Finding nemo!

Ik kwam erachter dat het inmiddels alweer 2 weken geleden was sinds mijn vorige blog! Volgens mij eindigde ik op een maandag of dinsdagmiddag....

Inmiddels was de regen eindelijk gestopt en konden we richting het centrum om wat te gaan eten. Omdat het ontbijt bij het kleine restaurantje de eerste dag zo lekker was, hadden we zin om daar weer te gaan eten. We bestelden 2 andere gerechten dan de vorige keer en waren een beetje verbaasd toen ze het kwam brengen. We kregen allebei een schoteltje (als in de zin van een schoteltje waar een kopje op past) met ons gerecht en een ander bord met alleen een bolletje rijst... Het was wel lekker hoor, maar we hebben bij de Tiki bar toch nog een hoofdgerecht samen gedeeld. Een paar lekkere appelbiertjes en niet te laat weer terug naar ons fijne kamertje.

De dinsdagochtend begon weer wat vroeger dan normaal. Om 7:00u ging de wekker al en moesten we onze spullen inpakken. Met de tricycle naar de busterminal een eind buiten het centrum. Van daaruit ging er een bus naar Sabang. We moesten anderhalf uur wachten voor hij compleet volgeladen vertrok. Er gingen enorme zakken rijst en andere dingen op het dak mee, hanen in rieten tasjes, de bus zat propvol met mensen die zelfs moesten staan en op het dak zaten ook mensen. Het was een mooie rit door de bergen naar de westkust van Palawan. Na ongeveer 3 uur bereikten we het eindpunt Sabang. We wisten nog niet waar we gingen overnachten dus op zoek naar een kamer. Redelijk snel hadden we een gedeelde hut met 2 kamers (op de andere kamer verbleven 2 andere meiden) en een gemeenschappelijke badkamer. Het was wel weer even wennen, want in dit dorp hebben ze alleen vanaf 18:00u tot ongeveer 22:00u elektriciteit. Het is dan best een kabaal met de generators die overuren draaien. We hadden erg veel was, maar wasmachines hadden ze niet. Nog maar even wachten daarmee. We zijn een rondje gaan lopen om het dorp een beetje te verkennen en voor informatie over de underground river waar we al permissie voor hadden gekregen. Het was een heel klein dorp aan zee wat vooral leeft van het toerisme. We hadden geluk, want er werd een jubileum gevierd voor de underground river. Dit betekende dat ze een paar dagen de hele dag een programma hadden met onder andere een basketbaltoernooi, beachvolleybaltoernooi, spelletjes voor de kinderen en de hele dag muziek. Er was een kleine markt waar ze heerlijke pinacolada's verkochten, daar waren we erg blij mee! Aan het einde van de middag hebben we nog een strandwandeling gemaakt en na wat klauteren over de rotsen van een mooi uitzicht genoten. Omdat er ook een avondprogramma was, gingen we na het eten nog even het dorpje in. Het was een hele bijzondere avond. Het leek of het hele dorp zich op het plein had verzameld voor jawel een 'Miss Underground Gay' verkiezing. Op het podium stonden allemaal ladyboys hun dansje te doen, terwijl wij met open mond van verbazing toekeken. Ja, het strenge islamitische Indonesië hadden we echt achter ons gelaten. Hier op de Filipijnen heeft het christelijke geloof de overhand en barst het van de ladyboys en mannen die zich niet generen om met nagellak op te lopen. We wilden niet helemaal in het donker terug hoeven lopen dus we gingen op tijd weer terug maar ons huisje. Tot onze grote verbazing ging de stroom niet om 22:00u uit, maar ergens vroeg in de ochtend. Heerlijk want nu kon de ventilator ook aan blijven.

De woensdagochtend begon veel te vroeg. Iedereen heeft hier zeker 1 haan in de achtertuin en vaak ook wat kippen, zo ook de hoteleigenaar. Het begon met de kakelende kippen... Toen dat eindelijk over was, nam de fijne haan het van ze over. Hij vond het leuk om precies onder ons raam tekeer te gaan. Nou ik stond echt op het punt naar buiten te gaan om een steen te gooien, als iets irritant is... We zaten die ochtend daarom ook al vroeg aan het ontbijt. Ik moest mijn duikinstructeur nog laten weten of ik de cursus wilde doen, maar zonder internet was dat erg lastig. Ik heb daarom nu ook een Filipijns telefoonnummer. Het is alleen een beetje vervelend dat ik erachter ben gekomen dat mijn sms'jes niet altijd (zeg meer niet dan wel) in Nederland aankomen. De duikinstructeur was super enthousiast dat ik de cursus toch wilde doen en we spraken voor de volgende dag af in Port Barton. Het weer was prachtig en we hadden tijdens onze reis nog nooit echt op een strand gelegen, daar werd het wel tijd voor. Goed insmeren, handdoek op het strand en lekker neerploffen met een boekje. De temperatuur van het zeewater was precies goed en de golven maakten het ook nog leuk om de zee in te gaan. Op dat moment hadden we nog niet in de gaten dat een uurtje zon (het was echt niet veel langer) ons een hoop leed zou bezorgen... In de schaduw was het ook goed toeven en de tijd vloog voorbij. Bij de kleine pier in het dorp vertrokken de boten naar de underground river. We hadden de permissie al, dus we konden gewoon naar de pier om de eerste de beste boot te pakken. Omdat we voor de boot moesten betalen, hebben we gewacht tot er meer mensen waren om de kosten te delen. Het was ongeveer 20 minuten varen toen we op een ander strand werden gedropt. Dat is vreemd, we dachten dat we gelijk naar de grot zouden varen. Al snel werd duidelijk dat we in een ellendig lange rij moesten wachten op een volgend bootje die wel de grot in ging. Na lang wachten mochten we eindelijk het bootje op. Het is een rivier die via een grot in zee uitmondt. De grot was in totaal 8 kilometer, helaas lieten ze ons alleen het laatste stukje zien. Voor op de boot mocht iemand de lamp bedienen, wat voor de persoon op onze boot erg moeilijk was. Het was echt een incapabel persoon die 'left' en 'right' nog niet eens begreep! Dit resulteerde in mensen die allemaal door elkaar gingen roepen wat hij moest doen, waardoor de gids niet altijd even goed verstaanbaar was. Kunnen we hem niet ergens lozen?? Het was een mooie grot met heel erg veel zwaluwen en nog veel meer vleermuizen. Op sommige stukken was de grot wel 60 meter hoog. De vleermuizen zaten overal, best indrukwekkend. Het water had allerlei mooie figuren en creaties uit de stenen geslepen, waarbij ze vooral veel gesteenten met 'heilige figuren' vergeleken. Het boottochtje in de grot was snel voorbij en we konden weer met de andere boot terug naar Sabang. Sieg en ik zaten eigenlijk nog steeds niet helemaal lekker in ons vel. De Filipijnen zijn toch niet helemaal wat we hadden verwacht. We waren gewend om veel dingen te doen en te zien en hier zijn de uitstapjes vooral veel mooie stranden. Een dagje strand is heel leuk, maar 4,5 weken zagen we niet meer zo zitten. Er zijn nog wel een paar dingen die we willen zien, maar al die weken daarmee op vullen gaat niet lukken. Het behoorlijk dure resort naast ons had WiFi, een goed excuus om een lekkere cocktail te bestellen en op zoek te gaan naar vliegtickets ergens anders heen. Er zijn genoeg landen om de Filipijnen heen om naartoe te gaan. Eigenlijk zelfs te veel om te kiezen. Het is wel behoorlijk prijzig, maar om onze tijd hier uit te moeten zitten is het ook niet waard. We kwamen er niet helemaal uit, een ander keertje nog maar even verder kijken. Inmiddels hadden we flink veel spijt van het uurtje in de zon, want onze lichaamsdelen die nog geen zon hadden gezien deden behoorlijk zeer! Wel lastig als dat precies je bovenbenen zijn waar je continu op zit.... Moe van de lange dag kropen we lekker in bed na onze backpack opnieuw ingepakt te hebben.

We hadden 2 opties om van Sabang naar Port Barton te gaan: de boot en de bus. Met de bus moesten we ergens op een kruising overstappen, om de bus naar Port Barton te pakken. Het vervelende was dat die 'overstapbus' maar 1 keer per dag komt en je dus geluk moet hebben dat je hem haalt. Anders moet je het laatste stuk (een slecht begaanbare weg) met een tricycle, wat behoorlijk duur en ook wel wat minder comfortabel zal zijn. De boot konden we alleen pakken als er andere mensen mee gingen. Dit keer hadden we wel geluk en wilden er met ons nog 4 andere mensen mee met de boot. We moesten daardoor op donderdag wel vroeg opstaan. De boot vertrok namelijk al om 7:00u. De avond ervoor hadden we ons ontbijt al doorgegeven, maar de onderlinge communicatie in de keuken was blijkbaar niet al te best, waardoor ons ontbijt niet klaar stond. Zelfs een ei bakken duurt hier lang, wat resulteerde in snel het ontbijt naar binnen werken, omdat de rest al stond te wachten. De boottocht was anders dan we ons hadden voorgesteld. Het was een klein bootje met een motor die zoveel lawaai maakte dat praten onmogelijk was. Verder waren er behoorlijke golven, waardoor ik binnen een kwartier al zeiknat was. Wat kan een ritje van 3,5 uur dan lang duren! De vele eilanden die we onderweg zagen waren allemaal wel erg mooi, een schrale troost. Toen Port Barton eindelijk in zicht kwam, werden we wel wat vrolijker. Het strand zag er mooi uit, het was mooi weer en de zee was lekker rustig. Ideaal voor ons luchtbedje! In de hitte moesten we op zoek naar een slaapplek. Al snel hadden we er een gevonden en konden we een wandeling door het dorp maken en lekker lunchen. Ook hier hebben ze niet de hele dag elektriciteit, alleen van 18:00u tot 00:00u. We ontdekten de duikschool op het strand en wat hangmatten die er verleidelijk uitzagen. 'S middags sprak ik met mijn duikinstructeur 'Terry' af om een begin te maken aan mijn 'SSI Open Water course'. We kozen een lekker tafeltje in de schaduw uit om al het papierwerk te regelen en om ellendig veel filmpjes te kijken. Ik denk dat ik bijna 2 uur filmpjes over alle materialen, bepaalde technieken enz heb gezien. Behoorlijk saai. Ik kreeg een berg huiswerk mee voor die avond wat bestond uit een heleboel lezen en vragen over de stof beantwoorden. We gingen uit eten bij het enige restaurantje in het dorp wat niet bij een resort of hotel hoort en waar het altijd druk is. Een lekker biertje en toen kwam Terry toevallig ook daar eten. Veel gekletst en het eten was heerlijk. De tijd vloog voorbij en ik moest al m'n huiswerk nog doen. Snel terug naar ons hotel om daar aan een tafeltje wat te gaan drinken en een begin te maken aan het boek. Het was zo zoveel dat ik om 23:30u pas klaar was. Snel tanden poetsen voordat de elektriciteit uitvalt en het dorp verandert in een spookstadje.

Vrijdag was het dan eindelijk zover. Erg vervelend dat onze nachtrust flink verstoord werd door vechtende honden en enorm veel hanen die allemaal om de beurt tekeer gingen.. Om 8:15u verzamelden we bij de duikschool. Even een wetsuit, wetboots en wat andere dingen passen om vervolgens op de boot te stappen. Het was super leuk omdat Sieg ook gewoon mee kon om te gaan snorkelen. Op de boot moest ik alles een paar keer in elkaar zetten om het vervolgens weer uit elkaar te halen. Ik kreeg nog wat informatie en al snel konden we ons klaarmaken voor de eerste duik. Vanaf het strand gingen we de zee in naar een ondiep stuk. Hier moest ik allerlei skills oefenen zoals, je masker ontdoen van water, wat je kunt doen als je je mondstuk verliest en wat het meest vervelende was je masker onder water af doen en vervolgens weer op zetten (vooral niet proberen om dan door je neus te ademen!). We oefenden ook met het afnemen van je riem met gewichten en je BC (het pak waar alles aan is bevestigd, je gasfles enz). Het is ook belangrijk om te weten hoe je in nood naar boven moet komen, wat je moet doen als je geen lucht meer krijgt en die moet delen met je buddy en allerlei gebaren voor de communicatie. Na al deze dingen te hebben geoefend begon de eerste echte duik. Terry liet me alles zelf doen waardoor je gelijk flink aan het werk werd gezet. Na een paar meter werd het water enorm koud, de temperatuur zakte van 30 graden ineens naar 24 graden, waardoor ik al snel m'n voeten niet meer voelde door de kou. De duik ging heel goed en ik voelde me echt op m'n gemak. Na ongeveer een half uur gingen we rustig richting de oppervlakte met een safetystop van 3 minuten op 5 meter diepte. Deze stop is nodig om bepaalde duikziektes zoveel mogelijk tegen te gaan. Vervolgens moest ik nog wat skills oefenen hoe je iemand zo makkelijk mogelijk naar de kant/boot kunt brengen als iemand uitgeput is of om andere redenen. Een uurtje op de boot uitrusten en een stukje varen naar een volgend rif. Daar moest ik opnieuw alle skills doornemen en dit keer gingen we langer duiken. We gingen ongeveer 14 meter diep en 55 minuten lang. Het koraal is hier overal erg mooi, vooral omdat het nog allemaal heel is. Er zijn wel wat minder vissen dan in Indonesië, maar dat maakt de duik zeker niet minder leuk, omdat het koraal zeer de moeite waard is. We hadden op de boot al veel kwallen gezien en deze kwamen we tijdens de duik ook tegen. Verschrikkelijk grote kwallen, sommige wel 50 centimeter groot, soms in groepen van wel 15-20. Dat was in het begin wel even slikken. Er zijn zoveel verschillende vissen dat ik ze niet eens kan opnoemen. Ze zijn er in alle kleuren van de regenboog, groot en klein, kort en lang, dik en dun enz enz. Ik zal een kleine greep opnoemen van wat ik heb gezien, anemoonvissen, pufferfish, butterflyfish, lionfish, surgeonfish, scorpionfish, trompetvissen en nog veel meer. De koralen waren er evenals de vissen in verschillende kleuren, vormen en maten. Jet voelt alsof je in een onderwater film van national geographic zit. Na de tweede duik maakten we een tussenstop op een mooi eilandje voor de lunch. Na een duik moet je altijd een bepaalde tijd boven water blijven voor je weer mag duiken, dus dat konden we goed oplossen met bijvoorbeeld de lunch. Na de lunch hadden we de laatste duik van die dag. De eerste 2 duiken stonden vooral in het teken van skills oefenen en dit was de eerste duik, waar de skills wat minder op de voorgrond stonden. Dit keer was het extra bijzonder omdat we een enorme zeeschildpad zagen, heel vet! Het duiken kostte erg veel energie en er stond nog veel op de planning dus chillen zat er vandaag niet in. We waren rond 15:00u weer terug en hebben eerst even een verse kokosnoot gedronken bij het hotel. Daarna snel douchen en weer naar Terry. Het tweede deel van het boek en de filmpjes moest ik ook nog doornemen. Ik nam alle informatie snel in me op, waardoor ik in plaats van nog meer saaie filmpjes kijken, de belangrijkste dingen van Terry te horen kreeg. Daarna heb ik gelijk de eindtoets gemaakt en gelukkig ook gehaald. Het was een multiple choice toets met 50 vragen die je moet halen met 90% van de vragen. Het was inmiddels al behoorlijk laat dus snel wat gaan eten. Na het eten zijn we weer bij ons hotel gaan zitten om het tweede deel van het boek door te nemen. Het was een lange vermoeiende dag en ik heb lekker mijn oordoppen in gedaan voor het slapen gaan!

Midden in de nacht schrok ik wakker. Ik hoorde iemand voor onze deur rommelen en dacht dat hij binnen wilde komen. Inmiddels was Sieg ook wakker en ging snel op zoek naar haar zaklamp (geen elektriciteit dus pikkedonker). We hoopten dat hij weg zou gaan als we gingen praten en gelukkig was het daarna weer stil (de volgende dag kwamen we erachter dat het onze stomdronken buurman was die zijn kamerdeur aan het zoeken was). Nog even de ogen dicht tot de wekker op zaterdag om 7:00u weer af ging. Vandaag stonden opnieuw 3 duiken op het programma en we vertrokken om 8:15u. Met de eerste duik namen we kort de skills door en omdat een normale course maar uit 4 duiken bestaat zou ik na deze duik officieel mijn 'Open Water Diving certificaat' hebben. Het was een bijzondere duik, omdat we bij een wrak gingen duiken. Het was best een grote boot waar veel koraal op groeide en met veel vissen. We maakten een rondje er omheen en gingen tot 21 meter diepte. Super gaaf om dat gezien te hebben. Deze duik was wat korter doordat je meer gas verbruikt bij dieper duiken en dus minder tijd hebt. Woehoeeee m'n eerste certificaat in the pocket!!! Vanaf nu mag ik officieel alleen duiken (je gaat wel altijd met een buddy ;)) tot een advies diepte van 18 meter. De laatste 2 duiken waren fundives waarbij we geen skills meer door hoefden te nemen. Bij de tweede duik gingen we met een soort salto/rol van de boot af. Volgens mij zag het er heel onhandig uit in onze complete uitrusting! We zagen opnieuw een zeeschildpad. Ik heb er zelfs vlak bogen gezwommen. Wat nog leuker was, Terry had een onderwatercamera mee, dus veel wat we gezien hebben staat geregistreerd! Ik ben benieuwd naar het resultaat van de foto's. De lunch was weer op het idyllische eilandje, waar we nog even in een hangmat hebben gelegen (stiekem even de oogjes dicht). Op de terugweg hadden we onze laatste duik. Dit was beslist de mooiste van alle duiken. We gingen wat minder diep tot ongeveer 17 meter. Het koraal daar was heel indrukwekkend. Heel veel verschillende soorten koraal, met verschillende kleuren en van heel klein tot een diameter van zeker 3 meter. Ik heb m'n ogen uit gekeken en enorm genoten. Het duikavontuur zat er weer op! Na een lekker drankje in het hotel moest ik voor de laatste dingen nog even langs Terry. Doordat ik het duiken zo leuk vond en ik graag verder wil gaan, heb ik besloten dat ik in El Nido (het noorden van het eiland) mijn 'SSI Advanced Adventurer Diving course' ga doen samen met Terry. Ik heb er zin in! Gelukkig bestaat deze course alleen maar uit 5 duiken met verschillende doelen (geen saaie theorie), een hele diepe duik, fotografie en nog wat andere dingen. Ons avondeten bestond uit een heerlijke schnitzel met frietjes (dat mag wel een keer toch? :p). 'S avonds gingen we met Terry en de jongens van de boot naar de karaokebar. Het was weer een 'interessante' avond. Ook al kun je niet zingen, iedereen grijpt gewoon naar de microfoon. Ze hebben hele dikke boeken met alle nummers waar je uit kunt kiezen. De favoriete nummers hier zijn vooral lovesongs. Niet echt wat je verwacht op een avondje stappen. We dronken een biertje en gingen daarna over op de rum met cola. We kregen 2 grote kannen vol voor 2 euro per persoon. We waren kapot van de lange dag, dus rond 23:00u gingen we richting het hotel. Het was een gekke avond, maar zeker heel gezellig. Bij het hotel zat de poort al dicht en we konden niet bij de schuif, heel soepeltjes klommen we over de muur in de hoop dat niemand ons had gezien. We vielen op bed neer in een heerlijke diepe slaap.

Lekker uitslapen op zondag zat er niet in. Doordat we geen ventilator of iets hebben word je 's morgens al vroeg je bed uit gebrand! We gingen lekker ontbijten bij een restaurantje op het strand en zijn daar blijven plakken, doordat er een heerlijk windje was. Een boekje lezen en de achterstand met mijn blog schrijven was inmiddels behoorlijk groot. Het is bloedheet, dus op het strand liggen zit er niet in. In de planning stond eigenlijk een wandeling van 1,5 uur naar een waterval, maar door de warmte zagen we daar toch maar vanaf. We vonden 2 heerlijke hangmatten in de schaduw langs het strand die zo lekker lagen dat we pardoes weg dommelden, om daarna wakker te schrikken uit een fijne droom. Een lekkere watermeloen om het vochttekort weer aan te vullen en cakejes (die in Nederland zijn veel lekkerder zijn we achter gekomen) uit een winkeltje in de straat om de middag door te komen. We hadden onze luchtbedden voor op het water nog niet uit kunnen proberen door de hoge golven in Sabang, dus aan het einde van de middag werden ze eindelijk uit het plastic gehaald. Het water in Port Barton is heel rustig en als je pas laat het water op gaat, ben je er zeker van dat je niet verbrandt! Even flink inspannen om ze op te blazen en daarna konden we heerlijk tussen de vele kwallen op zee dobberen met de ondergaande zon als uitzicht. 'S avonds hebben we heerlijk op het strand gegeten met allemaal fakkels om ons heen en een enorm kampvuur. Onze buren verhuisden omdat het toch iets te warm werd met het kampvuur ;). Inmiddels was ook onze was voor een groot deel klaar zodat we onze backpacks weer in konden pakken voor de reis naar El Nido.

Vroeg opstaan op maandag! Om 6:45u kwam Sieg me wakker maken, omdat ons ontbijt (de dag ervoor vast besteld) al klaar stond. Beter te vroeg dan te laat. Tijdens het ontbijt kwam er al een man vragen of we met de bus naar El Nido moesten. We konden nog rustig de laatste spullen inpakken en richting de 'Lion King' bus. Het was een hele oude bus, op de voorbanden geen profiel meer, en het zou me niet verbazen als er een keer wat onderdelen vermist raken, maar wel een hele vette bus. Om 8:15u vertrokken we over de slechte weg richting Roxas. Ik was m'n boek aan het lezen en kwam bij het spannendste deel, dus veel van de omgeving heb ik het eerste stuk niet mee gemaakt. Vlak voordat we Roxas bereikten werd de bus plotseling in een zijstraat stil gezet en moest iedereen uitstappen. Huh, we zouden toch bij een busterminal afgezet worden om een andere bus naar El Nido te pakken? Al snel kwam de chauffeur vertellen dat er een politie controle op de weg was en dat we met een minibusje naar de busterminal gebracht zouden worden. Zou de buschauffeur geen rijbewijs hebben of zou de conditie van de bus zo slecht zijn dat hij het niet aandurft om verder te rijden richting de controle?? Eenmaal bij de busterminal moesten we een uurtje wachten tot we aan ons tweede deel van de busreis konden beginnen. Deze chauffeur was een stuk minder plezierig.. Het begon al met onze bagage die hij probeerde dubbel te vouwen, zodat het in het bagageruim kon. Vervolgens scheurde hij zo hard over de weg dat we een behoorlijke workout hadden om op onze stoel te kunnen blijven zitten. De bus zat propvol, zelfs het middenpad was helemaal gevuld met staande mensen. Ik moet er niet aan denken om met die rijstijl te moeten staan! Ook hier nemen mensen de gekste dingen mee in de bus. Ik schrok me dood toen er uit de doos die naast m'n voet stond ineens de kop van een haan naar buiten kwam koekeloeren en bij een andere bus deden we nog een interessante ontdekking, een varken in een houten krat achterop een bus gebonden! Ik hoop dat die chauffeur iets minder hard en gevaarlijk reed, anders was hij z'n levende bagage onderweg misschien wel verloren. Onderweg kwamen we veel kleine dorpjes tegen en konden we genieten van het mooie uitzicht op de bergen en af en toe van de prachtige kustlijn. Na 3,5 uur kwamen we aan in El Nido. We hadden al snel een kamer gevonden in een straatje parallel aan het strand. Ook op het eiland Palawan zat het ons niet helemaal mee. We wisten dat we niet in Port Barton konden pinnen, dus we hadden vanuit Puerto Princesa wat geld mee genomen en hadden het zo gepland dat we in Sabang geld konden pinnen voor daarna. Helaas deden we daar de ontdekking dat er geen pinautomaat was. We hadden wel genoeg geld voor een paar dagen, maar mijn duikcursus kon ik er niet mee betalen. Gelukkig was Terry zo aardig dat we hem het geld wel in El Nido mochten geven. In die toeristische plaats zal vast wel een pinautomaat zijn. Nou mooi niet dus! De enige pinautomaat van Palawan staat dus in Puerto Princesa, waar we niet geheel bij in de buurt zaten. Gelukkig bestaat er een Western Union bank waar mama geld naar over heeft gemaakt zodat we het in El Nido op konden halen. Op internet stond dat de bank tot 16:00u open was dus we konden bij aankomst eindelijk ons geld ophalen. Na 3 keer de weg te hebben gevraagd kwamen we om 15:30u aan bij de bank. Ja hoor dat hadden wij weer, de Western Union bank sloot al om 15:00u! Nu hadden we wel een groot probleem, want we konden niet eens meer wat te eten kopen.... Op het strand kwamen we een leuk tentje tegen met een soort kleine chill eilandjes boven het strand waar we een kokosnoot namen. Even bijkomen van de reis en vooral het warme weer. Voor het avondeten hadden met Terry afgesproken om ook de planning voor de volgende dag door te nemen. We konden ons avondeten niet meer betalen, maar gelukkig hadden we Terry die ons avondeten wel voor wilde schieten. We keken enorm uit naar de volgende dag, weer lekker snorkelen en duiken. Dit enthousiasme werd echter in één klap weg gevaagd toen Terry ineens vertelde dat de kosten voor het snorkelen ongeveer 4 keer zo hoog waren, het kon niet anders, bla bla bla.. Hier hadden we het geld natuurlijk ook niet voor en dat hadden we van te voren niet zo afgesproken. Bah wat moeten we nu weer doen. Na lang denken besloot Sieg om toch 1 dagje mee te gaan op de boot, omdat 2 dagen alleen en niks te doen ook geen optie is. Bij terugkomst op onze kamer ploften we een beetje teleurgesteld neer op bed om vervolgens een uur later wakker te schrikken, nog steeds in onze kleren overdwars in bed. Het kostte moeite om overeind te komen om nog tanden te gaan poetsen en om 'goed' in bed te gaan liggen.

Op dinsdag ging de wekker alweer om 6:45u. Omdat we nog maar ongeveer 3 euro hadden konden we nergens ontbijten. We kochten wat droge broodjes bij de bakker en gelukkig had ik nog wat jamcubjes in m'n tas (wie bewaart heeft wat!), zodat we in ieder geval geen droog brood hoefden te eten. Daarna gingen we op weg richting de duikshop om alle benodigdheden te passen en bij elkaar te zoeken. Mijn 'SSI Advanced Adventurer' duikcursus deed ik samen met Steve. Steve is een man van 60, afkomstig uit California, maar hij is getrouwd met een vrouw uit Japan en reist veel in Azië voor zijn werk. Het is een bijzondere man, omdat hij vooral erg onhandig was. We stapten de boot op en moesten onze spullen gereedmaken voor de duik. Met 5 minuten had ik alles klaar en kon ik van de boottocht genieten. Dit zat er echter voor Steve niet in, omdat hij ongeveer alles wat fout kon gaan voor elkaar kreeg. Na een half uur had hij eindelijk alles in elkaar zitten en waren we bijna op de plaats van bestemming voor de eerste duik. Hier werd zijn onhandigheid nog een keer benadrukt. Het begon met het aantrekken van de wetsuit, die hij achterstevoren aantrok. Vervolgens deed hij zijn wetboots aan de verkeerde voet (dit heeft hij de hele dag niet opgemerkt) en kreeg hij het niet voor elkaar om zijn riem met gewichten op de goede manier in elkaar te zetten. Gauw even de andere kant op kijken om niet in de lach te schieten! De advanced adventurer course bestaat uit 5 duiken met allemaal een verschillend doel. Een daarvan is perfect buoyancy, wat betekent dat je goed in balans bent met alle gewichten in het water en dat je naar beneden of omhoog kunt aan de hand van je ademhaling. Ik vond het doel photography het leukst, de eerste 3 duiken mocht ik de camera bij me houden waar ik meer dan genoeg gebruik van heb gemaakt. We moesten ook een navigation dive doen, waarbij we aan de hand van een kompas allerlei opdrachten onder water moesten uitvoeren. Verder nog een computer duik met een speciaal horloge waarop allerlei functies zoals de diepte, de tijd van de duik, de tijd hoe lang je op een bepaalde diepte mag blijven, de temperatuur en nog veel meer andere functies. Als laatste moesten we nog een deep dive doen tot 30 meter. Ook hier in de zee waren erg veel kwallen. Het zijn echt fascinerende beesten, hoe ze zich voortbewegen, de vele verschillende vormen en maten en hun puddingachtige consistentie (voelt heel apart). De mooiste vond ik zelf de kwallen waarbij er een soort lichtjeskoord door de hele kwal zit. Heel bijzonder. De koralen hier waren geweldig mooi. Op sommige plekken had je het idee dat er verschillende lagen koraal over elkaar heen zaten. Hele mooie rotsen die begroeid waren en toch wel weer wat andere vissen dan we al hadden gezien. Er zaten ook verschillende soorten pijlstaartroggen waarvan wij vooral de blue-spotted stingray hebben gezien. We hebben nog een octopus gezien die zich verstopte onder een steen en het meest vette een aal genaamd white-eyed moray die ineens uit een steen kwam. Ik heb enorm veel foto's gemaakt, dus ik hoop dat ze zijn gelukt. Na 3 duiken zat het er helaas alweer op voor vandaag. We keerden terug naar het vaste land om ons naar de Western Union bank te haasten. Eindelijk uitzicht naar geld!! We waren op tijd binnen en mochten gelijk de formulieren invullen. Dat gaat snel dachten we nog! Nou mooi niet, de miep achter de balie was meerdere mensen tegelijk aan het helpen, waardoor we meer dan een uur later eindelijk die saaie ruimte konden verlaten. Woehoeeeee we hebben weer geld, dat moet gevierd worden! We gingen weer naar het restaurant met de chille banken boven het strand om te genieten van een kokosnoot. Natuurlijk hadden ze die niet meer, dus kozen we voor een cola. Een boekje lezen en heerlijk van het uitzicht en de ondergaande zon genieten. We gingen uit eten op het strand en belandden daarna op het terras bij een tentje met een leuke reggae band, en een paar heerlijke biertjes. We zaten aan de rand van het terras en zagen het water steeds verder het strand op kruipen. De buurman achter ons had dit keer wat minder geluk door het opkomende water. Domme pech, het water nam wat zand onder zijn kruk mee terug de zee in, waardoor hij achterover viel. Wat bijzonder was, hij had een snelle reactie en gooide zijn telefoon weg (net niet ver genoeg) om vervolgens al achteruitlopend te proberen om te blijven staan wat hem 'bijna' lukte. Tot op zijn ondergoed zeiknat kwam hij strompelend het strand weer op en konden we het niet laten heerlijk mee te lachen met zijn vrienden. Een wijze les voor ons om op tijd van onze krukken op te staan! Moe maar voldaan keerden we terug naar ons warme kamertje, waar we opnieuw in slaap vielen zodra we het bed zagen en daardoor nog een keer op moesten staan om tanden te gaan poetsen.

Omdat er nog een dag duiken op het programma stond hadden we geen tijd om uit te slapen op woensdag. Snel opstaan, klaarmaken en haasten naar een restaurantje om dit keer van een goed ontbijt te genieten! Ze hadden homemade yoghurt met muesli en fruit, wat bijzonder goed smaakte. Sieg ging vandaag helaas niet mee op de boot dus ik ging alleen richting de diveshop. Alles stond al klaar, gelijk naar de boot tussen alle kwallen door (niet de luxe om vanaf het droge op de boot te stappen). De eerste duik was de diepe duik tot 31 meter. Het koraal groeit maar tot ongeveer 25 meter, dus heel veel bijzonders zagen we op die diepte niet. We zagen wel een paar pijlstaartroggen en wat grotere vissen. De grote vissen leven vooral in de wat diepere wateren. Bij een diepe duik verbruik je veel meer lucht, waardoor we maar 10 minuten op die diepte bleven om vervolgens nog wat omhoog te gaan richting de koralen. De laatste duik van mijn course was de computer dive, waarbij we niet zo diep gingen. We konden weer genieten van de mooie koralen en hebben zelfs een slang gezien en een huge octopus die van kleur kon veranderen. Heel bijzonder. Het was een kort dagje op de boot en bij terugkomst hebben we nog met Steve en zijn vrouw en Terry geluncht en geproost met een lekkere kokosnoot op het behalen van de advanced adventurer course. Helaas zaten we inmiddels weer zonder geld door alle kosten voor het duiken en de boottrip, waardoor we genoodzaakt waren alle buitenlandse valuta die we nog hadden bij de money changer in te wisselen. Daar ging m'n briefje van 10 euro... We konden het hotel betalen en gelukkig zelfs nog eten dit keer! We kozen een gerecht wat we volgens de kaart samen konden delen. Dikke pech dat dat toch echt niet helemaal klopte. Alleen had je het ook wel op gekund. Op de terugweg een goed excuus om een crêpe te eten. Wat een geluk, we konden zelfs kiezen voor nutella op de crêpe!!! Intens genietend van de met banaan en nutella gevulde crêpe verlangden we alweer (een beetje beschamend) naar ons bedje. Als ik in Nederland terug ben koop ik trouwens een pot nutella en soepstengels, om die vervolgens te verorberen bij het kijken van een heerlijke zwijmelfilm. Ja m'n lijstje voor dingen die ik in Nederland weer wil doen en vooral wil eten wordt steeds langer. Met tegenzin pakten we onze tassen weer in en doken lekker ons bedje in.

We hadden op woensdagavond goed opgelet dat we geld over hielden voor het ontbijt, dus the lucky basterds konden zelfs nog een ontbijt betalen voor ze weer de boot op gingen op donderdag! Om 7:30u moesten we ons melden bij de pier, werden al onze tassen open gemaakt en geïnspecteerd en moesten we weer havenbelasting betalen, echt belachelijk dat ze dat niet bij het ticket rekenen. We stapten op een niet al te grote boot met naast ons een gillende keukenmeid die zo vervelend was dat ze alleen maar kon huilen en schreeuwen op de momenten dat ze wakker was. Zo snel mogelijk naar buiten en lekker op het dek chillen. Doordat de zee steeds ruiger werd, moesten we helaas al snel binnen gaan zitten. Precies, met dat vervelende kind naast ons! Ik had nog meer pech doordat ik een sloot water bij iedere golf mocht ontvangen en ik dus zeiknat was en de rest van de mensen in de boot niet... Jammer dat het vol zat, ik kon ook niet ergens anders gaan zitten. Een muziekje op en de ogen maar even dicht doen, misschien gaat de tijd dan wat sneller. De bootreis duurde behoorlijk lang, ongeveer 9 uur, wat een geluk dat ik niet zeeziek ben geworden. Er waren genoeg passagiers die er toch iets witter uitzagen dan toen ze op de boot stapten. Rond 16:30u kwamen we eindelijk aan in de haven van het eiland Coron. We besloten achter de andere toeristen aan te lopen richting het centrum van de stad. Deze tocht duurde echter wel wat langer dan verwacht en het was niet zo dichtbij als we hadden gehoopt. Met natte t-shirts van de warmte vonden we eindelijk een betaalbaar hotel, met een airco die al la minute werd ingeschakeld. Even bijkomen van de warmte en daarna een verfrissende douche om al het zeewater af te spoelen. Coron staat bekend om de vele wrakken in zee van schepen die zijn gezonken tijdens de tweede Wereldoorlog. Dit was de reden dat ik mijn advanced course wilde halen, omdat ik anders niet mocht wrak duiken. Sommige wrakken liggen tot 40 meter diepte. Een paar duikshops in voor wat informatie over het duiken en snorkelen en al snel hadden we een volle dag in de planning staan. We hadden nog ongeveer 1,50 euro over, op zoek naar een ATM dan maar. Voor het eerst sinds anderhalve week waren we eindelijk niet meer afhankelijk van andere mensen om geld op te kunnen nemen, een heerlijk gevoel! We vonden een druk bezocht restaurantje en hebben daar lekker gegeten. Op de kamer nog even een boek lezen, wat ik toch iets minder lang volhield en hem snel weer heb dicht geslagen. Voor het eerst sinds onze reis samen lag ik eerder dan Sieg in bed, "wat is dat nou, lig jij eerder in bed dan ik????" a la Sigrid.

Voor het eerst sinds Puerto hadden we een goede nachtrust, zonder kakelende kippen, schreeuwende hanen, vechtende honden en een lekker koele kamer om niet badend in het zweet wakker te worden. Dit zijn van die kleine momenten die je dan ineens enorm gaat waarderen. Op vrijdagochtend hebben we aan het water naast de duikshop ontbeten en konden we om 9:00u de boot op. Ik vond het best spannend, voor het eerst alleen duiken en met allemaal mensen die je niet kent. Er waren nog 2 andere vrouwen, 2 mannen, de divemaster en een jongen die ook divemaster wil worden waarmee we alle duiken gingen doen. Het was een behoorlijk eind varen naar het eerste wrak genaamd het 'Irako refrigeration ship'. Het was een Japans marineschip van 147 meter lang en hij lag op een diepte van maximaal 42 meter. In 1944 is het schip gezonken. Omdat het schip zo diep lag, we zijn tot 38 meter geweest, duurde de duik maar een half uurtje. Langs een touw zakten we steeds verder naar beneden (het zicht was maar 10 meter dus je kon het niet vanaf de oppervlakte al zien) tot we langs de schoorsteen van het schip verder konden. Het was heel bijzonder om zo een groot schip op de bodem te zien liggen begroeid met planten en bewoond door een heleboel vissen. Het koraal was niet zo mooi, maar dat komt vooral doordat het te diep was. We hebben nog een stuk door de boot heen gezwommen in een kamer mat allerlei trappen, buizen enz en verder over het dek, om vervolgens weer richting de oppervlakte te gaan. Ondertussen had de kapitein voor de lunch gezorgd: rijst, met groenten, aardappeltjes met kip en een verse unicorn fish van de barbecue (die was best lekker ;)). Vervolgens zijn we lekker op het dak van de hut in het zonnetje gaan liggen terwijl we verder gingen richting het tweede wrak. Dit wrak heet het 'Kogyo Maru cargo ship', een auxiliary supply ship van de Japanners, gezonken in 1944, met een maximale lengte van 134 meter op een diepte van 35 meter. In het wrak waren nog veel verschillende dingen aanwezig zoals een bulldozer en een cement mixer met ongeveer 1000 zakken cement. De boot lag op z'n zijkant, wat weer een extra dimensie gaf. We moesten door hele kleine raampjes door het schip heen zwemmen en de terugweg gingen we over de zijkant weer terug. Dit schip lag wat ondieper waardoor er veel meer soorten koraal op groeiden. De koralen bestonden vooral uit lettuce corals. Hele mooie grote koralen in de vorm van sla, echt mooi. Er waren misschien wel duizend visjes waar we midden in zwommen, overal dezelfde vissen om je heen, alsof je in de school mee zwemt, heel gaaf! De laatste duik van de dag was een rifduik. We moesten opnieuw een stuk varen, maar dat was eigenlijk wel lekker om even bij te komen, duiken slurpt je energie op. Het was een rif met hele steile wanden met af en toe enorme begroeide rotsen. Er groeiden zo veel verschillende soorten koraal, in een heleboel kleurtjes en gekke vormen dat ik ogen tekort had. Gelukkig was deze duik niet zo diep (maximaal 19,2 meter) waardoor we wat langer konden genieten onder water. Ik werd aangevallen door een vis die ineens een aanval deed op m'n duikbril, wat ik pas op het laatste moment zag aankomen. Dan schrik je toch wel even! Vandaag zagen we ook het meest enge beest tot nu toe. Ik weet niet of jullie het spelletje van Mario op de gameboy kennen, waarbij er een level is in een onderwaterwereld. Op het laatst moet Mario dan tegen een enorme aal vechten, die aal zagen wij dus tijdens het duiken. Wauw dat beest was angstaanjagend groot en kwam steeds naar buiten met z'n bek open zodat je precies al die scherpe tanden kon zien. Het was wel heel gaaf hoor! Helaas zat hierna mijn laatste duik er alweer op. Voorlopig niet meer duiken, want het is niet te betalen. Ik vind het heel jammer, het duiken is toch best verslavend, maar er zit niks anders op als ik nog verder wil reizen ;). Daarna zijn we lekker op een terrasje neergeploft om nog even na te genieten van de leuke dag en die vervelende blog die nog geschreven moest worden. Na een heerlijk verfrissende douche belandden we in een heel druk restaurantje op straat, waar Sieg heerlijke inktvisringen bestelde en ik ze eigenlijk ook wel heel lekker vond. Ja mam, ik denk dat we er nog een keer gaan eten en dan kies ik voor de inktvisringen! Daarna hebben we een cocktail in een barretje gedronken en wilden we nog wel een dansje maken. Hmm op zoek naar een leuke tent die we niet konden vinden. Dan nog maar een biertje in een andere bar en lekker naar bed. Misschien is het op zaterdagavond wat drukker in het centrum.

Hoe gaat het met jullie allemaal? Ik vertel wel iedere keer al mijn wilde avonturen, maar ik ben ook heel benieuwd naar jullie bezigheden (ook al denk je misschien dat die wat saaier zijn ;)). Een mailtje is altijd welkom!

Ik weet niet hoe onze komende weken eruit gaan zien, we laten het gewoon op ons af komen.

Een hele dikke knuffel en kus voor jullie allemaal!!