. Omdat we eindelijk iets gingen doen waren we allebei erg vrolijk en vooral gek aan het doen. In de auto hebben we lekker mee gezongen met de muziek, wat de chauffeur erg gezellig vond en het weer was super. We kozen voor het tochtje op de rivier in een opblaasdonut. Onze gids heette Thomas. We hebben enorm gelachen, want bij het voorstellen vroeg hij alleen naar mijn naam en niet naar die van Anna, ehh oké. Het viel ons eigenlijk pas op toen we op weg naar het strand waren en erover begonnen. Verder zou hij de fotocamera voor ons meenemen om foto's te maken tijdens het dobberen. Hij maakte zoveel foto's, om gek van te worden! Ik hoorde alleen steeds mijn naam, omdat ik dan weer om moest kijken voor de foto. Anna haar naam wist hij dus nog steeds niet dus die riep hij ook maar niet. Het was wel een hele aardige gids hoor en met z'n drieën hebben we veel gekletst en gelachen. We hebben heerlijk gedobberd en genoten van de omgeving. Bij een kleine waterval konden we eruit om van een rots in de rivier te springen. Dat wilden we natuurlijk wel! We klommen omhoog en stonden op het randje om naar beneden te kijken. Toen was de 10 meter hoogte ineens toch wel erg hoog.. We telden tot 3 en zijn samen al gillend naar beneden gesprongen. Zie het resultaat op de foto! Na het riviertochtje hebben we ook nog door de grot gedobberd. Het was een grot met 3 verschillende kamers. In iedere kamer zat een andere soort vleermuis zo waren er vleermuizen die alleen fruit eten of die alleen insecten eten. Er waren veel stalagmieten en stalagtieten te zien. Er wordt hier gezegd dat de man een stalagmiet moet aanraken voor meer schoonheid en dat de vrouw een druppel van een stalagtiet op haar gezicht moet krijgen om er mooier uit te zien. Natuurlijk hebben wij dat ook gedaan, want iedereen wil mooi zijn toch! ;) de laatste kamer was de donkere kamer. Zonder zaklamp kon je daar niks zien. Aan het plafond hingen allemaal vleermuizen. Omdat deze vleermuizen ook hun stukje willen afbakenen plassen ze op de rots waar ze aan hangen, waardoor je overal donkere vlekken ziet. Na de grot bracht de chauffeur ons naar Indrayanti beach. Hier hebben we genoten van verse kokosnoten uit de boom met een beetje suiker, een rietje en een lepel erin en hebben we lekker een boek gelezen op het strand. Onze missie van martabak eten was nog niet volbracht dus onderweg naar het hotel hebben we alle eetkraampjes in de gaten gehouden. De chauffeur vertelde ons dat hij een plek wist waar we het konden vinden. Toen hij ons had afgezet zijn we daar nog naartoe gelopen. Eindelijk gevonden! We hebben ervan genoten en besloten dat dat ons avondeten was, we hadden toch niet zoveel honger meer na onze kokosnoten.

Op maandagmorgen gingen we opnieuw naar de tourist information. Ze kenden ons onderhand al en vertelden dus gelijk dat alles nog steeds gesloten was.... Tja wat ga je dan doen. We hadden gelezen dat er een bird market was, dus hebben we de bus daar naartoe gepakt. Het was een hele bizarre ervaring, maar vooral erg treurig en zielig. Ze hebben kraampjes met honderden vogelkooitjes met allerlei soorten vogels. Sommige kooitjes zijn zo vol dat alle vogels precies tegen elkaar aan op de stok kunnen zitten of dat ze zelfs op de grond moeten zitten. Ze verkopen ook uilen, hagedissen, kippen, hanen, vleermuizen enz en zelfs gekleurde kuikentjes..... Verder hebben ze kraampjes waar je vogelkooitjes kunt kopen en vogelvoer. Dat bestaat miet alleen uit zaden maar ook uit alle soorten en maten meelwormen, krekels en rupsen. Bijna alle mensen hebben wel een vogel in een kooitje buiten hangen. Ze geloven dat bepaalde vogels geluk brengen. Er zijn ook kleine bruine vogeltjes die je kunt kopen en als je ze dan vrij laat geven ze geluk. Toen we verder over de markt liepen kwamen we hele nare dingen tegen. Honden en katten in piepkleine kooitjes die enorm stonken, schildpadden die je bijna niet meer kon onderscheiden door het mos wat erop was gegroeid, maar ook konijntjes enz. We zijn er dus niet zo lang gebleven. We hebben nog wat gegeten bij een kraampje en zijn daarna naar huis gegaan, omdat we om 22:00u opgehaald zouden worden voor de Merapi trekking, het beklimmen van de vulkaan Merapi. Daarvoor alleen nog even de deur uit geweest om wat te eten. We werden weer opgehaald door dezelfde chauffeur en dit keer ging er nog een jongen Philippe uit Duitsland mee. Het was bijna 2 uur rijden dus in de auto hebben we nog geprobeerd te slapen. We kwamen daar om 23:50u aan, maar de tocht zou pas om 1:00u beginnen, dus hadden we nog even geslapen in de auto. De laatste keer dat deze vulkaan is uitgebarsten was in 2010. Ze hadden ons verteld om een jas en iets warms mee te nemen, een zaklamp en goede wandelschoenen. Helaas regende het dus we moesten onze jas al gelijk aan. Het dorpje waar we begonnen met de tocht lag op 911 meter hoogte. Het eerste stuk omhoog was een geasfalteerde weg door het dorp. Het was zo steil dat we eenmaal boven al moe waren... Doordat het nog gewoon warm was had ik mijn vest in de tas gedaan en had ik alleen mijn jas aan over m'n t-shirt. Het was flink zweten dus uiteindelijk was het ook onder onze jas zeiknat. Het eerste stuk offroad de vulkaan op was al gelijk pittig. Het was allemaal erg steil en redelijk glad. We moesten vaak omhoog klimmen en stukken waarbij je het gevoel had dat je een trap oploopt met 3 of 4 treden tegelijk zodat je je echt omhoog moet trekken aan een boom ofzo. Na 3 kwartier waren Anna en ik al kapot. Het was enorm zwaar, nat, warm en eigenlijk hadden we er wel genoeg van! We vroegen de gids hoe ver het nog was zodat we daar misschien weer wat energie door zouden krijgen. Helaas... Het was nog 2,5 uur klimmen... Gelukkig zit ik zo in elkaar dat ik iets af zal maken als ik eraan begin dus dat heb ik mezelf maar voor gehouden. Het was echt een gevecht met mezelf. Het klimmen was zwaar, m'n benen waren moe, ik was zeiknat en hoe hoger je komt des te kouder het wordt dus met natte kleren is dat nog erger. Ik was niet ver van mijn breekpunt, maar wilde ook niet opgeven. Om 4:30u kwamen we eindelijk aan op 2500 meter hoogte. We konden nog verder naar de echte top, maar dat zou nog een uur kosten en was erg gevaarlijk doordat we op handen en voeten zouden moeten gaan omdat je anders naar beneden glijdt doordat het zo steil is, dus dat hebben we niet gedaan. Het was ijskoud, waaide en we waren natuurlijk zeiknat. Het was inmiddels wel gestopt met regenen. Ik had geluk dat ik mijn vest nog in de rugzak had dus die heb ik maar onder mijn jas aangetrokken. Hij werd wel nat door m'n jas maar dan had ik in ieder geval iets. Het was zo koud dat ik m'n tenen en vingers niet eens meer kon bewegen. Achter een grote steen zijn we uit de wind gaan zitten, en heb ik me compleet opgevouwen om toch een beetje warm te blijven. Ongeveer een uur later kwam de zon op. Compleet bevroren ben ik een stuk gaan lopen met Philippe. Natuurlijk was het weer bewolkt dus was de zonsopkomst niet zoals gehoopt, mar het was wel een hele ervaring. Op deze vulkaan was geen krater, aan de bovenkant was hij min of meer gesloten. Alleen bij een uitbarsting is er een opening zichtbaar. Er hing een vreemde vieze lucht ik denk van zwaveldioxide. Het was een grijze vlakte met veel losse stenen en gruis. Je kon heel goed de sporen van de lavastroom terugzien doordat het zich als een soort rivier vormt, waarbij het een steeds diepere groeve maakt. Af en toe was er gelukkig nog een klein plantje wat zomaar ineens uit de grond kwam. Vanaf de Merapi hadden we uitzicht op omringend gelegen vulkanen erg mooi. Af en toe zagen we een rookpluim opstijgen uit de vulkaan. Wat je goed kon zien was de verwoestende kracht van de lavastroom van de vulkaan naar beneden richting de dorpen. Je kon een soort diep uitgegraven rivier zien waar nu alleen nog gruis en stenen liggen en geen planten meer groeien. Op weg naar het hotel zijn we daar ook overheen gereden, want daar hebben ze nu bruggen overheen gemaakt. Na genoten te hebben van het uitzicht moesten we toch echt aan de terugweg beginnen. Doordat je alleen maar naar beneden loopt en alle klappen met je knieën opvangt kreeg ik al snel last daarvan. Ik had ook al 2 dagen enorm last van buikpijn dus dat werkt ook niet echt mee. Ik hoopte dat we snel beneden waren, maar het duurde toch iets langer dan verwacht. Eindelijk belandden we weer op de geasfalteerde weg naar beneden en wat was onze chauffeur een engel! Hij stond daar al met de auto te wachten dus het laatste stukje hoefden we niet te lopen (3 uur naar beneden is ook wel meer dan genoeg)! In het huis van de gids kregen we bananenpannekoeken met chocoladesaus als ontbijt, daar hebben we flink van genoten. Doordat het snel erg bewolkt was geworden hebben we de vulkaan helaas niet van beneden af kunnen zien. Uitgeput stapten we de auto weer in en vielen we snel in slaap en tussen de middag kwamen we weer aan in het hotel. Ons laatste Yogyakarta avontuur was ten einde gekomen. We moesten al onze schoenen nog wassen doordat ze onder de as zaten en mijn tas ook dus daar zijn we maar mee begonnen. Onze waslijntjes hadden we buiten opgehangen zodat het snel kon drogen allemaal. 'S middags zijn we nog naar het postkantoor geweest om mijn pakketje voor thuis op te sturen waarbij ik overigens iets heel doms heb gedaan, maar dat zullen jullie vast nog wel horen! Nog een laatste ijsje en wat Indonesische hapjes voor de lunch (om 16:00u) en toen zijn we lekker gaan douchen. Even op bed gelegen en meteen in slaap gevallen. We wilden op onze laatste avond naar het restaurant van het gefrituurde ijs en hebben wat kleins gegeten met dit keer gefrituurde ananas met chocoladesaus als toetje. Om ons Yogyakarta avontuur af te sluiten besloten we nog een heerlijke fullbody hotstonemassage van 1,5 uur ( voor maar 8 euro) te nemen om daarna onze tas in te pakken en te gaan slapen.

Op woensdag was het vroeg dag. De wekker ging om 5 uur. Even douchen en de laatste spullen inpakken en om 6 uur zaten we aan het ontbijt. Eerst was het plan dat Anna met het vliegtuig naar Jakarta zou gaan en ik met de trein, maar vanwege de as was het heel onzeker of de vlucht wel door zou gaan. Daarom had Anna besloten voor de zekerheid ook een treinkaartje te kopen, wat achteraf maar goed ook was. Om 22:30u op de avond voor vertrek kreeg ze bericht dat haar vlucht toch gecanceld was. Om 7:15u vertrok de trein naar Jakarta, op naar een nieuw avontuur!!

Tot snel maar weer!
Liefs en een knuffel