Handeyi!!

Daar zijn we weer!! Het kan nog net vandaag zijn we aangekomen in Windhoek, de hoofdstad van Namibië. Ongelooflijk wat je allemaal in een week kunt meemaken en zien en doen, wauw. Inmiddels kunnen we wel zeggen dat we een leuke groep medereizigers hebben. Je weet wat je aan elkaar hebt en iedereen helpt waar het kan. Gelukkig houdt iedereen zich ook netjes aan de afgesproken tijden, we zijn niet één keer te laat vertrokken. Niemand die klaagt over het vroege opstaan, het steeds weer opzetten en afbreken van de tenten of de lange dagen in onze truck 'Junior'. Inmiddels hebben we een nieuwe biologische klok. Jullie denken natuurlijk allemaal, die zijn aan het genieten van een chille vakantie, nou niks daarvan is waar hoor!! Of nouja het genieten wel tot het uiterste. We hebben lange dagen en we zijn nu wel op het punt gekomen van oververmoeidheid door slaaptekort, maar we gaan door! Wij zitten inmiddels helemaal in het ritme van de wekker die tussen 4:30u en 5:30u gaat, wassen, opruimen, tent inpakken ontbijten en de truck in op weg naar het volgende avontuur. De eerste week maakte iedereen het ook nog wel laat (tot een uurtje of 11, 12) met een lekker wijntje of biertje, deze week is dat wel omgeslagen. Iets minder biertjes en ook wat vroeger naar bed, zo sliepen er in de eerste week af en toe mensen in de truck onderweg, nu is dat vrijwel iedereen. Vandaag hebben we luxe want we slapen in Windhoek in een lodge, even een nachtje genieten van een echt bed, in plaats van een dun matje. Om nog even terug te komen op de titel van m'n blog, dit is het woord wat iedereen zal herinneren aan deze fantastische reis door Afrika. Ik zal jullie niet langer in spanning houden, het betekent 'let's go, ofwel we gaan'. Doordat we het grootste deel van de dag doorbrengen in de truck en regelmatig een bush stop hebben, een stop voor boodschappen of het maken van foto's hoor je hem meerdere keren per dag voorbij komen. Captain Tau hoeft het maar te roepen en iedereen stapt netjes de truck in. Als iemand anders het roept is het effect een stuk minder. Nog maar anderhalve week te gaan voor ik na 3 maanden weer in Nederland ben, nu gaat de tijd echt te snel. Veel plezier met het lezen van de blog!

Dag 7
Vannacht hadden we geen regenzeil over onze tenten en de raampjes waren allemaal open, dan kun je gewoon lekker in je slaapzak kruipen en heb je vanuit je bed uitzicht op de sterrenhemel, heel tof! De binnenkant van je tent verlicht door het maanlicht, omdat het bijna volle maan is. Eigenlijk zou de wekker om kwart voor 5 gaan, maar mama had zich vergist en had de wekker een uur later gezet. Dit resulteerde erin dat we pas na 5 uur wakker werden terwijl we om half 6 aan het ontbijt moesten zitten ingepakt en wel! Een race tegen de klok en dat nog wel op de vroege ochtend... Uiteindelijk hebben we het gered om te wassen, aankleden, tassen inpakken en beide tenten afbreken in een half uurtje, niet slecht. Hup naar het ontbijt en voor half 7 zaten we alweer in de truck. Vandaag hebben we een lange rit voor de boeg, van de 'Fish River Canyon' naar 'Namib-Naukluft National Park', een rit van ongeveer 520 km. Rond een uur of half 3 kwamen we aan bij Sesriem Campsite, echt in the middle of knowhere midden in de Namib desert (woestijn). Snel de tenten opzetten, want in de zon is het echt te warm. Gelukkig hadden we de luxe dat er een zwembad was met goed koud water, om even in af te koelen onder het genot van een biertje. Aan het einde van de middag stapten we de truck weer in op weg naar de 'Sesriem Canyon'. Een flinke wandeling en klim door de kloof met overal kleine grotten en een heleboel vleermuizen. Aan het einde van de kloof moesten we nog een stukje over de rotsen klimmen om bij het kleine beetje vers water wat ze hadden te komen. Helaas zwikte mama haar enkel hier, ze had er eerst niet zoveel last van, maar de klap kwam pas later. We konden vanaf bovenop de rand van de kloof nog net de zonsondergang zien voor we terugkeerden naar ons kamp. Na het eten nog even een drankje in de bar en een spelletje kaarten voor we naar bed gingen. We zaten midden in de woestijn en de sterrenhemel was om van te dromen, dus besloot ik om vannacht buiten te slapen. Samen met Allen de gids heb ik bovenop de truck geslapen, hoe vet is dat!! Het was wel even omhoog klimmen via de gril aan de voorkant van de truck maar het was absoluut de moeite waard. Wat een uitzicht vanaf daar. En ondertussen zagen we beneden de jakhalzen tussen de tenten door lopen!!

Dag 8
Vandaag was qua vroeg opstaan wel de klapper, om 4:15u ging de wekker al... Het was alleen even snel wassen en de bus in. Het ontbijt komt later en de tenten ruimen we op als we terugkomen. Op het programma stond namelijk de zonsopkomst vanaf 'Duin 45' bekijken. We moesten eerst een klein uurtje rijden voor we bij de Sossusvlei Dunes aankwamen. Duin 45 is zo bekend, omdat dit de enige duin is die men mag beklimmen, het is een beschermd natuurgebied dus de andere duinen mag niemand op komen. Onderaan de duin werden we afgezet en kon onze helse klim beginnen. We moesten mama jammer genoeg bij de truck achterlaten met Tau en Allen, omdat ze zoveel last van haar enkel had, dat ze niet mee kon. Allemaal in een lange rij begonnen we aan de klim tot de top van de duin op ongeveer 250m hoog. Op een lege maag en zo vroeg in de ochtend, dat was wel even slikken. Het waait er ook nog eens behoorlijk dus het is zandhappen tijdens de klim en dan ploeteren door het mulle zand. Dan ben je blij als mensen voor je al een soort van pad gecreëerd hebben, zodat het ietsje minder zwaar loopt. Ik dacht dat m'n conditie wel redelijk was, dat viel tegen... Al snel konden we de top zien, althans dat dachten we. Eenmaal daar aangekomen, bleek dat er nog een tweede top bovenop was, pfff nog een keer zo hoog. Het was een behoorlijke klim van ongeveer 40 minuutjes. Gelukkig waren we op tijd dus we hoefden niet bang te zijn dat we de zonsopkomst zouden missen. Bovenop moest iedereen eerst 10 minuten bijkomen, een op hol geslagen maag die het even niet meer zo goed aankon. Het uitzicht vanaf daar was zo ontzettend indrukwekkend. Een grote vlakte met 360 graden in het rond overal zandduinen. En langs de horizon de zon die langzaam opkwam achter de wolken, waardoor de kleuren nog mooier waren. Het is zo moeilijk om m'n gevoel erbij te beschrijven, je moet het gewoon gezien hebben! De terugweg ging een stuk sneller, gewoon random naar beneden rennen en ondertussen zak je steeds een stuk verder mee naar beneden met het zand. Beneden hadden de achterblijvers ondertussen een voortreffelijk ontbijt voorbereid. Mama stond wentelteefjes te bakken en verder hadden we witte bonen in tomatensaus en bacon. Aanvallen!! Zeker na die workout op de vroege ochtend. Na het ontbijt reden we een stuk verder door Sossusvlei richting 'death vlei'. Een vlakte tussen de duinen met allemaal dode bomen, de naam is niet voor niks gekozen. De bomen zijn al 900 jaar dood maar staan er nog wel. Omdat er geen wind staat groeit er niets en verteert er ook niets. Eem bananenschil doet er hier 30 jaar over om te verteren en een sinaasappelschil zelfs 60 jaar. We moesten eerst een stukje met een 4x4 safaritruck wat dieper het park in, lekker scheuren en driften door het mulle zand. Onze chauffeur ging lekker tekeer. Het laatste stukje moesten we lopen, deathvlei was namelijk aan de andere kant van een duin. Met mama op sleeptouw hebben we wel de hele wandeling gemaakt. Echt bizar het was een droge kale vlakte, omringd door duinen en overal verspreid dode bomen. Natuurlijk moesten we een leuke groepsfoto maken en ja klimmen in de boom hoort daar dan ook wel bij. Het resultaat, aan het einde van de dag was iedereen druk in de weer met een pincet om alle splinters eruit te krijgen. Vroeger stond hier water omdat er een rivier liep, maar de rivier loopt daar al lange tijd niet meer, waardoor alles uitgestorven is. Het was alweer tijd om terug naar het kamp te gaan, tenten inpakken en lunchen en op naar onze volgende campsite 150km verderop in de woestijn. Onderweg nog een stop bij een bakkerijtje in Solitareae voor z'n befaamde appeltaart. Hij was lekker hoor! Na het opzetten van de tenten kregen we een rondrit door het gebied rondom de campsite. Hier hebben vroeger de bushmannen gewoond, een gebied met een rijke voorgeschiedenis. We hadden een super leuke gids die ons van alles heeft verteld over de bushmannen en hun gewoonten en over de omgeving. Ook vertelde hij hoe je kunt overleven in de woestijn en wat je niet moet doen. Vervolgens vertelde hij ons ook nog dat er een waterplaats was voor de wilde dieren precies voor het terras van de kleine bar. En om het plaatje helemaal af te maken mochten we op het terras gaan slapen zodat we alle dieren konden zien in de nacht!! Allen was ondertussen al druk met koken, dus toen we terugkwamen konden we gelijk aanschuiven. Vandaag was het bbq, niet verkeerd. Vlak voor het eten hadden we nog heel even de tijd om de sterrenhemel te observeren. Dit was by far de beste sterrenhemel ooit, je kon de Melkweg heel goed zien en overal vallende sterren, dit is pas genieten. Na het eten met z'n allen naar het terras, kom maar op met de wilde dieren! We hoefden niet lang te wachten voor de eerste zebra's arriveerden. We hebben de rest van de avond kunnen genieten van het uitzicht op de bergzebra's en oryxen (ook wel gemsbok genoemd). Samen met mama en 5 anderen hebben we de nacht buiten geslapen. Het was prachtig weer en de dieren bleven maar langs komen. Wel gek wakker worden steeds van de geluiden van alle dieren. Het is wel heerlijk om buiten te slapen, echt kamperen in de woestijn.

Dag 9
We hoefden dit keer niet om 4:15u op te staan, maar uitslapen was het zeker niet hoor. Toch scheelt een klein uurtje langer in bed dan wel. Alle wegen leidden vandaag naar Swakopmund, een grote stad aan de kust van Namibië. We hadden onderweg nog een stop bij de 'Tropic of Capricorn', de steenbokkeerkring. Vlak voordat we aan kwamen in Swakopmund, na een tocht van 250km, stopten we in Walvisbaai lagoon voor een wandeling langs de Atlantische oceaan met uitzicht op honderden, zo niet duizenden flamingo's. Ik wist niet eens dat die hier voorkwamen. Zover je langs de kustlijn kon kijken zaten er flamingo's, echt overal, wat een verrassing. Niemand kon er genoeg van krijgen dus we hadden een recordtijd neergezet voor de kleine wandeling die we moesten maken. Na Walvisbaai reden we door naar Swakopmund. We stopten bij het activiteitencentrum om een eventuele activiteit voor de volgende dag te boeken. Papa en mama gaan de boottocht richting de dolfijnen doen en ik ga zandboarden met een groepje, ben benieuwd. We kregen nog een korte sightseeing door het stadje in de truck voor we naar onze lodge werden gebracht. Woehoe de komende 2 nachten in een echt bed en een goede douche, en een laundry service (die zak kon niet voller met was haha), dat kan niet beter. 'S middags hebben we een wandeling door de stad gemaakt en waagden we ons de lokale markt met souvenirs te bezoeken. Dat is wel een opgave hoor. Ieder kraampje verkoop ongeveer hetzelfde, maar ze willen natuurlijk allemaal dat je bij hen wat koopt en niet bij de buurman. Ze proberen je allemaal te lokken door een praatje te maken en je dingen aan te smeren voor een 'goed' prijsje, uhuh mooi niet dus. Je kunt hier goed onderhandelen, want ze vragen veel te veel, de helft gaat er zeker nog af. Eentje was zo slim geweest mijn naam te vragen om vervolgens een sleutelhanger van een palmpit speciaal voor mij te maken, dan zeg je natuurlijk geen nee meer. Na de markt was het wel tijd voor een drankje voor we op zoek gingen naar een restaurant om met een deel van de groep te gaan eten. Namibië is vroeger een kolonie van Duitsland geweest, wat je goed terug kunt vinden in Swakopmund. Er zijn veel winkeltjes en restaurants met een Duitse naam en ook veel eigenaren daarvan zijn van Duitse afkomst. Doordat de leuke restaurants allemaal al vol waren, moesten we bij een Portugees restaurant eten, helaas pindakaas, het was wel een gezellige avond hoor. We waren wel zo slim geweest om alvast bij een ander restaurant direct aan de oceaan te reserveren voor morgen. Terug in de lodge nog even snel gebruik maken van de WiFi en lekker naar bed.

Dag 10
Voor papa en mama begon de dag vroeg. Om 7.00 uur ontbijten en om 8.00 uur stonden we klaar om opgehaald te worden. In een busje werden we naar Walvis Bay gebracht. We waren de bus nog niet uit of de eerste verkopers van palmpitten meldden zich al. We haastten ons naar de pier waar onze boot zou vertrekken. Het bleek een grote catamaran en de schipper was dezelfde man die ons had opgehaald. We waren niet de enigen, in totaal een man of 50 klom aan boord en direct daarna vertrokken we. Op de boot kon je overdekt zitten, op het voordek en boven. Drinken kon je pakken, de koelkast stond vol. Uh, nog geen vijf minuten gevaren en daar zat een zeehond op onze boot, een bekende van de schipper. Hij was zo tam dat hij kon worden geaaid. Natuurlijk wel voor een lekker visje. Onderweg legde de schipper, een beetje een droge man zonder humor, van alles uit. Niet veel later landden er twee grote pelikanen op de boot. Naast de boot zagen we nog veel meer pelikanen. Geweldig! Terwijl we van het uitzicht op het voordek zaten te genieten kwam een pelikaan achter ons staan alsof hij met ons op de foto wilde. Een man trok ons fototoestel uit de hand en maakte snel foto's van ons. In het water zagen we steeds meer zeehonden zwemmen en buitelen. Wauw op de kant lagen zo veel zeehonden, het zag er met recht zwart van de zeehonden. Verder ging de trip op zoek naar dolfijnen. We hebben inderdaad dolfijnen gespot, maar helaas maakte ze niet van die prachtige buitelingen als de zeehonden. Rond 11.30 uur maakte de hulp van de schipper een lichte lunch klaar. Nou dat licht kan ik beter weg laten. Hij maakte oesters schoon en toverde vele dienbladen vol hapjes uit de koeling. De champagne werd ontkurkt en drinken maar. Op de terugweg naar de haven kwam onze vriend de zeehond weer even aan boord. Er was echter geen vis meer te halen, dus helaas. Hij liet zich nog wel verleiden voor het maken van wat foto's, maar werd vervolgens dringend verzocht de boot te verlaten. Terug in de haven zochten wij ons busje weer op en werden weer bij ons hotel afgezet, benieuwd naar de verhalen van onze reisgenoten.
Ik kon lekker een beetje uitslapen, want we werden pas om half 10 opgehaald. Rustig ontbijten buiten in het zonnetje en precies op tijd werden we opgehaald. Vandaag gaan we (Kirbie, Kasie, Owain, Peter, Tobias en ik) een ochtend zandboarden, staand en liggend. We reden een stukje terug richting Walvisbaai en daar gingen we de duinen in. Busje parkeren, spullen passen en hup naar boven. Ook dit is een beschermd natuurgebied dus een lift naar boven was er niet, daarvoor konden we de benenwagen gebruiken. Even een déjà vue naar de dag van duin 45. Pfoe dat is wel een eind omhoog lopen, zeker met snowboardschoenen aan en je board onder je arm in de brandende zon. Eenmaal boven kregen we een uitleg en moesten we ons board waxen. Iedere keer als je naar beneden gaat moet je hem weer waxen, omdat hij anders teveel weerstand geeft aan het zand. Ik heb al wel eens geboard in de sneeuw en 2 anderen ook, wij kregen de korte uitleg, ofwel de verschillen tussen sneeuw en zand en toen mochten we gaan. Er was nog een kleine verrassing, we hadden een cameraman mee die alles ging filmen en foto's maakte, echt gaaf. Het was wel even wennen vergeleken met de sneeuw. Sandboarden is een stuk zwaarder en je remt sneller af, toch ben je zo beneden! De eerste 2 keren ben ik gewoon naar beneden gegaan, maar er was ook een schans. Die kon ik natuurlijk niet links laten liggen. Voor mij gingen de 2 jongens die heel goed konden boarden als eerste van de schans. Ik vond het doodeng, maar die adrenalinekick, dat moet ik ook doen! Als je boven op de duin staat en over de schans naar beneden kijkt kun je niets zien, dus voor je gevoel spring je in het niets, als dat maar goed gaat komen. Ik stond wel een beetje te trillen en ik heb gegild maar het was super tof. Het zag er op de foto's allemaal heel professioneel uit, maar stiekem ging ik wel onderuit toen ik eenmaal weer in het zand was geland. Nu ik er eenmaal een keer af was gegaan moest er nog een tweede keer komen en een derde... Toen heb ik niet meer gegild hoor! Iedere keer weer naar boven lopen in dat mulle zand was wel weer een flinke workout, zeker omdat het zo warm was, maar het was het waard. Nadat we een paar keer naar beneden waren gegaan gingen we over op liggend boarden. Op je buik op een hardboard plaat van de duin af naar beneden. Wow, dat gaat echt heel hard, m'n topsnelheid was 64 km/uur zonder remmen, heerlijk. Tevens was het ook ongeveer de maximale snelheid die je daar kon halen, dus ik was er blij mee, haha. Nog een keertje liggend naar beneden en de allerlaatste keer naar beneden van de schans. Helaas is het me niet gelukt goed te landen en te blijven staan, maar het was echt gaaf. Beneden kregen we nog een lunch en stond er al een koelbox met bier voor ons klaar, nooit verkeerd. Aangezien de zon scheen had iedereen een laag zonnebrand op en daaroverheen een laag zweet, niet erg comfortabel in het zand. We kwamen dus ook als een soort zandmonsters beneden. Het zat echt overal. Bij de lodge heb ik m'n kleren dan ook buiten uitgedaan, jep een berg zand voor m'n deur. Het zat in m'n neus, m'n oren, m'n kleren, haren niet normaal.

Na een heerlijke douche gingen we nog even met een groep en papa en mama de stad in. Lekker rondwandelen en langs de kust. Het was prachtig weer, maar wel fris door de wind. De Atlantische oceaan is enorm koud, er zwemt dus ook niemand en de wind maakt het gelijk fris. We hadden gehoord dat er een bar/restaurant op een hele mooie plek langs het water was, de ideale gelegenheid voor een drankje. Het was inderdaad de moeite waard, we zaten direct aan het water met links en rechts van ons de oceaan en op de achtergrond de zon die langzaam onderging. We hadden afgesproken om met een groep uit eten te gaan bij 'Tug', een restaurant in de vorm van een boot, direct langs de oceaan. We hadden een tafel boven in de serre met uitzicht op het water, onder ons zagen we de golven op de rotsen slaan, beter kan niet! Papa wilde een biertje, maar ik wilde eigenlijk rode wijn, hmm ach neem maar gewoon de hele fles zeiden ze. Je had de ober moeten zien kijken,is die fles echt alleen voor jou???? Papa heeft na z'n biertje wel mee gedronken hoor, een hele fles is wel erg veel in je eentje tijdens het eten. Mama en ik kozen voor een stuk vlees dat we nog niet eerder hadden gehad, namelijk de oryx (gemsbok). Hij was precies goed gebakken, lekker met champignons erop en geitenkaas, dat was pas genieten. Eigenlijk zaten we alleen van het hoofdgerecht al vol, maar papa en ik wilden toch een toetje proberen. Papa koos voor custard en ik voor een traditioneel dessert uit Namibië, 'malva'. Het was een soort cake, gedrenkt in hele lekkere honing en met een bol ijs. Holymoly, het lekkerste dessert ooit! Papa had natuurlijk enorm spijt nadat hij m'n toetje had geproefd. Gelukkig was het veel te veel en hebben we hem met z'n drietjes opgegeten. De toiletten daar waren trouwens ook echt mooi, helemaal in de stijl van een groot schip, met van die raampjes en bankjes enz. Ik kon het niet laten er nog even een foto van te maken. Na het eten zijn papa en mama nog een drankje gaan drinken met die groep en er was een voetbalwedstrijd op tv die ze nog af hebben gekeken in de lodge. De groep met wie ik was gaan boarden vandaag was in een ander restaurant, daar ben ik nog even naartoe geweest. Het restaurant hoort bij een hotel en ze hadden een kleine eigen bierbrouwerij, Owain zorgde er gelijk voor dat ik een complete bierproeverij kreeg! 3 verschillende soorten en erg lekker. Het was een gezellige avond, maar weinige uurtjes slaap begonnen toch z'n tol een beetje te eisen. Op naar de lodge, lekker naar bed. De laatste nacht in een goed bed en met luxe, voor we morgen naar Spitzkoppe vertrekken waar we helemaal niks hebben, alleen een stortkoker als toilet.

Dag 11
Na het ontbijt moesten we nog even de stad in om mijn dvd van het zandboarden op te halen en om nog even boodschappen te doen voor de komende dagen. Daarna de tas weer inpakken en op naar de truck. Vandaag gaan we richting Spitzkoppe, een van de bekendste bergen van Namibië, ongeveer 80 km vanaf Swakopmund. Het is een soort grote vlakte met allemaal steenformaties van graniet, waarvan de berg Spitzkoppe, ja de naam zegt het al, spitse toppen heeft. We waren net een half uurtje onderweg, toen Allen gebeld werd door Nomad. We rijden gelijk op met een groep die de accommodatie tour doet, zij slapen in lodges en komen dus niet altijd op de plekken waar wij komen. Een van de gasten was zijn paspoort in het kluisje van de lodge waar zij hadden overnacht vergeten, of wij even terug konden rijden om hem op te halen, want zij waren al een stuk verder. Truck omkeren en hup weer terug naar Swakopmund. Het is maar goed dat we vandaag niet zo ver hoeven te reizen. Aangekomen bij Spitzkoppe konden we ons kamp opzetten aan de basis van een van de bergen met uitzicht op de Spitzkoppe. Het weer zat vandaag niet helemaal mee we moesten de tenten in de stromende regen opzetten. Binnen no time vormden er zich tientallen watervalletjes vanaf de berg naar beneden. Ook achter onze tent, gelukkig stonden we iets hoger, waardoor we geen last hadden van het water. Iets verderop had iemand anders wel een rivier onder z'n tent door lopen, tent oppakken en snel ergens anders neerzetten dus. Nadat iedereen klaar was werden we door een lokale gids meegenomen voor een wandeltocht door de omgeving en naar de schilderingen op de rotsen, gemaakt door de bushmannen tweeduizend tot vierduizend jaar geleden. De koppen van de dieren op de muur gaven de richting aan waar water te vinden was. We hadden nog even de tijd voor de zonsondergang dus een groot deel van de groep besloot om de berg te beklimmen, zodat we de zon onder konden zien gaan naast de Spitzkoppe. We hadden geen tijd meer om goede schoenen aan te trekken dus op de slippers naar boven, dat was wel een uitdaging! Het uitzicht was echt grandioos we waren nog maar net onderweg en we bleven maar foto's maken. Het laatste stuk was klauteren, hopen dat naar beneden gaan geen probleem is. We waren net op tijd op de top om de zon onder te zien gaan, wauw. Voor foto's van alle avonturen moeten jullie even op m'n facebook kijken, ik kan ze niet meer uploaden op deze site helaas. Het is zo lastig te beschrijven hoe indrukwekkend al de dingen zijn die we hier zien. Helemaal beneden zaten papa en mama ondertussen lekker een biertje te drinken en ook van de zonsondergang te genieten. De weg terug viel mee, hier en daar elkaar even een handje helpen, niemand is gewond geraakt gelukkig ;). Allen had ondertussen alweer heerlijk gekookt. Nadat de afwas was weggewerkt, zaten we in het donker in de grote kring. Nergens licht en zoals gezegd was er geen elektriciteit. Ook de maan was er nog niet. De Melkweg was opnieuw goed te zien. Allen vertelde ons wat er aan de sterrenhemel te zien was. Iedereen zocht op tijd zijn tent op. Jaja, Tandenpoetsen met een flesje water en ook je gezicht op die manier een beetje opfrissen. De bushtoilet was prettiger dan de enorm stinkende stortkoker, een gat in de grind met een granieten toiletpot erop. Doorspoelen kon niet, er is immers geen water.

We komen een beetje tijd tekort om de blog tot vandaag helemaal af te krijgen en we moeten de truck weer in. Geen idee wanneer we weer WiFi hebben maar de rest volgt snel.

Een dikke kus van ons!!