Kleine monsters in de jungle en de zee...

Op maandag vertrokken we dus naar Way Kanan. We kwamen mooi op tijd bij het kantoortje waar we de bustickets hadden geregeld. Eenmaal daar voelden we aan dat er iets niet klopte. Ze lieten ons maar buiten wachten en waren ondertussen zelf ineens ergens anders. Toen we het wachten zat waren vroegen we waar de bus bleef. Ja, daar kwam de aap uit de mouw. Er was dus helemaal geen bus naar waar wij heen wilden. Het kostte een hoop moeite om niet uit te barsten van woede, want we hadden al onze zware bagage mee en wilden gewoon weg uit de saaie stad Bandar Lampung. Kennelijk vonden zij het heel normaal dat mensen voor niks terug kwamen, want hij zei heel droog morgenochtend om 6:00u kunnen jullie vertrekken. Ehh, nee dus, we willen nu weg. Uiteindelijk hebben we een bus gepakt naar het plaatsje Jepara. Ze vertelden ons dat we vanaf daar op een motorbike naar het nationaal park Way Kambas konden komen. De busrit duurde ellendig lang en we moesten overal stoppen. De weg zelf met al zijn gaten, plassen en hobbels was ook al ellende, dus ons beste humeur was ver te zoeken. In de bus ontmoetten we een man die gelukkig een beetje Engels kon. Hij regelde dat iemand uit de bus ons de volgende ochtend op zou halen met de motorbike bij het hotel en dat hij ons dan naar het park zou brengen. Heel erg fijn dachten we. Ze zeiden ook dat de hotels in Jepara heel goedkoop zouden zijn. In Jepara werden we zomaar ergens voor een hotel op straat gedropt. De man die ons zou ophalen stapte een paar honderd meter ineens al uit en zei helemaal niks toen we vroegen hoe laat hij zou komen enz. Op straat kwam waarschijnlijk zijn zoon op de motorbike om ons om de beurt naar het hotel te brengen 200 m verderop. We vroegen hoe laat ze de volgende morgen zouden komen maar hij verstond ons niet, dus daar hadden we ook al niks aan. Nou op naar een hotelkamer dan maar! Helaas bleek de prijs niet zoals verwacht, hij was 3 keer zo hoog als de andere hotels waar we tot dan toe hadden overnacht. Daar hadden we eigenlijk niet zoveel zin in. We wilden naar een ander hotel zoeken, maar volgens hen was die er niet. Een meisje van het personeel van het hotel (Theresia, 15 jaar oud) vertelde dat we misschien wel bij haar ouders thuis konden overnachten voor een klein prijsje. Ze moest even bellen en alles was prima. Het zou alleen wel warm zijn binnen en ze hadden geen elektriciteit. Nou dat zien we daar wel, het is in ieder geval een stuk goedkoper. Achterop de motorbike gingen we naar het huis van haar ouders. Het was een katholiek gezin. Haar vader is pastoor in het stadje. We werden hartelijk ontvangen en het huis was verlicht met kaarsjes. We kregen zelfs een eigen slaapkamer met een tweepersoonsbed. We konden even lekker opfrissen en kregen nog avondeten aangeboden. Theresia kon best goed Engels, maar haar ouders niet dus het gesprek verliep eigenlijk vooral via haar. Haar broertje van 12 was voetbal aan het kijken, dus die hoorden we niet. Ondertussen hadden ze denk ik een generator aangezet want we hadden toch elektriciteit. Met de ventilator op de kamer was het prima te doen met de warmte. We zochten op tijd ons bedje op. Zo moe als we waren ging het slapen niet zo lekker. Constant blaffende honden, afgewisseld met kakelende kippen en een haan, daar ging onze nachtrust....

Op dinsdag werden we om 6:45u wakker gemaakt voor het ontbijt. Een lekker soepje met de kop van een kip erin, de uiteinden van zijn poten en allemaal dingen die je eigenlijk niet wilt zien ;). We hebben de groenten er maar uitgevist en die met rijst opgegeten. De ouders van Theresia hadden besloten dat ze ons wel wilden vergezellen naar het park. Doordat we met hen met de auto gingen konden we toch de helft van de kosten besparen. Ook de entree van het park was gratis, omdat ze daar iemand kenden. Toen we uitstapten hadden we ons wel iets anders van het park voorgesteld. Alle olifanten die we zagen waren niet meer wild en hadden een ketting om. We liepen een rondje en kwamen een van de verzorgers tegen. Hij vertelde ons dat we niet alleen door het park mochten lopen, maar hij wilde wel een korte wandeling met ons maken (zodat hij een zakcentje kon verdienen). In het park verzorgen ze 66 olifanten en zijn er nog wilde olifanten, die leven echter op een heel andere plek in het park evenals de neushoorns. We hadden wel geluk dat een dag daarvoor een olifantje geboren was. Hij en zijn moeder liepen ook in het park rond dus daar zijn we langs gegaan. Bananen voeren aan moeder en even naar het kleintje kijken. Tijdens de wandeling zagen we nog wat olifanten en daarna zijn we terug gegaan naar de auto. We waren wel uitgekeken. Op de terugweg hebben we Theresia opgehaald van school en daarna hebben we ergens bij een straattentje geluncht. Omdat het nog zo vroeg was, besloten we om die middag weer terug naar Bandar Lampung te gaan, zodat we de dag daarna weer verder konden reizen richting het westen van Sumatra. De familie vond het erg jammer dat we alweer gingen. Voordat ze ons naar de bus brachten hebben ze eerst nog voor ons gebeden. Bij de bushalte kwam de vader van Theresia iemand tegen die met de auto naar Bandar Lampung zou gaan. We mochten voor dezelfde prijs als de bus met hen meerijden. Heel fijn, dat scheelde weer een ritje met de vervelende bus. Ze zouden ons eigenlijk bij het busstation afzetten, maar uiteindelijk werden we om de hoek van het hotel, waar we eerder al overnacht hadden, afgezet. Daar waren we weer! Even lekker douchen en daarna hebben we heerlijk ergens op straat gegeten.

De woensdag begon met een heerlijk ontbijt met yoghurt en cornflakes. We hadden zoveel zin in een lekker ontbijt dat we die zelf maar hadden gekocht. Na het ontbijt hebben we de tas weer ingepakt en zijn we naar het busstation gegaan. Op zoek naar een bus die ons naar Kota Agung kon brengen. De bus hadden we snel gevonden en dit keer was het zelfs een luxe met airconditioning. Op naar de volgende paar uur in de bus! Het landschap werd steeds mooier met veel riviertjes. In Kota Agung stapten we uit en werden we overladen met mannen die ons op de motorbike verder wilden brengen. Ze hadden de backpack al op de motorbike zonder dat we erom vroegen. Heel vervelend en opdringerig is dat. Uiteindelijk vroegen we ze toch maar om ons naar een goedkoop hotel te brengen. Het was makkelijk want er was ook maar 1 hotel in het hele stadje. Helaas kwamen de horrorverhalen van vieze hotelkamers hier tot zijn recht. Een kamer zonder raam, overal schimmel, bij het opendoen van de deur kwam eerst de luchtverfrisser van pas en de badkamer was ook niet veel beter. Wat wel makkelijk was, we waren het er gelijk over eens dat we hier absoluut niet wilden slapen. We wilden de bus verder naar een ander dorp nemen, maar dat werd ons afgeraden. In de lonely planet stond dat we permissie moesten krijgen op het kantoor van het Taman Nasional Bukit Barisan Selatan (het national park waar we naartoe wilden). Eenmaal daar bleek dat het alleen hoefde als je langer dan 3 dagen wilt blijven, niet voor ons dus. De mevrouw die ons daar hielp vertelde dat we wel met de motorbike naar Sukaraja konden gaan, waar het park begint, en daar naar het andere kantoor. De rit duurde een uur, dus met onze backpack op de rug en de rugzak er ook nog bij was het flink zweten en hard werken achterop de motorbike. De berg op was nog het meest erg. Als ik maar niet achterover val..... Wat is het dan een opluchting als je eindelijk af mag stappen! We werden bij het kantoor afgezet en konden hier entreekaarten kopen voor het park, een gids om ons rond te leiden en zelfs een bewijs dat we foto's mochten maken. Al snel kwamen we erachter dat we moesten overnachten op het kantoor. 2 Meiden in een kantoor met ongeveer 10 mannen (onder andere rangers van het park en onze gids), dat beloofd wat! In het begin was het een beetje awkward maar het werd steeds gezelliger. Een snelle douche en daarna hebben we lekker een boekje gelezen. 'S avonds hebben we met z'n allen gegeten. Rijst, met tempé, een gebakken ei en zelfgemaakte ketjap. Hmmm ketjap dat lust ik wel dacht ik. Een flinke schep op de rijst en smullen maar. Dat smullen maar veranderde al snel in tranen en een zweetaanval. Er zat een flinke hoeveelheid groene pepers in! We hebben wel lekker gegeten hoor. Na het eten hebben we buiten onder het afdak gezeten met een gitaar. Iedereen werd steeds minder verlegen en na een paar liedjes en een kop kopi (koffie) werd de kring steeds groter. We hadden een super gezellige avond en hebben genoten van het feit dat we ook weer eens nieuwe mensen leerden kennen. Omdat de baas van het kantoor niet aanwezig was hadden we geluk. We kregen een eigen kamer met een groot bed. Anders hadden we op de bank moeten slapen.

Op donderdagmorgen ging de wekker al vroeg. We wilden om 7:00u beginnen met onze jungletocht dus op zoek naar de wandelschoenen. Deze had ik in de weken daarvoor nog niet gebruikt! Iedereen droeg rubberen laarzen en al snel kwamen we erachter wat de reden daarvoor was. Hele vervelende monstertjes met de naam bloedzuiger..... We zijn eerst naar het kleine kantoortje gelopen die in het nationaal park ligt. Daar hebben we met noodles ontbeten om vervolgens echt de jungle in te gaan. Ik had mijn broek inmiddels als in m'n sokken gestopt zodat de bloedzuigers niet op mijn benen konden komen, maar wat ik helaas niet tegen kon gaan was het feit dat ze overal op en tussen klimmen dus ook in je schoenen. De weg in de jungle was ook een hele ervaring. Omdat het nog veel regent was het een grote modderzooi waar we in omhoog moesten klauteren, maar natuurlijk ook weer naar beneden. Een flinke glijpartij dus! We hebben helaas niet zoveel dieren gezien, maar wel gehoord. We hoorden onder andere siamang, neushoornvogels en wat andere vogels. Omdat ik niet zo heel erg handig was met de glibberige modder heb ik regelmatig het handje van onze gids Febie vast mogen houden, zodat ik niet naar beneden zou storten. We besloten ons een weg naar beneden te banen richting de rivier. Het leek zo dichtbij, maar met een heel steil pad was het goed opletten en vooral niet te snel naar beneden willen gaan. Bij de rivier hebben we even lekker op een rots gezeten om wat te drinken. Ik denk dat jullie het nu wel aan voelen komen, want de weg die we naar beneden gingen moesten we inderdaad ook weer naar boven. Mijn onhandigheid werd hier een feit. Het ging zo snel, ineens lag ik plat voorover tegen de berg aan en gelukkig kon ik nog net een tak grijpen, anders was ik toch wel iets verder naar beneden beland. Helemaal onder de modder ging onze klim omhoog langzaam verder. Onderweg regelmatig stoppen om jezelf even van de bloedzuigers te ontdoen en voor een slokje water. Sigrid liep voor mij en ineens stopte ze, en kwam ze terug sprinten. Op dat moment zag ik waarom. Een hele lange slang op ons pad! Ik heb echt nog nooit zo een grote slang in het wild gezien. Langzaam en voorzichtig moesten we toch over dat pad verder, maar gelukkig was hij al snel verdwenen. Ongeveer 3 uur na ons vertrek waren we weer terug bij het kleine kantoortje. We kregen durian (een grote vrucht met pitten erin omhuld met vruchtvlees) aangeboden en dachten lekker! Helaas was dit een andere soort durian die ik nog niet had geproefd en die eigenlijk toch niet zo lekker was. Een beetje slijmerig. Eigenlijk wilden we nog wel iets doen. De rangers vertelden ons dat in de buurt een bijzondere bloem, de rafflesia te zien was. Ze brachten ons achterop de motorbike daar naartoe. Het was echt een hele bijzondere en mooie bloem. Het is een enorm grote bloem met hele dikke bladeren. Daarna besloten we om terug te gaan naar het grotere kantoor waar we hadden overnacht. Eenmaal daar barstte de hemel open en heeft het een hele tijd geregend. We konden even lekker een boekje lezen en uitrusten. De hele middag niks doen hadden we geen zin in, dus we vroegen of er nog iets leuks in de buurt was. Eigenlijk was er niks, maar de rangers kwamen op het idee om ons een soort kleine sightseeing tour in de buurt te geven. We zaten in een bergachtig gebied met hele mooie dalen en veel groen. Op het uitzichtpunt konden we zelfs de zee nog zien. Bij terugkomst was een hoge baas van het hoofdkantoor er en hij vertelde ons dat we misschien wel een patrouille tocht op de rug van een olifant konden maken. Hoe vet is dat! Natuurlijk lijkt ons dat leuk. We hadden de volgende dag eerst een birdwatching tour op het programma staan dus dan zouden we daarna kunnen gaan. Die avond hebben we weer met de mannen gegeten. Dit keer was het nog saaier, rijst met een ei en ketjap. Achja we hadden iets om te eten! Een deel van de mannen sliep een nachtje thuis dus het was wat rustiger. We wilden eigenlijk iets doen en gelukkig kwam ik op het idee dat ik een pakje kaarten in mijn tas had. Nu moesten we nog een spelletje verzinnen met zo min mogelijk regels, maar wat wel leuk is. Ezelen! Ja dat was een goed idee. We hebben enorm veel schik gehad en leuke opdrachten voor de 'ezel' verzonnen. De avond vloog voorbij. Toen we naar bed wilden kwam een man vertellen dat er mensen in het park gezien waren die ze niet kenden. De rangers moesten op pad om te gaan kijken wie er waren en wat ze van plan waren. Het komt namelijk wel eens voor dat mensen wapens ergens begraven om vervolgens 's nachts op jacht te gaan in het park. Volgens mij vonden wij het spannender dan zij zelf, terwijl wij gewoon ons bedje op gingen zoeken.

Ons wekkertje ging om 6:30u op vrijdagochtend. Even snel ontbijten en op pad om vogels te gaan zien! Dit keer gingen we naar een ander deel van de jungle. De vogels zitten namelijk vooral in de gebieden met fruitbomen, omdat ze daar hun voedsel vinden. Het pad was een heel stuk beter begaanbaar hier. We zochten een pad tussen de bomen en struiken door en ondertussen goed om ons heen kijkend of we vogels konden zien. Wat we al wel gelijk veel zagen waren opnieuw de vele bloedzuigers. We hebben onderweg verschillende vogels gezien, waar ik de namen helaas niet van weet. Ook hebben we verschillende neushoornvogels gehoord en nestmateriaal daarvan gevonden. Onze gids had wel een neushoornvogel gezien, maar wij helaas niet. Wel hebben we onderweg nog een makaak in de bomen gespot. De heenweg eindigde bij een mooie waterval. Het laatste stukje moesten we door de rivier daar naartoe lopen. Hier hebben we heerlijk in het ijskoude water gezwommen en konden we even lekker afkoelen. De terugweg omhoog ging wat sneller en na ongeveer 4 uur waren we weer terug. Uitgeput maar voldaan en hunkerend naar een douche (gewoon bakjes water hoor ;)). Daarna hebben we onze spullen ingepakt en werden we na een regenbui naar Pemerihan gebracht. Dit is de plek waar weer andere rangers werken met onder andere de olifanten patrouille. Het was ongeveer een half uur achterop de motorbike. Voor de zekerheid hadden we onze regenhoes om de backpacks gedaan, wat achteraf maar goed ook was! Onderweg kregen we de volle lading. Het regende zo hard dat ik echt niks meer kon zien en het deed vooral zeer in je gezicht. Met de billen samengeknepen reden we behoorlijk hard over de bergwegen en de weg die een soort rivier was geworden. Ze rijden hier allemaal zo hard! In Pemerihan bleek dat de ranger die normaal de olifanten patrouille doet een dag vrij was. Gelukkig kon Febie regelen dat we de volgende ochtend toch op een olifant konden klimmen. We kregen een soort hutje op palen om in te slapen. De matrassen waren erg oud en niet zo lekker om op te liggen, maar ja we hadden een slaapplek! Het was wel erg ongemakkelijk, want niemand kon Engels. Ze waren allemaal erg lief en boden ons een kokosnoot aan en 's avonds hebben we samen gegeten. Inmiddels hadden we vanuit de kantine met uitzicht op de jungle zelfs neushoornvogels zien vliegen! We ontmoetten een man die te maken had met hete eco toerisme, maar we begrepen hem niet altijd even goed. Hij vroeg of we het leuk vonden om een traditionele dans te zien en hij wilde ons de wachttoren laten zien van waaruit ze eventuele wilde olifanten terug de de jungle in kunnen jagen. Het komt wel eens voor dat de wilde olifanten richting de dorpen trekken omdat ze daar velden met voedsel hebben. Om dit tegen te gaan steken ze vuurwerk af vanuit de wachttoren zodat de olifanten afgeschrikt worden. Die avond werden we opgehaald en hebben we dit alles gezien. We hebben zelfs vuurwerk af mogen steken om te zien hoe het precies werkt. We waren blij dat we samen waren want de man van het eco toerisme was een hele ongemakkelijke man die vooral zichzelf belangrijk vond. Na dit avontuurtje zijn we gelijk naar bed gegaan. Slapen op deze matrassen was lastig maar we hebben het geprobeerd.

Zaterdagochtend was dan eindelijk het moment om op pad te gaan met de olifanten! We werden al vroeg wakker door de mannen die heerlijk aan het kletsen waren naast ons raam. Opstaan en snel wassen en aankleden. Het ontbijt stond voor ons klaar en ondertussen waren de rangers de olifanten aan het verzorgen en gereed aan het maken voor de tocht. Rond 8 uur konden we erop klimmen en gingen we op pad. Wow wat zijn olifanten toch groot als je er bovenop zit! Heel gaaf. We zijn verschillende kleine riviertjes overgestoken en vervolgens het woud in gegaan. We werden omringd door een wolk met horzels en steekvliegen, maar hebben ook dit overleefd! Op sommige stukken moesten we ons werkelijk een weg banen door het woud. De olifant gewoon even een boom omver laten lopen en met de manchetten gereed om takken af te hakken ging onze tocht verder de jungle in. Sommige stukken liepen we heerlijk door de rivier. Onderweg stonden we regelmatig even stil omdat de olifanten al de lekkere bladeren en takken toch echt niet zomaar voorbij konden lopen. We hebben apen gezien en verschillende vogels. Gelukkig hadden we dit keer geen last van de bloedzuigers, de horzels waren meer dan genoeg. Het was een hele ervaring op de rug van een olifant. We moesten ook hele steile stukken omhoog en naar beneden waarbij je je goed vast moest houden om er niet voor- of achterover vanaf te kukelen. We hadden prachtig weer, dus flink genieten. Na onze tocht van ongeveer 2 uur werden we weer lastig gevallen door meneer eco toerisme... Hij vroeg of we een vragenlijst voor hem wilden invullen, nouja als het echt moet oké dan. Het enige probleem was dat de vragen alleen in het Indonesisch waren en dat hij dus iedere vraag moest vertalen in zijn niet erg goede Engels. De lijst met vragen duurde maar en er leek geen einde aan te komen. De helft van de vragen snapten we niet eens. Na dit oponthoud konden we snel onze tas inpakken om op weg te gaan naar Krui. Een stad een stuk verder richting het noorden van Sumatra. De rangers hielden netjes de bus voor ons aan en zo konden we weer op weg naar het volgende avontuur. De afgelopen dagen hebben we het echt super gehad! Doordat er geen toeristen waren maak je denk ik toch wel hele andere dingen mee. De rit naar Krui was erg warm en duurde ongeveer 3 uur. We wilden die dag gelijk verder reizen naar Bengkulu zodat we een flink stuk richting het noorden konden gaan. Ze hadden ons verteld dat het vanuit Pemerihan ongeveer 6 uur naar Bengkulu was, dus dat zou mooi uitkomen. Zoals gewoonlijk met informatie over de bus moet je eigenlijk niemand vertrouwen zijn we wel achter gekomen. In Krui gingen we namelijk op zoek naar een bus die ons naar Bengkulu kon brengen. Wat bleek, alleen dat stukje zou al 9 uur duren! De bus ging alleen om 2:00u 's nachts en het was pas 15:00u. We hadden geen andere keus, dus maar wachten dan. Krui ligt aan zee dus hebben we het strand bezocht. Even lekker uitwaaien en uitrusten. We konden niet zwemmen want al onze bagage lag bij het kantoortje waar de bus zou stoppen. 'S avonds hebben we lekker martabak gegeten en nasi goreng, met als toetje een vruchtensapje. Het was inmiddels 21:30u maar nog lang geen tijd om te vertrekken. Doordat er in Bengkulu eigenlijk niks te doen was besloten we om te proberen verder naar Padang te reizen (nog 18 uur extra in de bus). We mochten ons even opfrissen bij de eigenaar van het kantoortje thuis, want we voelden ons zo smerig. Geen schone kleren meer en een douche zou ook nog even op zich laten wachten. In de woonkamer hebben we op de grond een paar uurtjes geslapen. Iets langer dan verwacht, want de bus kwam 2,5 uur later dan gepland pas aan. Inmiddels was het alweer zondag. De airco in de bus stond flink hoog dus het dekentje wat we kregen konden we goed gebruiken. Om 7:00u kwamen ze op het fijne idee om een cd met Indonesische muziek flink hard op te zetten, dus slapen was lastig. Wat kan dat soms frustrerend zijn zeg! Na een ontbijtstop kwamen we eindelijk rond 15:00u aan in Bengkulu. Inmiddels rekenen we zeker een uur extra reistijd dan wat de mensen tegen je zeggen, want deze reis duurde dus ook alweer 3 uur langer. Nu op zoek naar een bus naar Padang. Die was er dus niet meer, we moesten wachten tot de volgende dag. We bleven volhouden dat er wel een bus of minibusje moest zijn en uiteindelijk brachten ze ons toch naar een kantoortje van waaruit een minibus zou vertrekken. Het was een 8 persoons auto en met alle plekken bezet vertrokken we richting Padang. Tegen de avond stopten we ergens om spullen op te halen. De auto zat al vol dus we dachten dat er misschien mensen daar uit zouden stappen, nou niet dus! Enorme zakken vol met een soort vruchten werden ingeladen waardoor onder onze voeten een zak lag en de hele achterbank lag vol. Op de achterste rij werd 1 plekje gecreëerd waar 2 jongens moesten zitten en in onze rij moesten we met z'n vieren zitten met die zak onder onze voeten. Wat een hel was dat... Met 1 bil op een stoel en een chauffeur die reed alsof hij enorm veel tijd in moest inhalen, alles behalve comfortabel dus. Sieg en ik keken elkaar aan en het enige wat we zeiden was, als een van ons dit niet overleefd zorg ervoor dat hij zijn hele leven lang in de cel verblijft. We vlogen de bochten door en schoten over hobbels waarbij ons hoofd het dak raakte. Na enige tijd stapten gelukkig een paar passagiers uit waardoor we aan het einde van de avond de bank met z'n tweeën deelden. We hadden ergens nasi goreng gegeten en konden eindelijk onze ogen dicht doen. Niet zien wat er op de weg gebeurt voelde een stuk beter. Onderweg stapte er af en toe nog iemand in en weer uit en om 6:00u in de ochtend kwamen we aan in Padang. We werden gedropt en moesten maar een motorbike naar een hotel nemen. De prijs die ze gaven was echt veel te hoog dus dat wilden we niet. Onze chauffeur zat maar te zeuren dat hij moe was en ik was er helemaal klaar mee. Uiteindelijk zei ik dat hij ons met de auto moest brengen, wamt we hadden genoeg voor de rit betaald. Een beetje mokkend bracht hij ons uiteindelijk richting het centrum met de hotels. In het hoogseizoen is er hier vooral veel toerisme voor het surfen, maar nu was er niet zoveel te doen. Na verschillende hotels en hostels te hebben gezien vonden we een prima homestay. Het was wel iets duurder dan we gewend waren, maar in de warmte terug lopen hadden we ook geen zin in. Eindelijk weer een douche! Na een uitgebreide douche en een beetje bruin water door al het vuil wat we meedroegen waren we weer heerlijk schoon. Nu op zoek naar een laundry service. Ongeveer al onze wasbare spullen hebben we er naartoe gebracht. Hmmm uitzicht op heerlijk schone kleren de volgende dag. Op het strand hebben we ergens ontbeten en daarna hebben we een stuk door het centrum gelopen. We hadden gehoord dat er ergens een eiland was met een heel mooi strand waar we naartoe konden. Even lekker uitrusten. Omdat we gewoon met de bus wilden moesten we eerst op zoek naar iemand die kon vertellen waar we de mooie stranden konden vinden. Die hadden we al snel gevonden, alleen de goede bus duurde even. Iedereen stuurde ons een andere kant op en belazerde ons waardoor we bijna in de verkeerde bus zaten. We hielden vol en vonden uiteindelijk de goede bus. We moesten wachten tot hij tot de deur volgeladen was met mensen voordat we gingen rijden. Op naar Bungus Beaches! We werden ergens bij het strand afgezet en gingen op zoek naar een mogelijkheid om naar een eiland te gaan. Al snel kwamen we Carlos tegen. Een man met heel veel praatjes, zijn eigen restaurant en appartementjes op het strand en een man die graag helpt met het bedenken van uitstapjes. Omdat hij goed Engels spreekt kwam dat wel even goed uit. Op dit moment zijn we zijn praatjes eigenlijk wel een beetje zat, maar ja we hebben wat gevonden! Een lekkere vruchtenshake en toen konden we de boot op richting een eilandje met een mooi wit strand. We kregen eten, drinken en fruit mee, genoeg om de hele dag van te leven. Bij het eiland kregen we snorkels, want ze vertelden dat je er goed kon snorkelen. Onder water ging er echt een wereld voor me open. Heel erg veel verschillende vissen en koralen. De een nog mooier dan de andere. Het zeewater is hier echt warm dus een wetsuit was niet nodig. Soms zwom je gewoon in een school vissen, zo bijzonder. Op de terugweg naar de boot deed ik alleen een iets minder leuke ontdekking. Ik voelde iets prikken op mijn bil, maar had er tot dan toe geen aandacht aan besteed. Het zal wel niks zijn. Dit keer deed het alleen nog meer pijn dus toch maar even kijken. Ik voelde een soort pudding op mijn zwembroek en kwam erachter dat ik geprikt was door een kleine kwal! Een klein beetje in paniek zag ik ineens een paar kwalletjes om me heen. Zo langzaam als ik heen ging, binnen een minuut was ik weer terug bij de boot! Nog even gechilled op het strand met traditioneel padang eten en toen weer de boot op. We stopten bij pancake island (een heel plat eiland vergeleken met de andere eilandjes). Ook hier gingen we weer lekker snorkelen, dit keer iets meer op mijn hoede voor kwallen. Na een tijdje voelde ik ineens overal prikken en hoorde ik Sigrid hetzelfde zeggen. We waren beland in een hele school kwalletjes! Dat geprik brand heel erg dus we hielden het snorkelen snel voor gezien. Onze gids vertelde dat we op blaadjes van een bepaalde boom moesten kauwen en dat we het daarna op de kwallenbeten moesten wrijven. Klinkt lekker... Het hielp gelukkig wel dus dat was even het meest belangrijk. Op de terugweg naar het bewoonde land hebben we genoten van een prachtige zonsondergang. Alles kleurde mooi oranje en blauw/paars. Moe maar voldaan stapten we van de boot af en hebben we nog bij Carlos in zijn restaurant gegeten, omdat we geen zin meer hadden om op zoek te gaan naar een ander restaurant. Carlos verhuurt ook hele mooi kleine 1-kamer appartementjes op het strand dus we besloten om de volgende dag onze bagage daar naartoe te verhuizen. We werden terug gebracht door de broer van Carlos en na een snelle douche vielen we heel snel in slaap! Eindelijk weer een normaal bed.

Dinsdagochtend werden we heerlijk uitgeslapen wakker. We hebben onze was opgehaald, dus eindelijk weer heerlijk geurende kleren! Omdat we het niet zagen zitten om de bus dan Bungus Beaches te pakken belden we Maikel, de broer van Carlos, of hij ons op wilde halen. Onderweg zijn we bij een Japans fort gestoptan van waaruit we een mooi uitzicht over de zee met de vele eilandjes hadden. Er waren overal ondergrondse gangen gegraven waar we even doorheen hebben gelopen. Wat onderweg opviel waren de waarschuwingsborden met 'tsunami' erop. Padang ligt op een episch centrum, waardoor er vaak aardbevingen zijn. Gelukkig hebben die hier nog niet tot een tsunami geleid, maar je moet overal op bedacht zijn. Vanuit onze kamer hebben we nu heerlijk uitzicht op het strand en de zee, lekker genieten. We wilden naar een waterval in de buurt, maar een flinke bui gooide roet in onze plannen. We hebben gekeken naar mannen die met enorme netten aan het vissen waren op het strand. Ze gaan eerst met een bootje 1 km de zee op, laten het net dan het water in en als ze dan terug op het strand zijn staan ze met ongeveer 4 mannen op een rij het net terug te halen. Het kost ongeveer 4 uur voordat het net weer op het strand is. De rest van de middag hebben we heerlijk een boekje in de schaduw gelezen en moest ik toch echt aan mijn blog gaan schrijven! Nog even een duik in de warme zee na zonsondergang en verder hadden we een heerlijk chille avond.

Ons uitstapje naar de waterval Lubu Itang, hadden we naar woensdagochtend verplaatst. Na een bananapancake en een vruchtenshake als ontbijt werden we eerst een stukje met de motorbike gebracht. Vervolgens moesten we de jungle in met een behoorlijke klim omhoog. Het eerste stuk ging redelijk makkelijk. Ze zeiden dat er niet zoveel bloedzuigers waren, maar helaas... Opletten dus. Het laatste stuk met klimmen en een stukje naar beneden was even slikken. Geen pad meer, het was enorm steil, glad, alleen boomwortels waar je op kon staan en waar je je aan vast moest houden. Daar was ik toch echt even op mijn grens beland. Wil ik echt nog wel verder naar die waterval? Na 10 minuten bedenktijd heb ik m'n grens toch maar verlegd. Het hele rotstuk naar dat punt had ik al overleefd, dus opgeven wilde ik eigenlijk ook niet. Met Sieg naast me, zij kon mij vertellen waar ik op kon staan en waar ik me vast moest houden, zijn we toch samen naar de waterval geklauterd. Het was uiteindelijk alle moeite zeker waard! Na een aanval van de bloedzuigers op de voeten van Sigrid zijn we snel het water in gegaan. De waterval was erg mooi en het water echt koud! We hebben heerlijk onder de waterval gezwommen en daarna konden we lekker op de warme rotsen weer opwarmen en opdrogen. We hebben verschillende makaken in de bomen gezien en hele mooie en grote vlinders. Ik zag best wel op tegen de terugweg, maar die viel gelukkig mee. Het eerste stuk zijn we over de rotsen in de rivier naar beneden geklommen, totdat er weer een pad door de jungle was. Eenmaal terug op het strand hebben we weer lekker ons boek tevoorschijn getoverd. 'S middags heb ik nog een ritje op de motorbike gemaakt met Carlos naar een ander uitzichtpunt. Doordat we zin hadden in pisang goreng (gefrituurde banaan) ging Sieg op pad met Maikel op zoek naar een lekker hapje. Ze kwam terug met allerlei lekkere soorten gefrituurde banaan en groenten in deeg, dus daar hebben we heerlijk van genoten op het strand. Ook vandaag kregen we weer een flinke regenbui op ons dak. Helaas konden we daardoor niet gezellig een barbecue op het strand houden. We konden een traditionele massage krijgen op onze kamer. Dat klonk natuurlijk niet slecht! Een mevrouw uit het dorp kwam langs en heeft ons een soort scrubmassage gegeven. Een traditionele massage van hier, betekent wel pijn lijden ;). Je wordt flink onder handen genomen! Daarna een heerlijke douche en 's avonds hebben we domino gespeeld met de mannen die die ochtend mee gingen naar de waterval.

De laatste 2 dagen heb ik nog niet helemaal af dus die houden jullie nog tegoed!

Inmiddels mis ik het Nederlandse ontbijt toch wel behoorlijk, maar gelukkig komt de rijst m'n neusgaten nog niet uit. ;)

Tot snel maar weer!
Liefs en een dikke kus