Water, water en nog eens water...

Hallo allemaal!!

Nog een allerlaatste blog van onze vakantie. Het heeft iets langer geduurd dan gepland, maar hij is eindelijk af. De laatste lootjes wegen altijd het zwaarst zullen we maar zeggen. Inmiddels zijn we veilig thuis aangekomen en is het grootste deel van de was al gedaan. Het was zo mooi weer dat het lekker buiten kon drogen. De laatste spullen opruimen en nu is het tijd voor alle foto’s en filmpjes die we hebben gemaakt. Jullie mogen nog even van onze laatste dagen avontuur genieten en dan houdt het ook voor jullie op. Heel veel plezier met lezen!!

Dag 17
Ook vandaag hebben we een flinke rit te gaan, ongeveer 400km richting Etsha in het noorden van Botswana, de plek van waaruit je gemakkelijk de Okavango delta in kunt. Doordat we vroeg waren vertrokken kwamen we daar aan het begin van de middag aan, zodat we konden lunchen en daarna lekker een middagje vrij hadden. Het weer was heerlijk en de campsite, Swamp Stop, lag aan de rivier die de Okavango delta in gaat. Lekker een boekje lezen en genieten van het uitzicht en de rust. Allen had gehoord dat Tobias morgen jarig is, dus we besloten samen een taart te bakken. Kan ik hier in Afrika toch nog doen waar ik gek op ben, bakken!! Met de paar ingrediënten die we nog hadden maakten we een appel-rozijnen cake met kaneel erdoor. Nu ik toch bezig was, heb ik ook maar geholpen met koken. Man ik kan geen aardappel meer zien! Voor 25 mensen aardappels schillen en in plakjes snijden, dat is wel weer even genoeg voor de komende maanden. Het was wel de moeite waard hoor, we maakten er een soort shepherd’s pie van. Na het eten was het tijd voor een dansje. Allen en Tanaka sloten om de beurt hun telefoon aan op de speaker in de truck. Ramen open, muziek aan, volume omhoog en gaan met die banaan! Allen maakte met zijn laser een soort discolamp met allemaal verschillende patroontjes en voor de rest waren alle lampen uit. Het was echt geweldig, Tau, Allen en Tanaka gingen helemaal los. Een deel van de groep zat bij het kampvuur bij de bar, maar een klein groepje was nog bij de truck en deed gezellig mee. Hup vest/trui uit, daar is het nu te warm voor. Helaas heeft Allen al eens problemen gehad met muziek op een campsite dus we konden het niet zo laat maken. Nog even een afsluitend drankje bij het kampvuur en dan lekker naar bed.

Dag 18
We mogen een keer uitslapen!! Vandaag hoeven we pas om 8 uur te ontbijten. Gisteren had iedereen z'n kleine rugzak al ingepakt voor de komende 2 nachten in de Okavango delta. Onze grote bagage blijft achter in de truck bij Tau, de delta gaan we namelijk in per boot. Toch was het voor mij nog vroeg opstaan, de taart moest nog gevuld en afgemaakt worden voor Tobi wakker werd dus om kwart over 6 eruit (nouja is nog steeds uitslapen eigenlijk). Een heleboel waren al op tijd eruit en de rest hadden we geroepen om Tobias te verrassen met een 'happy birthday' en de taart voor z'n tent. Het was echt heel leuk, hij lag nog heerlijk in z'n slaapzak en werd daadwerkelijk verrast. Een prima ontbijt vandaag, met als toetje een stuk taart. Iets voor 9 stonden we netjes op de boot te wachten, maar onze schipper was er nog helemaal niet. Er waren schijnbaar 2 verschillende tijden gecommuniceerd tussen de schipper en ons, hij dacht dat we om 10 uur zouden vertrekken. Even geduld hebben nog dus.. Het zonnetje scheen heerlijk en het uitzicht op de rivier was prima, dat houden we nog wel even vol. We hadden 2 bootjes voor de hele groep inclusief de bagage, maar het paste precies. We scheurden een kleine 2 uurtjes door de delta tussen het hoge riet en de waterlelies door voor we in Seronga aankwamen. Af en toe kregen we er een gratis kleine douche bij, maar met de zon droogde alles snel weer op. Het laatste uur richting ons kamp moesten we verder met de 4x4 jeeps. We reden echt door het platteland van Botswana. Overal mensen op straat, kleine dorpjes en een heleboel vee wat langs of over de weg liep, af en toe werd je dus wel even wakker geschud door een noodstop. Ons kamp was midden in de Okavango delta, hier stonden de tenten al voor ons klaar. Wel relaxed we hoeven hem niet eens zelf op te zetten! Na de lunch hadden we tot 4 uur vrij. Er was een grote algemene ruimte met een bar, allemaal zitjes en een plek voor een kampvuur. Het weer kon niet beter, lekker buiten zitten of in de hangmat chillen en er was zelfs een volleybalnet! De strijd barstte meteen los op het veld, wel leuk even wat anders dan in de truck zitten. Om 4 uur werden we opgehaald voor onze mokoro trip, een korte boottocht in een klein bootje door de delta. We zitten weer even in een totaal andere omgeving dan alle dagen die we tot nu toe in Afrika hebben gehad. Geen bergen, geen woestijn, geen duinen, maar gewoon heel veel groen en vooral veel water. Ook de rivier zelf is goed gevuld met groen en riet, ongelooflijk hoeveel waterlelies ze hier hebben. Grote delen zijn helemaal gevuld met lelies zodat je er daadwerkelijk 'doorheen' vaart. Regelmatig is het bukken voor het riet en alle andere dingen die over het water hangen met allemaal spinnen enz erin, maar dat maakt het alleen maar meer tot een avontuur. Op een van de eilandjes in de delta maken we een tussenstop voor een korte wandeling. Een lange broek is toch wel heel fijn met alle scherpe bladeren en vooral ook de stekels. Terug gaan we weer met de mokoro, terwijl we ondertussen kunnen genieten van de zonsondergang, ja het blijft geweldig. Bij terugkomst op het kamp brandt het kampvuur al, nog even snel douchen en op naar het kampvuur. We hebben echt luxe vandaag, terwijl wij onze activiteit hadden, waren de gidsen druk met het koken van ons 3-gangen menu, wauw.. Na het eten is het nog tijd voor een spelletje en er staat zelfs een radio met allerlei cd's zodat iedereen wat af kan spelen. Het enige wat hier tegenvalt, zijn de muggen, ze zitten werkelijk overal en houden wel van een hapje.... 'S nachts werd ik wakker van een raar geluid, ik hoorde dieren in het water en andere geluiden, hmm toch maar even m'n tent uit en kijken. Het kamp zit ook op een van de eilanden, dus er omheen zit overal water. Zaklamp mee en richting het geluid. Wat bleek het was een hele kudde olifanten die de oversteek maakten van het ene naar het andere eiland, super gaaf.

Dag 19
Na de mooie tijd van vertrek gisteren, was het vandaag wel weer wat vroeger, 6:15u ontbijt en om 7:00u vertrekken. Lange broek en lange mouwen aan, dat is wel even wennen, maar anders krijg je er spijt van. Op naar de mokoro's voor onze volgende boottocht! Het blijft echt geweldig mooi dat varen door de delta met overal de lelies, alsof je in een sprookje zit. We kwamen een hele groep nijlpaarden tegen die lekker aan het luieren waren en nog een eenzame olifant die tot halverwege z'n lichaam af stond te koelen in het water. Het was ongeveer een uurtje varen naar een ander, wat groter eiland dan gisteren. Hier stapten we uit voor een wandeling van ongeveer anderhalf uur. We moesten allemaal onopvallende kleuren dragen, zodat de kans op het zien van wilde dieren groter was. Al snel kwamen we een verse berg poep en sporen van zebra's tegen. Helaas hebben we ze hier niet kunnen zien, zebra's zijn vrij schuw en de hoeveelheid verstopplekken is enorm hier. Overal vonden we trouwens ook sporen en poep van olifanten en met name ook de sporen en beschadigingen op de amarula bomen. In mijn eerste blog had ik geloof ik al iets gezegd over amarula. Het is een vrucht die gebruikt wordt voor een crème likeur die heel veel weg heeft van baileys. Wel leuk om de boom nu ook gezien te hebben en ik kon het niet laten om een vrucht open te maken en te proeven. Olifanten zijn gek op de vruchten, wat goed te zien was aan hun poep. Er zaten een heleboel grote pitten van de amarula vruchten in. Een groep bavianen was in een grote boom aan het spelen, zo schattig. Op de terugweg van de wandeltocht zagen we nog een compleet skelet van een zebra, als je die schedel vast pakt dan zie je eigenlijk pas echt goed dat ze best groot zijn. Vanaf het eiland was het uitzicht heel erg mooi, nog steeds even wennen dat het landschap zo anders is, al dat water vooral ook. Terug naar het kamp gingen we weer met de bootjes. De middag hadden we vrij, iedereen was heerlijk aan het luieren. Uiteindelijk konden we toch nog genoeg mensen bij elkaar sprokkelen voor een potje volleybal, voor onze laatste activiteit begon. Inmiddels was de zon al iets minder heet, dat scheelde. Om 4 uur werden we opgehaald voor onze laatste boottocht. Onderweg stopten we bij opnieuw een ander eiland met uitzicht op de ondergaande zon. Het was luxe vanmiddag, ze hadden koelboxen meegenomen, zodat we een biertje of iets anders mee konden nemen. Er werd wat verteld over Botswana en de delta en verder werden er vragen beantwoord. Het was echt genieten hier! Vanmorgen hadden we geen zebra's kunnen zien, nu hadden we wel geluk. We zagen een hele groep voorbij lopen en grazen in de verte. Ook hebben we een heleboel koeien gezien, hahaha. De boeren hebben hier allemaal koeien, die de hele dag door de delta grazen en die zelf de weg terug vinden, makkelijker kan niet toch?! Dit keer geen kampvuur voor ons, maar de bbq die goed warm was. We eten echt heel divers, die Allen weet wel hoe hij moet koken. De rest van de avond hebben we wat gedronken bij de bar en gezellig gekletst. Het besef dat het einde van de reis eraan zit te komen, had iedereen wel een beetje getroffen.

Dag 20
Het is tijd om terug te gaan naar onze spullen en junior en Tau. Om 6 uur stonden de jeeps voor ons klaar, spullen inladen en gaan. Van te voren waren we gewaarschuwd dat het meenemen van warme kleren en een jas aan te raden was, nou nu wisten we waarom!! Pfoeee wat was het koud, niet normaal. Lange broek, dichte schoenen, 2 shirtjes, m'n trui en jas en nog steeds had ik het koud... Capuchon goed dicht geknoopt tegen de wind, maar nog een tweede jas kon ik eigenlijk wel gebruiken. Dan duurt een ritje van een uur in de jeep wel lang. Het laatste stuk op de boot werd er niet veel beter op. Yes, Fabian kwam naast me zitten met zijn geweldig zachte en warme deken, waar je al niet gelukkig van wordt. Eigenlijk was ik nog wel moe, het was vechten tegen de slaap op de boot. Ik mocht niet slapen omdat ik direct langs het water zat en er was geen railing, dus als je dan in slaap valt en iets te ver naar rechts hangt lig je erin. Bij de campsite stond Tau al op ons te wachten. Hij had netjes junior richting het water gereden en stond klaar voor vertrek. Het was zo schattig, hij had iedereen zo gemist dat we allemaal apart een knuffel kregen. Snel de truck weer in, we hebben een lange rit voor de boeg, ongeveer 450km. Vandaag moeten we ook nog de grens over richting Namibië zodat we morgen minder ver naar Chobe hoeven te rijden. Die grensovergangen vergen echt wat geduld, iedere keer weer formulieren invullen en vooral lang wachten. Onderweg nog een stop bij de supermarkt en snel verder naar kamp Chobe, gelegen aan de oever van de Okavango rivier (de rivier gaat door verschillende landen). We kwamen pas om 17:30u daar aan, in rap tempo de tenten opzetten want de zon was al onder aan het gaan. Op deze camping hadden we geen stroom, dat was douchen in het licht van je zaklampje. Het water werd hier verwarmd in een zogenoemde donkey. Een staand metalen vat gevuld met water en met een kampvuurtje eronder die de hele dag aan moet blijven, op deze manier zorgen ze voor warm water. Wat een pech dat het maar een klein vat was, waardoor ik ondertussen alweer een koude douche had. Na het eten was het tijd voor een drankje in de bar bij de receptie van het park. Het was niet alleen een kampeerplaats, maar ook een lodge, dus daar hadden ze wel elektriciteit. Het uitzicht vanaf de bar was op de rivier, we konden alleen niet zoveel dieren spotten. Het einde van de reis is nu bijna daar en dat kon je wel merken, iedereen is gesloopt, lekker vroeg naar bed.

Dag 21
Opnieuw een vroege ochtend 4:30u opstaan en in het donker de tenten opruimen. We moeten weer de grens over naar Botswana richting het national park Chobe. Omdat we 2 activiteiten op het programma hebben, moeten we daar op tijd zijn. De grenspost ging om 6 uur open en we zaten maar 3 km van de grens, dus om 6 uur vertrokken we. Het was een beetje een stroeve ochtend. Vanaf Windhoek was er een 70-jarige Australische vrouw bij de groep gekomen die Allen al van eerdere tours kende. Het was een hele aparte vrouw, die zich totaal niet in de groep mengde, ze zonderde zich af van iedereen. Vanaf dag 1 ging ze met het eten ergens buiten de groep in d'r eentje zitten en in de bus wilde ze ook alleen zitten. Een gesprek aanknopen ging moeizaam en daar had ze volgens mij ook helemaal geen zin in. Het mooiste van alles is nog dat ze deze tour al 6 keer eerder had gedaan en met de kampeergroep mee ging, terwijl ze overal een upgrade naar een kamer boekte. Misschien moet je dan de volgende keer gewoon de accommodatie tour doen ofzo... Het was vooral ook een arrogante vrouw wat er vanmorgen voor zorgde dat het totaal mis ging tussen Allen en haar. Ze schold hem uit zonder dat daar reden voor was, ze is gewoon die heks uit Sneeuwwitje, waardoor de boel helemaal escaleerde. Het resultaat, Allen is niet meer de truck ingestapt, we moesten verder zonder hem. Hij wachtte op een van de andere trucks die de grens nog moest passeren. Hoe toch 1 persoon de hele sfeer in een groep kan veranderen en het voor iedereen kan verpesten. Heel jammer dat dit nu zo aan het einde van onze trip gebeurd. Als ik die vrouw was geweest had ik echt de truck niet meer in gedurfd, blikken zeiden meer dan 1000 woorden... Eenmaal in Botswana liep de weg recht door het national park, als je goed naar buiten keek kon je regelmatig wilde dieren zien. We zijn nog wel even gestopt voor een olifant die langs de weg stond. Iets voor 11 kwamen we aan in ons kamp in Kasane. Vandaag moeten we voor de laatste keer onze tent opzetten, echt een raar gevoel. Ondertussen was Allen ook aangekomen met de andere truck en was hij weer een beetje afgekoeld. Na de lunch werden we om 12 uur opgehaald voor onze gamedrive door Chobe. In een grote jeep gingen we op pad. We hoefden niet lang te wachten op de eerste dieren vandaag! We waren nog maar net door de poort voordat we de eersten al gespot hadden. En wat het allemaal nog veel beter maakte was de schoonheid van het park zelf. Het is totaal anders vergeleken met Etosha. Chobe is heuvelachtig met een grote rivier erlangs en is erg groen met een heleboel dieren. We bleven maar stoppen en kijken en genieten! We kwamen onder andere een grote kudde olifanten tegen met 2 kleintjes, zo schattig. Verder zagen we ook een grote groep buffels, die hadden papa en mama nog niet eerder gezien. In de rivier zagen we een uitgebreid al spelend badende olifant en een paar nijlpaarden. Ook de vogels hier zijn de moeite waard om voor te stoppen. Het meest spectaculaire wat we deze middag hebben gezien was een krokodil die op land was om een (verse) dode hyena op de eten, met een hele groep aasgieren er omheen. De hyena kon nooit lang dood zijn, want de snuit van de krokodil was rood van het bloed. Het filmpje hiervan is echt tof. Als finishing touch nog een heleboel giraffen en toen moesten we haasten naar de grote boot in de Chobe rivier. We hadden namelijk nog een bootcruise met de zonsondergang op het programma staan. We mochten onze eigen drankjes meenemen, Tau kwam de koelbox voor ons brengen, ideaal. Het was een grote boot met beneden en boven zitjes voor iedereen. Lekker boven op het dek in het zonnetje zitten. In het midden van de rivier was een klein eilandje waar we omheen zijn gevaren. We voeren steeds met aan de ene kant het national park en aan de andere kant het eilandje en de rivier. Af en toe kwamen we een krokodil tegen en verder een heleboel vogeltjes en nijlpaarden. Op een gegeven moment zagen we ineens 3 leeuwen en een buffel voorbij rennen. De leeuwen waren aan het jagen op de buffel! Holyshit wat een happening. Het allermooiste was nog dat de buffel zich omdraaide en vervolgens achter de leeuwen aanging, waren de rollen even omgekeerd. De leeuwen hebben het niet voor elkaar gekregen! We waren ook getuigen van een ware hippofight en een nijlpaard probeerde onze boot op te komen!!! De zonsondergang was opnieuw spectaculair, de lucht had zo ontzettend veel mooie kleuren en dan een paar bomen die net boven de horizon uitstaken… Kortom een super activiteiten dag!!! Snel terug voor het eten. Na het eten hebben we de avond lekker onderuit gezeten rondom het vuurtje en gekletst.

Dag 22
De laatste dag vroeg opstaan, tevens de laatste keer de tent inpakken, de laatste keer samen met de familie ontbijten, de laatste keer een kampvuur en de laatste keer een ritje met Junior!!! Wel echt heel jammer, vandaag is het de allerlaatste lange dag van onze tour van Kaapstad naar de Victoria Falls. Nu komt het moment van naar huis gaan wel heel erg dichtbij… Om 6:00u vertrokken we uit Namibië. Het was maar ongeveer 10 km naar de grensovergang met Zimbabwe. We zijn zo vroeg weg gegaan, omdat het overgaan van de grens in Zimbabwe wel eens een paar uur kan duren. Ze schrijven de visums hier namelijk nog met de hand... De grens bij Botswana waren we zo over, ik ben benieuwd wat er nu gaat komen. We moesten eerst zorgen dat we groepjes maakten met de mensen die in een bepaalde munteenheid wilden betalen. Zo hadden we een groep die met dollars betaalden (de Amerikaanse dollar is de munteenheid in Zimbabwe), een met euro’s, een met Zuid-Afrikaanse rand en de laatste met de Pula uit Botswana. Een persoon per groep moest met het geld voor het visum naar binnen, heel apart ze controleren dus niet eens het paspoort met de bijbehorende persoon, hoe kan het dan zo lang duren? Toen iedereen had betaald begon het wachten, en wachten en wachten… Ik zat buiten op de stoeprand m’n blog te schrijven dus ik kreeg alles mee wat er binnen gebeurde. Dat was vooral veel gekletst en gelach en niet zoveel werken volgens mij. Het heeft ons ongeveer anderhalf uur gekost om Zimbabwe in te komen. Ach we hadden er al op gerekend, het viel eigenlijk nog mee volgens Allen. Het was nog ongeveer 100 km rijden naar de Victoria Falls. De weg ging dwars door een park heen, dus onderweg moesten we nog een keer stoppen voor een olifant die aan de rand van de weg stond. Het begint bijna dagelijkse kost te worden, al die dieren op de weg! We kwamen op tijd aan bij de Victoria Falls, waar onze eerste stop bij een activiteitencentrum was. Ik wilde misschien gaan raften, maar helaas was het waterpeil te hoog daarvoor. Allen had mij verteld dat hij een keer de gorge swing had gedaan hier en dat het echt de moeite waard was. Het zorgt in ieder geval voor een flinke adrenaline boost, dat klinkt heel verleidelijk. Verder was er eigenlijk niet zo heel veel bijzonders, of het was simpelweg te duur. Een helikoptervlucht over de Vic Falls van bij elkaar 13 minuten, gewoon 160 dollar pp! Dat gaan we dus maar niet doen. Nadat iedereen klaar was gingen we dan eindelijk echt naar de watervallen. We werden bij de entree van het park afgezet en hadden 2,5 uur te tijd. Eerst even de overzichtskaart bekijken in welke volgorde we langs de waterval gaan lopen. We besloten om maar het meest ver weg te beginnen, zo bouwen we de hoeveelheid water die we over ons heen gaan krijgen een beetje op. Vanaf het eerste moment dat we de watervallen zagen was het al onvoorstelbaar mooi. Het regent daar overal door de grote hoeveelheid water die naar beneden klettert, je loopt gewoon in een grote regenwolk met regen die ook van onderaf naar boven komt. Een jas had je in het begin nog profijt van maar uiteindelijk, hoe je het ook went of keert, je wordt zeiknat, doorweekt tot op je onderbroek. Het enige wat scheelt is dat je jas de wind een beetje tegenhoudt zodat het iets minder koud aanvoelt. Het is een enorm lange wand met alleen maar watervallen. Ik heb natuurlijk de Zambiaanse kant van de watervallen in februari gezien toen er wat minder water was, maar dit was ook super. Het zicht was nu wel slechter door het vele water, je kon niet langs de hele lijn met watervallen kijken, maar de kleine stukken waren absoluut sprookjesachtig mooi. Het heeft ook wel wat hoor al die mist waardoor je niet eens meer wat kunt zien. We hebben vervolgens de hele route langs de watervallen gelopen en zijn alle uitkijkpunten af geweest. Een groot deel hadden we niet zoveel aan, doordat we niks konden zien door de nevel. Soms was het even wachten tot de wind wat af nam, zodat je ineens toch nog uitzicht had. Het is zo moeilijk te beschrijven wat voor gevoel je hebt als je daar staat, en voor jullie natuurlijk nog lastiger om je in te leven. Je moet er gewoon een keer geweest zijn! Terug bij de truck zagen we eruit als een familie verzopen katten, op naar het hotel voor een warme douche en droge kleren! ’s Middags zijn we nog even met z’n drieën het dorp in geweest wat winkeltjes bekijken en naar de craft market. Tijd voor het kopen van de laatste souvenirs! Het is altijd wel een hele opgave hoor. Ze willen je allemaal dolgraag iets verkopen en iedereen heeft een ‘special price’, ze lopen achter je aan en je komt bijna niet van ze af. Toch zijn de dingen die ze kopen heel erg leuk en moeten we het er maar voor over hebben. Onderhandelen word je hier trouwens vanzelf wel goed in, ze beginnen met een prijs die zo belachelijk hoog is, dat je mij niet wijs maakt dat iemand dat ervoor betaald. Om 7 uur hadden we afgesproken om met de hele groep een laatste keer uit eten te gaan, ons afscheidsdiner. Allen had voor ons gereserveerd en we konden er lopend heen. Toevallig zat er ook een andere groep van Nomad te eten. De service en het eten vielen een klein beetje tegen, volgens mij werd de drukte ze een beetje teveel. Het was wel enorm gezellig en toch leuk om de tour op deze manier af te kunnen sluiten. Na het eten gingen we nog met een klein groepje naar een bar in het centrum voor een laatste drankje. Helaas was het een maandagavond, dus veel was er niet te doen. Als het nou weekend was geweest konden we nog met z’n allen op stap! Dit was ook prima hoor, nu konden we toch nog een klein beetje op tijd naar bed.

Dag 23
We hadden afgesproken om met de hele groep inclusief Tau, Tanaka en Allen te ontbijten om 8 uur, na het ontbijt is de tour namelijk officieel afgelopen. Wat een luxe ontbijt, teveel om uit te kiezen haha. We hoefden gelukkig nog niet van iedereen afscheid te nemen, er gaan maar 6 mensen weg vandaag, de rest blijft hier nog gezellig een nachtje. Ik moest wel een beetje opschieten, om 9 uur wordt ik opgehaald voor m’n activiteit. Papa en mama namen de taxi zodat ze mee konden kijken en ik werd later opgehaald. Oeff nu gaat het dan toch echt gebeuren, ik ben al lang niet meer zo zenuwachtig geweest. Gisteren heb ik toch gekozen om de gorge swing te gaan doen vandaag, het is maar een vrije val van 70 meter de diepte in richting de rivier, die al het water van de Victoria Falls weg voert…. Papa en mama zaten daar al lekker in het restaurant te genieten van een kop cappuccino (de lekkerste tot nu toe!). Het uitzicht vanaf de veranda van dat restaurant over de kloof was echt indrukwekkend. Holymoly het is wel heel erg hoog! Er was nog een stel van in de 50 die de swing met z’n tweeën gingen doen, ik was dus niet de enige. We kregen een hoop gordels en dingen om voor we naar het beginpunt liepen. Het stelletje moest eerst, dus ik kon alles even rustig observeren en mezelf nog meer gek maken dan ik al was. Mama was ondertussen naar een ander uitzichtpunt gelopen van waaruit ze alles nog beter kon zien en papa vond het volgens mij zelf zo spannend dat hij naar mij toe kwam lopen. Daar gaan we dan.. Eerst een voet op de houten steiger, daarna de volgende, langzaam naar voren lopen en toch maar even over de rand naar beneden kijken hoe diep het is. Als je jezelf wil opnaaien moet je dat zeker doen!! Het aftellen begon en daar ga je dan, 70 meter val je met een rotvaart naar beneden en aan het einde maak je de swing over de rivier heen. Ik had me voorgenomen niet te gaan gillen, maar dat lukte niet helemaal! Het was echt heel gaaf hoor, absoluut de moeite waard. Je zwaait daar beneden in de kloof boven de enorme rivier met het mooiste uitzicht waar je normaal alleen maar van kunt dromen. Na een paar minuten werd ik langzaam omhoog getakeld en het laatste stukje moest ik tegen de bergwand omhoog klimmen. Eenmaal boven moest ik wel bijkomen, m’n benen voelden als spaghetti, haha. Een trotse papa die daar met een big smile stond te wachten, zo lief. Hij was toch wel blij dat hij niet mee was gegaan. De chauffeur, een goede vriend van Allen (hij had de taxi geregeld zodat hij niet zo duur was), stond al op ons te wachten. Met z’n vieren nog wat gedronken en even bijgekomen van alle adrenaline en daarna lekker terug naar het hotel. We moesten nog een laatste souvenir kopen op de markt en nog pinnen, dat hebben we eerst gedaan. De broer van Tau (onze captain) heeft een eigen winkeltje bij de markt waar we even langs zijn gegaan. De taxichauffeur had papa en mama op het idee gebracht een bezoekje te brengen aan de krokodillenfarm daar in de buurt, dus daar zijn ze in de middag nog naartoe geweest. Ik besloot om de laatste middag te genieten langs het zwembad in het zonnetje. Dat heb ik eigenlijk de hele vakantie nog niet kunnen doen. Annie was er ook, gezellig een middagje niks doen en kletsen. Eigenlijk had ik gepland mijn blog te schrijven, maar daar kon ik me niet toe zetten. Terwijl Ramona lag te luieren aan het zwembad zijn André en ik naar de krokodillenfarm een paar kilometer buiten het centrum gegaan. We werden weer opgehaald door onze privé taxichauffeur, een vriend van onze gids Allen. Een vriendelijke man leidde ons rond in de farm. Hij vertelde dat in de farm krokodillen worden gefokt voor de slacht. De huid wordt gebruikt als leer voor mode accessoires. De man stapte voor in het park over een muurtje. Daarachter lagen drie babykrokodillen, waarvan hij er een oppakte. Ik had mijn camera al in de aanslag om een foto te maken. Nee, dat ging niet door. De man pakte mijn camera en duwde de babykrokodil in mijn handen. De krokodil voelde koud aan. Nieuwsgierig keek hij om zich heen. Ik lette ondertussen goed op dat ik mijn duim achter zijn koppie hield zodat hij me niet zou verrassen met zijn piepkleine, maar oh zo scherpe tandjes. Nadat ook André de krokodil had vastgehouden gingen we door naar de leeuwentuin. Daar lagen een leeuw en twee leeuwinnen lui te zijn. Daarna kwamen we bij de grote krokodillen, een mannetje met acht vrouwtjes. Ja zeg maar vrouwen. Jee, wat zijn die beesten toch kolossaal. De man vroeg ons even te wachten. Hij liep weg en kwam terug met twee dode kippen. Hij zei me mijn camera klaar te hebben. Het volgende ogenblik hield hij een van de kippen aan een haak ruim een meter boven het water. Drie of vier krokodillen sprongen omhoog en je hoorden hun bekken dichtklappen. Verder ging de rondleiding. Er waren diverse grote betonnen bakken vol met krokodillen van ongeveer een meter lang. Dit waren albino krokodillen, die vooral gebruikt worden vanwege het leer. Om de paar maanden verhuizen de krokodillen naar een volgende bak en na drie jaar verlaten ze de farm. De man legde uit dat bij het fokken de temperatuur van belang is voor het geslacht. Hierdoor kan het geslacht kunstmatig worden beïnvloed. Na de rondleiding stond onze taxichauffeur ons al weer op te wachten om ons terug naar het hotel te rijden. Daar zijn we nog even bij het zwembad gaan chillen.
Vanavond ging ik uit eten met Allen, we zijn tijdens de tour hele goede vrienden geworden, toch wel leuk om zo nog even de laatste avond te vieren. Hij kent natuurlijk alle leuke plekken bij de Victoria Falls dus we eindigden in een van de mooiste en leukste restaurants waar ik ooit ben geweest. Het was een typisch Afrikaans restaurant, iedereen kreeg dan ook een chitenge om bij binnenkomst. Een Afrikaanse groep stond bij de ingang te zingen en te dansen. In het restaurant zelf was alles van hout en heel gezellig aangekleed, er was constant live muziek door een Afrikaanse band en na het eten kreeg iedereen een trommel. Iedereen in het restaurant moest meedoen, hilarisch. En alsof dat nog niet alles was, moesten we uiteindelijk op de dansvloer komen en werd er gedanst en gek gedaan, man wat een avond. Wel echt super leuk om dit meegemaakt te hebben. Papa en mama hadden met de rest van de groep bij het restaurant in het hotel wat gegeten, waar ze ook live muziek hadden een prima afsluiter dus!

Dag 24
Het is tijd om afscheid te nemen van iedereen en van Afrika. Aan alles komt een einde en vandaag komt er helaas een einde aan onze vakantie en vooral ook aan mijn 3 maanden avonturen in Afrika. Ik heb nog helemaal geen zin om naar huis te gaan, het is zo fijn om hier de hele dag in de natuur te zijn, te kamperen en te genieten van alles om je heen. Je houdt de dagen niet bij, de tijd niet en je denkt al helemaal niet aan alle dingen die je nog moet doen. Je leeft met de dag en alles komt vanzelf, dat is wat het zo ontzettend fijn maakt. We hadden iedereen gedag gezegd en konden lekker rustig ontbijten. Na het ontbijt nog even naar een kleine lokale markt geweest met onze taxichauffeur van gisteren en daarna snel de laatste spullen inpakken. Om 11 uur werden we bij ons hotel opgehaald. De rit naar het vliegveld duurde maar 25 minuutjes, het inchecken duurde echter een uur. Er stonden maar een paar mensen voor ons, ik weet niet hoe, maar ze kregen het toch voor elkaar het te doen lijken op een massa mensen die ze moesten helpen. Na het inchecken konden we gelijk door de handbagage controle en door de douane voor een stempel op ons visum. Het was maar een klein vliegveldje, dus veel winkeltjes waren er niet. Omdat we zo lang hadden gewacht bij het inchecken hoefden we nu niet meer zo lang te wachten. We gingen op tijd boarden en de lucht in. Ik was zo moe dat ik het opstijgen nog net meemaakte voor ik in slaap viel. Het was maar een korte vlucht van anderhalf uur naar Johannesburg. In Johannesburg wilden we nog even de stad in, omdat een overstap van 8 uur wel heel erg lang is. Het betekent wel dat je opnieuw door de douane moet voor een visum voor 1 dag, maar het is hier gratis, dat scheelt. Buiten kwamen we erachter dat het heel duur was om naar het centrum te gaan, we eindigden dus in een hotel aan de overkant van de straat. Hier hebben we lekker wat gedronken en gechilled. Het was prima uit te houden daar op het terras en we hadden geen zin om op het vliegveld te eten, dan maar hier! Ze hadden zelfs iets op de kaart staan wat we nog niet hadden gegeten in Afrika, makkelijke keus. We kozen alle drie voor de gnoe (ook wel wildebeest genoemd), zeker de moeite waard. Na het eten hoefden we niet meer in te checken, want de bagage was door geboekt, we hoefden alleen door de handbagage check. We waren nog net op tijd om Karl en Manuela bij de gate uit te zwaaien en daarna konden we rustig winkeltjes bekijken. Johannesburg is een behoorlijk groot vliegveld met een heleboel winkeltjes, vervelen hoefden we ons niet. Rond half 11 gingen we boarden, het was druk, maar alles ging vlot. We zaten niet naast elkaar, maar er was iemand die wel wilde ruilen, zodat we toch gezellig naast elkaar konden zitten. Het is maar 9267 km terug naar Amsterdam! Ik had de hele dag al moeten vechten tegen m’n slaap, ook nu viel ik gelijk in slaap en werd ik 5,5 uur later pas wakker. Ideaal, zo zat de helft van de vlucht er al op!

Dag 25
Vanmorgen vroeg in het vliegtuig nog even aan de blog gewerkt tot ik weer in slaap viel. Een lekker ontbijtje met een pannenkoek, yoghurt en fruit en toen was het al tijd om te landen. Om 10:10u stond ons vliegtuig veilig en wel op Nederlandse grond. We moesten nog even wachten tot onze gate vrij was voor we uit konden stappen. Daarna ging het allemaal heel snel, even tanden poetsen, door de douane en de bagage ophalen. Om 11 uur liepen we naar buiten waar we warm onthaald werden door Erwin, Marit, Gene en Jerry. Toch wel heel fijn om opgehaald te worden door mensen van wie je veel houdt! :D Op de terugweg een lekker broodje eten op het zonnetje op het terras in Breukelen en daarna toch echt naar huis huis.

Er is helaas een einde gekomen aan onze fantastische vakantie en mijn 3 maanden Afrika. Ik zet zo nog even een piepklein allerlaatste berichtje op mijn blog en dan is het gedaan met de pret.

Dikke knuffel en kus voor jullie allemaal!!