Na regen komt zonneschijn

Inmiddels is er weer een weekje voorbij!

Op zondagmiddag heb ik mijn wilde plan om te gaan duiken ondanks het bewolkte weer toch doorgezet! We begonnen met het bij elkaar zoeken van mijn complete uitrusting: flippers, duikbril, wetsuit, schoenen en een vest met een zuurstoftank en allerlei slangen. De wetsuit aankrijgen was even een gevecht en kostte wat geduld maar hij zat als gegoten! Na een enorme tekst te hebben gelezen dat het bedrijf en alle eventuele partners enz nergens voor aansprakelijk gesteld kunnen worden en die ondertekend te hebben konden we op pad. Op naar het bootje wat ons naar het andere eilandje bracht, vanuit waar we gingen duiken. Ik had een hele aardige duikinstructeur die goed Engels sprak dus dat was erg fijn. We moesten eerst de belangrijkste dingen even oefenen. Hoe ontdoe je je duikbril van water als je ergens op de bodem van de zee bent, als je je mondstuk verliest hoe kun je hem dan weer in gebruik nemen, met welke knopjes kan ik mijn vest iets opblazen of juist niet en welke tekens zijn belangrijk om te onthouden voor de communicatie. Omdat ik in Egypte al een keer had gedoken nam ik de informatie snel op en konden we de mooie onderwaterwereld betreden. We kwamen terecht in een zeer druk bevolkte vissenkom! Het koraal was helaas niet zo mooi als in Egypte, maar de vele verschillende soorten vissen, maakten dat ik dat al snel vergeten was. Van hele grote vissen (tot ongeveer 70 centimeter) tot miniscuul kleine zeediertjes en allemaal even mooi. In het koraal kwamen we nemo nog tegen en we zagen verschillende giftige schorpioenvissen (die zijn wel lelijk ;)). We kwamen nog autowrakken tegen waar inmiddels 'nieuw leven' in was geblazen en een soort stokjes die in de bodem staken, wat potted garden eels (kleine aaltjes) bleken te zijn. Doordat het duiken zo goed ging mocht ik verschillende stukken alleen zwemmen en gingen we toch wat dieper dan we ze van te voren hadden gezegd. We zijn tot 13,5 meter gedoken en hebben 59 minuten in deze wonderlijke wereld doorgebracht tot we weer naar de saaie wereld boven het water terug keerden. Een klein stukje terug met de boot en toen kon ik lekker onder de douche springen! Nouja het was een piepklein straaltje waar ik toch niet zo gelukkig van werd, het moest maar. Vervolgens ben ik bij de duikschool, onder het genot van een kop thee, de boeken ingedoken met mijn duikinstructeur. We gingen op zoek naar de vissen met bijbehorende naam die we allemaal hadden gezien. Het waren er te veel om ze allemaal terug te vinden, maar we zijn een aardig eindje gekomen. Ze gaven nog wat advies over de vertrektijden van de ferry die we de volgende dag weer moesten pakken naar het vaste land van Banda Aceh. Oef die tijden waren wel even schrikken. Er gaat maar 3 keer per dag een boot, om 8:00u gaat een langzame (1,5 uur) en een snelle boot (1 uur) en om 14:30u nog een keer een snelle. Bij slecht weer vaart de snelle boot echter niet dus om er zeker van te zijn dat we van het eiland af konden waren we genoodzaakt de vroege boot te pakken. Sieg lag nog steeds beroerd op bed, dus dat was wel vervelend. Lekker op tijd naar bed want de wekker werd op 5:45u gezet!

Maandagochtend ging de wekker dus al vroeg. We moesten onze backpacks weer inpakken en om 6:30u stond de taxi netjes klaar. We moesten nog een uur naar de haven in Sabang rijden en kaartjes voor de ferry kopen. Onderweg barstte de hemel los en binnen de kortste keren liepen er riviertjes over de weg. Geluk dat we de taxi hadden genomen en niet onze zijspan van de heenweg! De langzame ferry was een stuk goedkoper dus we besloten daarmee te gaan varen. Dit was de boot waar ook auto's, vrachtwagens enz op mee kunnen, wat bij de snelle ferry niet mogelijk is. De vaartocht ging snel en onze taxichauffeur had geregeld dat iemand ons op zou komen halen om een hotel te zoeken in Banda Aceh. De chauffeur stond al netjes klaar en na gestopt te zijn bij 4 hotels hadden we eindelijk een goedkope gevonden. Snel onze tassen achter gelaten om te gaan ontbijten. We vroegen om meloensap en kregen na ongeveer een kwartier wachten een bord met allerlei soorten fruit voorgeschoteld, miscommunicatie?? Het fruit was lekker dus zo erg was het gelukkig niet. Ik bestelde nog een miesoep met meatballs, waarna ik in vuur en vlam stond van de chilli. Sieg voelde zich weer wat minder dan voor het eten dus even rustig aan doen en een boekje lezen. In 2004 is Banda Aceh getroffen door een tsunami met golven van 30 meter hoog. Dit zie je overal in de stad terug. Ten tijde van de tsunami vond er een sportevenement met heel veel studenten plaats in een enorm park in het centrum. Deze mensen konden geen kant op toen ze de golf op zich af zagen komen. Tegenwoordig staan er heel veel monumenten ter nagedachtenis en als bedankje voor alle landen die hebben geholpen in dit park. Ook is er een museum over de tsunami. 'S middags wilden we graag naar het museum, wat helaas ineens gesloten bleek te zijn. Er werd ons verteld dat hij later op die middag weer open zou zijn, dus we besloten een rondje door het grote park met de monumenten te lopen om vervolgens weer terug naar het museum te gaan. Bij terugkomst was deze helaas nog niet open dus gaven we de moed op. In 'The lonely planet' stond dat we bij de coffee tower heerlijke koffie konden drinken, dat klonk goed! Onderweg zagen we de enorm grote en mooie moskee, maar we hadden geen lange kleren aan. De coffee tower zag er behoorlijk ongezellig uit, waardoor we eindigde bij een leuk tentje aan de overkant van de straat waar ze zelfs kleine appelkoeken hadden. Dat kon ik natuurlijk niet weerstaan! Een lekker vruchtensapje erbij en heerlijk voorbijgangers bekijken. Er was verder niet zoveel te doen en het was bloedheet, tijd om nog even ons boek in te duiken. Na een muggen moordpartij (lees ze zaten ineens overal en uiteindelijk ook overal en nergens tegenaan geplakt) op onze kamer, hebben we 's avonds bij hetzelfde tentje gegeten, een hotdog met wat frietjes ook wel weer eens lekker! Een lekkere douche, de backpack weer inpakken en op tijd naar bed.

De wekker ging op dinsdag nog vroeger dan de dag ervoor, om 3:45u. De chauffeur van de dag ervoor zou ons om 4:00u oppikken en naar het vliegveld brengen. Na een kwartier wachten was hij er nog niet dus belde ik hem. Volgens mij begreep hij mij niet helemaal, dus we pakten maar een andere taxi. Op het vliegveld van Banda Aceh konden we gelijk onze bagage inchecken en zagen we tot onze grote vreugde een koffiecafé! Precies wat we nodig hadden. We moesten even wachten omdat het apparaat nog moest opwarmen, maar dat hadden we er wel voor over. Zoals het wel vaker gebeurt als we ons op 'lekkere' koffie verheugen ging het ook dit keer mis. Ongeveer 3/4 van de kaart hadden ze niet.... Helaas maken we dit wel vaker mee, waardoor je je ergens op verheugd en uiteindelijk eindigt met iets wat je overal kunt krijgen, want de bijzondere dingen zijn de helft van de tijd niet op voorraad. Nou op naar het vliegtuig dan maar. We vertrokken netjes op tijd om 6:00u en maakten een tussenlanding op het vliegveld van Medan, waarna we om 10:15u op Jakarta aan kwamen. Onze bagage lag als eerste op de band, yes eindelijk op zoek naar een lekker ontbijt (aangezien alle winkeltjes op het vliegveld van Banda Aceh nog dicht waren)! Na ons ontbijt/lunch moesten we op zoek naar vliegtickets om de Filipijnen weer uit te kunnen. Hiervoor moesten we eerst met een shuttle bus naar een andere terminal. Als je deze niet hebt, mag je het land namelijk niet in. We vroegen wat rond bij verschillende vliegmaatschappijen, maar schoten daar niet veel mee op. Op zoek naar WiFi dus, zodat we ook gelijk een overnachting in Singapore en de Filipijnen konden regelen. We vonden goedkope tickets bij Air Asia dus we moesten naar een loket van hen. Uiteraard hadden ze die alleen bij een andere terminal, weer met de shuttle bus. We boekten allebei onze eigen vlucht voor 23 april (ik naar Kuala Lumpur), omdat hier onze wegen voor 2,5 weken scheiden. Sieg gaat een project doen en ik ga naar Maleisië met Erwin. We hadden allebei eigenlijk geen zin om nog een keer te moeten zoeken voor vliegtickets naar Sulawesi, dus besloten we om die gelijk maar te boeken. Op 11 mei vliegen we samen van Kuala Lumpur naar Makassar (op Sulawesi). Dat was fijn, op deze een beetje verloren dag hadden we een heleboel geregeld. Na 8 weken reizen at ik voor het eerst bij een fastfood restaurant, de 'Kentucky Fried Chicken', wat ik vervolgens wel merkte aan mijn darmen! Na het inchecken (en betalen van luchthavenbelasting a 10 euro pp) een lekkere koffie bij de Starbucks en daarna konden we het vliegtuig in naar Singapore. Het was een korte vlucht van ongeveer 1,5 uur. Het tijdsverschil tussen Singapore en Nederland is nog een uur langer, 7 uur, waardoor we om 22:30u landden. De douane door voor een gratis visum en gelijk de bagage ophalen en met 20 minuten stonden we bij de busterminal. Om in Chinatown te komen waar ons hotel was, moesten we 1 keer overstappen en dat verliep allemaal goed. Eenmaal bij het hotel aangekomen bleek dat onze reservering nog niet was gelukt. Hij had nog wel een hele kleine kamer met een stapelbed voor 112 dollar zei hij met een lach. Wat???? 112 dollar? Diezelfde kamer stond 's middags nog voor ongeveer 20 dollar op internet. Op zoek naar een ander hotel dan maar. Na wat rond vragen bleken alle hotels zo duur te zijn. De goedkoopste was 35 dollar pp voor een dorm met 6 personen, erg duur. We kwamen erachter dat ze 's avonds blijkbaar een speciale walk inn prijs hebben die vele malen hoger ligt dan normaal. Het was inmiddels al 1:00u geweest en uiteindelijk besloten we een taxi terug naar het vliegveld te pakken om daar te slapen. Een kamer vonden we toch echt zonde van ons geld. En ons voornemen een cocktail in een skybar te drinken kon ook niet meer, omdat ze om 2:00u sluiten. We zagen Singapore by night vanuit de auto, wat erg mooi was en eindigden de lange dag met een gebroken nacht op de grond slapen op het vliegveld.

Woensdagochtend waren we op tijd wakker, een beetje stijf van de harde vloer maar verder ging het prima. Na onze bagage gedropt te hebben en een lekkere koffie gingen we richting de trein. Het eerste wat opviel was dat het allemaal erg modern en schoon was. Vanaf het perron kan je het spoor niet op omdat het is afgesloten met schuifdeuren die alleen open gaan als de trein er staat, een prima idee voor in Nederland!! Al snel kwamen we erachter waarom het zo schoon was. We stuitten op bordjes waarop te lezen was dat je niet mag eten of drinken op het perron en in de trein, waarbij je een boete van 500 dollar krijgt als je dat wel doet. Even goed opletten dus! Het was een verademing om tussen goed Engels sprekende mensen te zijn, zonder hoofddoeken, vervelende mannen en om niet de enige blanke te zijn maar een onopvallende toerist. We moesten een paar keer overstappen en stapten uiteindelijk bij Marina Bay uit. In dit deel van Singapore vind je het bankenterrein en dus ook de enorme hoge wolkenkrabbers. We liepen een rondje en kwamen bij Marina Bay Sands in een shopping mall terecht. We keken wat rond en dachten een heerlijk ontbijt te hebben gekocht. Het zag er zo lekker uit op het plaatje, maar smaakte niet zo lekker als we hadden gehoopt. We liepen verder richting de wolkenkrabbers op zoek naar een skybar voor onze mislukte cocktail droom van de vorige avond. We hebben wel vaker pech en zo ook vandaag. De skybar zou pas om 18:00u open gaan. Geen cocktail voor ons dus, want dan moeten we alweer inchecken voor onze vlucht naar de Filipijnen. Ze hadden bijzondere toegangsregels, zo moesten vrouwen boven de 21 jaar zijn en mannen boven de 25. Verder mocht je ook niet op slippers, sandalen of sportschoenen naar boven (aangezien wij geen andere schoenen behalve onze bergschoenen hadden, voldeden we daar eigenlijk ook al niet aan). We konden voor 25 dollar per persoon wel eventueel naar boven voor alleen het uitzicht. We wilden er even over nadenken en gingen bij de Starbucks om de hoek lekker op het terras zitten. Het was druk op straat met alleen maar mannen in pak en bijna alle vrouwen droegen een jurkje of een rok. We hebben heerlijk mensen gekeken en werden opgeschrikt door de enorme bui die ineens naar beneden kwam. We hadden besloten dat we toch naar boven wilden, dus toen de regen wat minder werd gingen we terug. Het had allemaal al wel een beetje tegen gezeten en toen kwam de volgende tegenslag. Het uitzichtpunt bleek buiten en omdat het had geregend was het te gevaarlijk en mochten we niet naar boven. Als het droog bleef duurde het nog wel even voordat het veilig was, maar het bleef af en toe regenen dus van het uitzicht konden we ook al niet genieten. We liepen verder en onderweg zijn we nog even gestopt bij de St. Andrew Kathedraal. Het was een hele moderne kerk en daardoor niet zo mooi als veel andere kerken. In een supermarkt werd ik intens gelukkig omdat ze (helaas wel voorverpakt) brood verkochten met rozijnen, noten en allerlei andere dingen. Heerlijk na 8 weken eindelijk een boterham! Ik heb ervan genoten, waar je al niet blij van kunt worden ;). Het werd ineens donker en het begon te rommelen in de lucht, dus we besloten richting het vliegveld terug te gaan. We waren netjes op tijd daar en tot onze grote verbazing konden we onze vlucht niet op de borden terug vinden. We gingen naar de informatiebalie waar ze ons vertelden dat we naar een andere terminal moesten. Weer met de skytrain en omdat we op tijd waren hadden we geen reden om te haasten. In de goede terminal vonden we onze vlucht echter ook niet op de borden. Nu kregen we toch wel een naar onderbuik gevoel. We gingen opnieuw naar de informatiebalie en kregen te horen dat tiger air alle DG vluchten (waaronder die van ons) had gecanceld en dat ze waren veranderd. Bij de incheckbalie konden ze ons meer vertellen. We hadden toch niet onze vlucht gemist?? Bij de incheckbalie bleek dat tiger air die vlucht maanden geleden al had veranderd en dat onze vlucht om 14:00u al vertrokken was. Iedereen had een mail ontvangen met de gewijzigde vlucht en tijd dus Sigrid moest die ook ontvangen hebben. We konden voor 70 dollar per persoon een nieuwe vlucht boeken. Vooral verbaasd en flink balend gingen we op zoek naar een computer om de mail te checken. We konden toch echt geen email vinden met gewijzigde tijden! Wat ook raar was, Sigrid had de vlucht pas 1 maand daarvoor geboekt en volgens de mevrouw bij de balie was de vlucht maanden geleden al veranderd. Heel vreemd. We gingen weer terug en legden alles uit. Na overleg met een collega kregen we uiteindelijk gratis nieuwe tickets voor de eerstvolgende vlucht de volgende dag om 14:00u. Aan de ene kant opgelucht maar aan de andere kant teleurgesteld omdat we nog een nacht op het vliegveld moesten slapen gingen we maar wat eten. Bij het restaurantje vonden we hele lekkere banken om een dutje op te doen. Hier kunnen we vannacht wel terug komen! Weer naar de Starbucks, dit keer voor een stopcontact en WiFi, om een mail naar het hotel te sturen dat we niet kwamen en om te kijken of we dan toch nog naar de skybar konden. Helaas was het al 21:00u en te laat om nog te gaan. Het openbaar vervoer rijdt maar tot 00:00u en alleen naar het centrum kost al meer dan een uur heen en terug dus de enige optie was ons vermaken op het vliegveld. Een beetje internetten en een boekje lezen en na veel gedoe konden we despicable me kijken op m'n iPad om de tijd door te komen. We gingen terug naar onze chille banken en kochten daar een drankje. Ze bleken 24 uur open te zijn dus we zijn lekker op de bank blijven hangen om een beetje te kunnen slapen.

De donderdagochtend waren we al vroeg wakker, want op een bank slapen met veel geluid om je heen is ook niet alles. Het restaurantje waar we zaten verkochten zelfs vers gebakken baguettes en een heleboel andere lekkere broodjes en andere dingen, een lekker ontbijtje ondanks het feit dat we er eigenlijk al niet meer hadden moeten zijn. We moesten nog een paar uur overbruggen, een boekje lezen en nog even film kijken tot we om 11:30u eindelijk naar de incheckbalie konden. Het inchecken en de douane passeren gingen lekker vlot. We waren vroeg dus alle tijd om winkeltjes te kijken. Dit was waarschijnlijk de laatste keer dat we van brood konden genieten dus onze lunch bestond uit een broodje van de Subway. We deden mee aan een vrijwillig onderzoek van de immigratiedienst waarbij ze alleen ons paspoort en ticket nodig hadden en een foto moesten maken ter vergelijking met die van het paspoort. Daarna kregen we een tegoedbon van 5 dollar die we overal mochten besteden. We konden niet zoveel vinden, een goed excuus om wat lekkernijen voor onderweg te kopen. We kwamen precies op tijd bij de gate en konden zo doorlopen het vliegtuig in. Een dag te laat, maar toch op weg naar vliegveld Clark! De vlucht duurde maar 3:15u dus dat viel mee. We leven nu nog een uur extra op jullie vooruit, want het tijdsverschil is nog steeds (net als in Singapore) 7 uur. We waren snel door de immigratie en de bagageband was niet ver verwijderd van de uitgang. Op naar een taxi richting Angeles waar we een kamer gereserveerd hadden. We hadden er enorm veel zin in, eindelijk van alle ellende af. Onderweg viel het al op dat er veel clubs en cafés langs de weg in Angeles waren. Dat komt mooi uit, kunnen we nog een verlate cocktail drinken. Bij aankomst in het hotel was de eigenaresse zo aardig geweest om geen kosten voor de nacht daarvoor te berekenen door de omstandigheden en hoefden we niks bij te betalen. Ze gaf ons gelijk een biertje van het huis. Heerlijke binnenkomer! We dropten onze bagage op de kamer en besloten nog even met onze voeten in het zwembad af te koelen. Dat was het moment dat de nare werkelijkheid naar voren kwam. Er waren een paar mannen van rond de 50 aan het poolen en vooral veel aan het drinken, er kwamen steeds meer volwassen mannen langs lopen om te gaan eten. In totaal waren er 2 jongens van onze leeftijd en er was nergens een vrouw te bekennen. Een beetje verbaasd kwam een van de jongens naar ons toe hoe we in vredesnaam in Angeles terecht waren gekomen. Omdat het vliegveld hier in de buurt zit misschien?? Hij zei gelijk dat we het beste de volgende dag weg konden gaan. Inmiddels hadden we wel in de gaten waarom, we waren in een enorme prostitutie stad terecht gekomen. De enige buitenlanders op straat waren blanke mannen op leeftijd die iedere avond 2 jonge vrouwen meenemen naar hun hotelkamer. Dat was de gewoonste zaak van de wereld. Voor ons dus een volgende teleurstelling. Na al dagen te hebben gereisd hadden we gehoopt lekker een paar dagen bij te komen, maar de harde werkelijkheid was dat we hier zo snel mogelijk weg moesten. We gingen de straat op om wat eten te kopen en boodschappen te doen. Hier voelden we ons eigenlijk al al niet op ons gemak. Sieg schrok zich dood toen iemand op haar schouder klopte, gelukkig was ik het niet ;). Het was de aardige Franse jongen die op zijn scooter achter ons aan kwam om ons naar een ander deel van Angeles te brengen waar we beter wat te eten konden halen. Met z'n drieën op de scooter en het paste zelfs! Bij het afstappen werd hij door de politie aangehouden, z'n rijbewijs lag nog in het hotel. Oeps, dat werd een bekeuring. We voelden ons wel een beetje schuldig, maarja het was zijn eigen schuld. Omdat we ons niet op ons gemak voelden op straat besloten we alleen maar naar de supermarkt te gaan voor cornflakes en yoghurt als avondeten en ontbijt en wat te drinken. Daarna hebben we direct een tricycle (een soort zijspan aan een motor) terug gepakt naar het hotel. Zo zagen we in Indonesië vaak nog niet eens bier in de supermarkt, hier hadden ze een complete slijterij in de supermarkt die ongeveer 1/4 van het totale oppervlak in beslag nam. We zagen veel vrouwen alleen maar drank kopen en wat blanke mannen. Waar zou dat nou voor zijn?? Na het eten hebben we gekeken hoe we de volgende dag zo snel mogelijk weg konden. Ondertussen werd ons door de vieze mannen gevraagd of we ook een biertje en wat sterkers lustten (nee dankjewel)... We kwamen er niet helemaal uit en besloten eerst maar lekker te gaan douchen en vroeg ons bed in te duiken.

Na eindelijk een nacht in een normaal bed geslapen te hebben stonden we om 8:30u op om onze tas weer in te pakken en te gaan ontbijten. We wisten nog steeds niet waar we naartoe moesten dus de lonely planet er weer bij gepakt en m'n iPad. We hadden geen zin om weer een vliegtuig te pakken dus besloten we naar Manila te gaan om daar een ferry naar het eiland Palawan te pakken. We vonden dat de ferry niet iedere dag gaat, maar wel op vrijdag. Er stond geen tijd bij dus we moesten er op goed geluk heen gaan. Het eerste stukje gingen we met de jeepney (om dit vervoersmiddel staan de Filipijnen bekend) en we moesten een keer overstappen om bij de bus naar Manila te komen. We hadden ook weer in een zijspan kunnen gaan zitten maar dat was meer dan 10 keer zo duur. De bus naar Manila vertrok al snel. Het is echt een verademing dat iedereen hier Engels kan, dat maakt onder andere het reizen een stuk makkelijker. Ze hadden ons gezegd dat het ongeveer 2 tot 3 uur zou duren, maar met anderhalf uur waren we al in Manila gearriveerd. We zochten een taxi naar de South Harbor, omdat de boot waarschijnlijk van daaruit zou vertrekken. Eenmaal daar aangekomen vertelde de politie dat we naar de North Harbor moesten. Het was even zoeken maar de super aardige taxichauffeur zette ons netjes voor de deur van de ticketverkoop af. We hadden geluk! Die middag nog zou er een boot naar Puerto Princesa op het eiland Palawan vertrekken om 16:00u (een boottocht van 28 uur). Het was inmiddels al 14:30u en we hadden snel een toch wel een beetje duur ticket gekocht (ach met het vliegtuig wordt het ook altijd duurder dan je hoopt). We konden bijna gelijk de boot op. We kwamen in een soort zaal terecht met alleen maar stapelbedden. Oef, dat hadden we niet verwacht. Een beetje teleurgesteld ploften we op ons bed neer. Gelukkig werden we verrast na een rondje lopen met een terras op het bovendek. We maakten onze backpacks aan elkaar vast zodat ze niet zo snel gestolen worden en vonden 2 heerlijke ligstoelen. Hier hebben we ongeveer de hele dag gelegen tot we ons bedje op gingen zoeken. Boekje lezen, de lonely planet bekijken en gewoon lekker ontspannen. Bij ons ticket zaten ook 2 hoofdgerechten, een ontbijt en lunch inbegrepen, dat hoefden we gelukkig niet ook nog te betalen. Het eten was niet zo bijzonder een bolletje rijst met een beetje vlees. We waren inmiddels wel ergere dingen gewend. De mensen op de Filipijnen houden enorm van karaoke, er stond dus ook een complete karaokeset op het dek, waardoor we regelmatig een nummer voorbij hoorden komen. 'S avonds was het druk bij de karaoke en kwamen zelfs cocktails op tafel voorbij (niet voor ons). We waren moe, dus gingen lekker op tijd naar bed. Oordoppen in en hopen dat ik een beetje kan slapen.

Ik had voor zover het mogelijk was best prima geslapen en we werden vroeg wakker door een haan die flink tekeer ging om 5 uur in de ochtend. Ik dacht eerst dat ik het verkeerd had maar later op de ochtend kwam ik erachter dat er een haan rond liep op de slaapzaal boven ons. Echt iets wat alleen hier en in Indonesië kan gebeuren. Ze nemen die beesten overal mee naartoe. We gingen weer op zoek naar een ligstoel en kregen ons ontbijt, wat bestond uit een bolletje rijst met tonijn in een soort sausje. De boot maakte een tussenstop in Coron en daarna gingen we weer verder richting Palawan. Ik ben blij dat ik geen last van zeeziekte heb gekregen, want de boot deinsde behoorlijk heen en weer. We hadden de goede dag uitgekozen, ze gingen een brandoefening doen! We werden vriendelijk verzocht naar onze bedden te gaan en daar kregen we de instructie dat we rustig moesten blijven, geen paniek, het was maar een oefening. Doordat ze allemaal door elkaar schreeuwden kan ik me voorstellen dat mensen daar juist wel van in paniek raken! Er kwamen mensen in speciale pakken langs, de waterslangen werden uitgerold en het personeel demonstreerde hoe we de reddingsvesten aan moesten doen. Gelukkig hoefden we die niet echt aan te trekken. Ondertussen werd er nog iemand op een brancard meegenomen en ging het personeel in een lange slinger naar beneden en vervolgens weer naar boven. Vanuit ons bed keken we toe en hebben we er heerlijk van genoten en erom moeten lachen. Daarna mochten we het dek weer op en zochten we een plaatsje in de schaduw. Weer een boekje lezen en natuurlijk m'n blog schrijven bij gebrek aan beter. De lunch was nog het meest slechte tot nu toe een bolletje rijst met een stuk gekookte kip, waarbij er niks over bleef na het ontvellen ervan. 'S middags hebben we onze tijd maar weer vol gemaakt met het lezen van een boek en een muziekje luisteren. Het avondeten was een stuk beter gelukkig. Daarna werden de lichten uit gedaan en kwamen de discolichten weer tevoorschijn voor opnieuw een flinke karaokesessie. Meedoen was toch iets teveel van het goede dus we hebben lekker toegekeken. Om 22:00u konden we eindelijk, na 30 uur gevaren te hebben het vaste land op. We werden vol belangstelling onthaald door veel te veel vervelende taxichauffeurs die ons allemaal weg wilden brengen. Als iets irritant is, is dat het wel. Ze lopen allemaal aan je kop te zeuren, zitten aan je tas om hem vast mee te nemen, ze lopen overal mee naartoe.... Mama was zo lief geweest een hotel voor ons te boeken, we zagen het niet zitten om op de bonnefooi naar Puerto Princesa te gaan. Onze taxichauffeur, een man die niet zo liep te zeuren en heel aardig was, kende het hotel. We konden gelijk in de trycicle stappen voor een ritje van ongeveer een kwartiertje. Gelukkig waren de mensen van het hotel nog wakker en super lief. Ondanks dat we niet zo schoon meer waren doken we gelijk ons bedje in, want het waren toch wel slopende dagen geweest.

Na voor de verandering een heerlijk lange nacht geslapen te hebben, werden we op zondagochtend uitgeslapen wakker. Een lekker lange en warme douche gaf weer nieuwe energie voor hopelijk een leuke dag. Na de bootmaaltijden hadden we wel weer zin in een goede maaltijd! We gingen het centrum in en kwamen bij een heel klein restaurantje terecht waar onze maaltijden apart gemaakt moesten worden, doordat ze maar 1 gaspit hadden. Het was een flinke, maar heerlijke maaltijd. Daarna zijn we verder het centrum in gelopen en kwamen onderweg wat leuke winkeltjes tegen. We eindigden in een grote supermarkt met een bovenverdieping waar we luchtbedjes voor op het water vonden. Dat komt goed uit! Aangezien we zeker nog zee gaan zien namen we die vast mee, met het vooruitzicht op lekker dobberen op zee. Er zat ook een bakkerij in het pand die we niet zomaar voorbij konden lopen. We hadden heel laat ontbeten en besloten dat we wel iets lekkers verdiend hadden. We kochten een paar cakejes, koekjes en nog wat anders om vervolgens een lekker plekje te gaan zoeken. We hadden inmiddels bedacht dat we naar een national park bij Sabang wilden gaan, waar de rivier vlak voor hij uitmondt in de zee door een mooie grot gaat. We moesten echter eerst permissie vragen in onze stad voor we daarheen konden. Ze hadden gewaarschuwd dat er altijd lange rijen stonden, dus we waren overal op voorbereid. Wat een geluk hadden we, we kwamen aan en waren gelijk aan de beurt. De permissie was snel geregeld en op aanraden van iemand daar gingen we naar Baywalk om onze lekkernijen op te peuzelen en lekker te genieten. Het was een soort promenade langs de zee waar we op een muurtje hebben gezeten. We kwamen nog een meisje uit België tegen waarmee we uiteindelijk ook samen hebben gegeten. Rond zonsondergang werd het steeds drukker op de promenade en gingen er veel restaurantjes open. Alles wat ze in zee vangen wordt hier op de barbecue gegooid dus Sieg en Jilke bestelden samen een menu met onder andere garnalen, inktvis, schelpdieren en een krab. Ik durfde het niet helemaal aan, toch maar kiezen voor de veilige weg, een speklapje. Er werden grote bananenbladeren op tafel gelegd met daarop in het midden rijst en daar omheen alle soorten vis en wat vlees. Het zag er bijzonder uit. Als groente zat er bijvoorbeeld zeewier bij, dat smaakt heel apart! Ik heb ook alle andere dingen geproefd en was toch wel blij met mijn speklapje. We wilden er een leuke avond van maken dus besloten eerst even langs ons hotel te gaan. Zoals ik al eerder zei verkopen ze hier veel soorten drank. Rum is heel goedkoop bijvoorbeeld. In de supermarkt hadden we een fles rum met meloen gevonden (voor nog geen €1,50) die we konden mixen met citroenfrisdrank. Op ons bankje voor de kamer hebben we lekker gezeten met ons mixdrankje. Vervolgens gingen we de stad weer in. De vorige avond hadden we gezien dat er veel barretjes en wat clubs waren en dat was precies waar we zin in hadden! Na 9 weken reizen mag dat ook wel een keertje dacht ik. We eindigden in een volle 'Tiki bar'. Bijna alle tafeltjes waren bezet en er werd wat gedanst en gezongen. Op een veilige afstand lieten we alles even op ons af komen. Het was zo anders dan we in Nederland gewend waren. Langzaam gingen we richting de bar om daar nog wat te drinken. Er was een groepje buitenlandse mensen uitbundig aan het dansen waar we heerlijk om konden lachen. Later raakten we met ze in gesprek. Het bleek een groep marinebiologen vanuit een universiteit in Australië te zijn, die onderzoek deden naar het koraal. Het waren super gezellige mensen en het hielp denk ik ook wel mee dat ze toch al iets langer dan ons daar waren en wel van een biertje hielden. We werden uitgenodigd bij hen te komen zitten en hebben zitten kletsen tot we echt de allerlaatste gasten waren en het personeel graag wilde gaan schoonmaken (om 2:30u). Moe, voldaan, na een lange leuke dag kropen we lekker onder de dekens.

De wekker hadden we niet gezet, maar we werden op een schappelijke tijd (8:30u) wakker. Een snelle douche en op naar het ontbijt. Zelf gekochte yoghurt met muesli. Ongelooflijk hoe ik daarvan heb genoten! Een keer geen warm eten als ontbijt. Helaas regende het behoorlijk waardoor we onze plannen om richting Sabang te gaan en dag uitstelden. Het bleef maar uit de lucht komen en het zag er ook niet naar uit dat daar nog verandering in zou komen. We hadden gehoord dat Puerto Princesa bekend staat om zijn vele parels, dus we wilden op pad om wat souvenirs te kopen. Onze missie is alleen niet geslaagd. We hebben veel parelkettingen, oorbellen en ringen gezien, maar het was toch iets anders dan we hadden verwacht. Alleen maar parelsnoeren met enorme parels en geen enkel leuk hangertje met een bescheiden pareltje. Dan maar geen souvenirs! We bezochten de grote supermarkt weer en uiteraard de lekkere bakkerij. Wat lekkers mee voor later op de dag en daarna gingen we nog even wat informatie vragen over een duikcursus bij een klein bureautje naast het restaurant waar we de dag daarvoor hadden gegeten. Het was een hele aardige man uit Australië die ons vertelde over een klein stadje 'Port Barton' waar we echt heen moesten. We zullen dan 40 jaar in de tijd terug gaan, maar 6 uur elektriciteit per dag, geen toeristen, mooie stranden en vooral mooie koraalriffen om te gaan duiken en snorkelen. Ik heb besloten dat ik toch wel graag mijn duikbrevet wil halen, dus heb daar nog wat informatie over gekregen (misschien ga ik het wel in Port Barton doen). Vervolgens zijn we terug naar ons hotel gegaan (het regende nog steeds heel hard) om maar een boekje te gaan lezen onder het genot van de lekkere dingen van de bakkerij.

Nog een weekje en dan ben ik alweer op de helft van mijn reis!

Ik hoop dat het met jullie ook allemaal goed gaat! Afgelopen week heb ik wel momenten gehad dat ik liever terug naar huis ging, maar dat is weer helemaal bijgetrokken!

Heel veel knuffels en kussen voor jullie!